Σκηνοθεσία: Λι Κρόνιν
Παίζει: Σεάνα Κερσλέικ
Διάρκεια: 88′
Ελληνικός τίτλος: “Η Τρύπα”
Η Σάρα μετακομίζει με τον νεαρό γιο της στην Ιρλανδική ύπαιθρο, σ’ ένα επαρχιώτικο σπίτι που συνορεύει με ένα άλσος. Αποζητώντας τα ψυχικά αποθέματα για μία νέα αρχή και αποκλειστικά επιφορτισμένη, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, με το βάρος της ανατροφής του Κρις, η Σάρα βλέπει στη μετεγκατάστασή τους μία ευκαιρία για επαναφορά στην ομαλότητα. Μία μέρα όμως ο Κρις εξαφανίζεται στο δάσος και όταν τελικά επιστρέφει, η μητέρα του σταδιακά αρχίζει να υποπτεύεται ότι δεν είναι πλέον ο γιος της, αλλά μία άλλη, εξωτερικά όμοια φιγούρα του.
Η «Τρύπα», με την μάλλον ατυχή απόδοση του τίτλου της, κατέφτασε στις αίθουσες κουβαλώντας μία βαριά κληρονομιά. Έχοντας κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου απέσπασε θετικά σχόλια, καλείτο να συνεχίσει μία παράδοση που έχει διαμορφώσει το αμερικανικό φεστιβάλ. Κάθε χρόνο, ένα σπουδαίο ντεμπούτο τρόμου ξεπηδά από τις τάξεις του. Έτσι λοιπόν, το πρώτο φιλμ του Ιρλανδού Λι Κρόνιν έρχεται να σταθεί δίπλα σε ταινίες που φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στο μοντέρνο arthouse horror cinema. Το «Babadook» της Αυστραλής Τζένιφερ Κεντ, το εγγλέζικο «The Witch» του Ρόμπερτ Έγκερς και πιο πρόσφατα το σπουδαίο «Hereditary» του Άρι Άστερ αποτελούν μερικές μόνο από τις επιφανείς καταχωρίσεις αυτής της λαμπρής και αποδοτικής λίστας.
Ως προς τη φόρμα και τη δομή, ο Κρόνιν αποδεικνύεται άξιος συνοδοιπόρος των παραπάνω. Υιοθετεί ένα ύφος μυστηριώδες και αποπειράται να βυθίσει τον θεατή στη δίνη μίας ψυχικής διαταραχής. Το μεταφυσικό στοιχείο είναι απλώς και μόνον ένας καταλύτης ˙ οι φόβοι της μητέρας είναι πέρα για πέρα φυσικοί, σπλαχνικοί σχεδόν. Η Σάρα μοιάζει να τελεί σε ένα καθεστώς μόνιμης επιλόχειας κατάθλιψης, που συμπληρώνεται σε ιδανικές δόσεις από έναν αόριστο στα μάτια του θεατή θυμό προς τον άλλοτε σύντροφό της και απόντα πατέρα του μικρού. Όσο το γονικό φορτίο καθίσταται ασήκωτο στις πλάτες της, τόσο ο νους της δείχνει να την προδίδει, και να την φέρνει μπροστά στον μεγαλύτερο φόβο που μπορεί ένας γονέας να συναντήσει μέσα του.
Η Σάρα αναρωτιέται μήπως δεν αγαπά το τέκνο της, και μόνη η ύπαρξη του ερωτήματος την τρομοκρατεί. Βλέπει ότι οι θυσίες που έχει κάνει για το παιδί της επιστρέφουν από το παρελθόν και την δικάζουν, κουνώντας της το δάχτυλο. Τρομάζει στη σκέψη πώς μπορεί να θεωρεί υπόλογο τον Τζακ για τα δικά της αδιέξοδα κι όμως δε μπορεί να αναστείλει τη διαδικασία. Μόνη λύση, σχεδόν εφαρμοσμένη αυτόματα, είναι να θεωρήσει ότι το παιδί της έχει αντικατασταθεί από κάποια δύναμη. Μία απάντηση λυτρωτική, γιατί αποσύρει την ευθύνη από την ίδια και της δίνει προσανατολισμό.
Ωστόσο, η ένταση που με υπομονή και επιμονή χτίζει ο Ιρλανδός δημιουργός, μοιάζει να εξαφανίζεται σταδιακά, ενώ και η διαχείριση των απαραίτητων (που ποτέ δεν βρίσκονται σε αφθονία, ευτυχώς) στερεοτυπικών σκηνών τρόμου αποδεικνύεται ελαφρώς συντηρητική, οικεία σε σημείο να αισθάνεται κανείς ότι την έχει δει. Η ταινία μοιάζει να μένει από καύσιμο, καθώς η ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα γίνεται αντιληπτή σε πλήρη ανάπτυξη αρκετά πριν την τελική επίλυση, αφήνοντας ένα νεκρό διάστημα όπου κυριαρχεί η αμηχανία. Παρά την αλλοίωση που υφίσταται η συνολική εικόνα όσο το φιλμ οδεύει προς το τέλος του, θα ήταν άδικο να μην διαβάσει κανείς στο φιλμ του Κρόνιν μερικές πολύτιμες σκέψεις. Αν κάτι μπορεί να κρατηθεί ως παρακαταθήκη από αυτό το ντεμπούτο, είναι μία δεξιοτεχνική ατμόσφαιρα και η συνέχεια μίας σύγχρονης παράδοσης σε ένα υποείδος τρόμου που δικαιούται να καυχιέται ότι έχει να εισφέρει σπουδαίες ταινίες στο μέλλον.
