Σκηνοθεσία: Γκλεν Φικάρα, Τζον Ρέκουα
Παίζουν: Στιβ Κάρελ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Τζούλιαν Μουρ, Κέβιν Μπέικον, Μαρίσα Τομέι
Διάρκεια: 118΄
Η εναρκτήρια σκηνή της ταινίας δίνει το στίγμα: σ’ ένα εστιατόριο πλάνα ποδιών, αντρικών και γυναικείων που τρίβονται και χαϊδεύονται κάτω από το τραπέζι. Μόνο σ’ ένα τραπέζι τα πόδια στέκονται ακίνητα στη θέση τους. Είναι ένα ζευγάρι σαραντάρηδων. Ο άντρας προσπαθεί να αποφασίσει τι θα παραγγείλει και φαίνεται αφόρητα βαρετός. Η γυναίκα μοιάζει αναποφάσιστη μέχρι που τελικά ανακοινώνει αυτό που σκεφτόταν εδώ και πολύ καιρό. Θέλει διαζύγιο. Ο άντρας χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Από εκεί και πέρα θα βρει καταφύγιο στα μπαρ, όπου θα γυροφέρνει τη θλίψη του μέχρι που θα γνωρίσει έναν ακαταμάχητο νεαρό, ο οποίος θα γίνει ο μεταμορφωτής του ή ο Πυγμαλίωνάς του, αν προτιμάτε, και θα τον μυήσει στα μυστικά της νύχτας. Προφανώς η λίστα με τα ευτράπελα, τις παρεξηγήσεις και τις ανεκδοτικές καταστάσεις είναι ατελείωτη.
Λοιπόν, εδώ και καιρό καλλιεργείται στις Η.Π.Α. ένα νέο είδος ρομαντικής κομεντί, που έχει την υφή ενός πιο ανεξάρτητου κινηματογράφου, παρόλο που τα ονόματα των ηθοποιών είναι πρωτοκλασάτα και το μπάτζετ διόλου ευκαταφρόνητο. Αφήνοντας στην άκρη τα κλισέ εύκολης κατανάλωσης που επί δεκαετίες αποχαύνωσαν ολόκληρες γενεές, στοχεύουν σε ευρηματικές καταστάσεις και ατάκες, μπόλικο σουρεαλισμό, λίγη συγκίνηση, λίγο στοχασμό και συγκρατημένη μελαγχολία, ενίοτε μουσική υπόκρουση κιθάρας λες και κάποιος ρομαντικός νέος παίζει στο μπαλκόνι του για το φεγγάρι και τους χαμένους έρωτες, και μερικά μη πολιτικώς ορθά χτυπήματα όπως για παράδειγμα μιας ανήλικης σφόδρα ερωτευμένης με έναν κατά πολύ μεγαλύτερο άντρα. Η αλήθεια είναι πως αυτό το νέο κράμα δεν έχει κορεστεί ακόμα και γι’ αυτό κερδίζει αβέρτα πόντους. Μέχρι να καθιερωθεί και να στερεοποιηθούν όλες οι ρευστότητες σε επαναλαμβανόμενα κλισέ, θα περάσουν μάλλον μερικά χρόνια. Μέχρι τότε μπορούμε να απολαύσουμε αυτό το εξαιρετικό καστ με μπροστάρηδες τον ιδιαιτέρως συμπαθή Στιβ Κάρελ, τον γοητευτικότατο και υπερταλαντούχο Ράιαν Γκόσλινγκ (ευτυχώς θα τον ξαναδούμε σύντομα), την ανανεωμένη Τζούλιαν Μουρ, την ώριμη και σέξι Μαρίσα Τομέι και τον παραγνωρισμένο Κέβιν Μπέικον.
Και φυσικά μπορούμε να στοχαστούμε για πολλοστή φορά πάνω στο τι εστί έρωτας. Τι είναι αυτή η έννοια-καραμέλα στα στόματα πολλών; «Είσαι ερωτευμένη;» «Ναι, είμαι πάρα πολύ. Εσύ;» «Ναι κι εγώ, πάρα πολύ. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, από εδώ μέχρι τα άστρα και βάλε». Είναι κάτι τόσο εύκολο; Μήπως ερωτευόμαστε με την ιδέα του να είμαστε ερωτευμένοι διότι μας δίνει μια ασφάλεια και σιγουριά; Μήπως, λοιπόν, ο έρωτας είναι η σιγουριά της δέσμευσης; Μήπως είναι η ανθρώπινη απάντηση στο θάνατο και στη φθαρτή υπόσταση μας; Μήπως απλώς πρόκειται για έναν νεανικό ενθουσιασμό ή μια πίστη αντίστοιχη μιας θρησκευτικής; Μήπως είναι ουτοπία; Ένα ένζυμο, ένα γονίδιο, ένα πολιτιστικό κατασκεύασμα, ένα προϊόν της ελεύθερης αγοράς, ένα πλασίμπο, ένα όπιο, μια επανάσταση, μια αμερικανική συνωμοσία αποπροσανατολισμού, ένα χάπι, ένα δακρύβρεχτο ποίημα, μια μπανιέρα με ζεστό νερό και αίμα; Τι στο διάολο είναι;
Μήπως είναι η διάθεση για δημιουργία που προκύπτει από την συνειδητοποίηση ότι το ανέφικτο παραμένει ανέφικτο, διότι μονάχα μπορούμε να ερωτευτούμε αληθινά κάτι που ποτέ δεν θα αποκτήσουμε; Για μένα αυτή τη στιγμή, έτσι όπως το νιώθω, ο έρωτας είναι μια εικόνα, αυτό και τίποτα άλλο: ο ογδοντάχρονος που κάθεται στο παγκάκι και χαζεύει στον πεζόδρομο τους νεαρούς και τις νεαρές να φέρνουν βόλτα τα ζωντανά κορμιά τους.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας:
