Σκηνοθεσία: Stéphanie Di Giusto
Με τους: Soko, Gaspard Ulliel, Mélanie Thierry, Lily-Rose Depp, François Damiens
Διάρκεια: 108′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Η χορεύτρια”
H επιλογή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την τελετή λήξη της διοργάνωσης του περασμένου Νοεμβρίου είχε χάσει την κινηματογραφική της παρθενιά στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, όπου είχε προβληθεί στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Πρόκειται για μια βιογραφία (κατά μία έννοια) της χορεύτριας Loïe Fuller και της σχέσης που ανέπτυξε με την προστατευόμενή της -και εντέλει αντίζηλό της- Isadora Duncan. Η Stéphanie Di Giusto, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί, παίρνει αρκετές ελευθερίες σεναριακά, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το βιβλίο του Giovanni Lista Loïe Fuller, Danseuse de la Belle Epoque.
Πχ, ενώ η Fuller ήταν ολωσδιόλου Αμερικανίδα, της «δίνει» Γάλλο πατέρα, για να μην χρειαστεί η Γαλλίδα Soko που την υποδύεται να κρύψει την προφορά της. Επίσης, επινοεί τον χαρακτήρα του κόμη Louis d’Orsay (τον οποίο υποδύεται ο Gaspard Ulliel), για να υπάρχει κι ένας σημαντικός ανδρικός χαρακτήρας σε ένα γυναικοκρατούμενο σύμπαν! Μεταξύ των συμπαραγωγών της ταινίας συναντάμε και τα ονόματα των αδελφών Dardenne. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Benoît Debie, ο οποίος έχει μεταξύ των άλλων συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Gaspar Noé (συνεργάστηκαν σε τρεις ταινίες), Wim Wenders, Harmony Korine και Ryan Gosling!
Μετά τη δολοφονία του γαλλικής καταγωγής χρυσοθήρα πατέρα της, η 25χρονη Μαρί-Λουίζ εγκαταλείπει την άγρια Δύση και μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, στην αποξενωμένη μητέρα της, με απώτερο στόχο να κυνηγήσει το όνειρό της και να γίνει ηθοποιός. Έχοντας εμμονή με τη βιβλική Σαλώμη, κάποια στιγμή, στο θέατρο, από… δυσλειτουργία του κοστουμιού της σε μια παράσταση που είχε δεύτερο ρόλο, χωρίς λόγια, άρχισε να χορεύει με το φόρεμα στο χέρι! Αυτό ήταν! Ο κόσμος γούσταρε αυτό που είδε και η Λόι όπως «βαφτίστηκε», έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά για να βελτιώσει το σόου της. Ένας Γάλλος κόμης που ζούσε τότε στις ΗΠΑ θα πέσει θύμα της γοητείας της, εκείνη θα τον… ληστέψει και με τα λεφτά του θα γυρίσει στην πατρίδα του πατέρα της, τη Γαλλία, προκειμένου να τελειοποιήσει το σόου της. Θα στραφεί αρχικά στα Folies Bergère, θα κάνει τεράστια επιτυχία και θα φτάσει μέχρι την Όπερα των Παρισίων. Στην πορεία θα γνωρίσει μια νεαρή, ταλαντούχα και προκλητική χορεύτρια, την Ισιδώρα Ντάνκαν, με την οποία θα αναπτύξει μια σχέση αγάπης και μίσους.
Αυτή η ταινία είναι χαρακτηριστική περίπτωση crowdpleaser για ένα πιο εκλεπτυσμένο κοινό. Τι θέλω να πω; Είναι μια βιογραφία, μια ταινία εποχής, φροντισμένη στην κάθε της λεπτομέρεια, που γυρίστηκε για να αρέσει στο κοινό που θα την παρακολουθήσει τόσο ώστε να τη διαδώσει με το περίφημο word of mouth. Όλα τα στοιχήματα της «έκατσαν» της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας. Στον πρώτο της ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο, η Soko δίνει εξαιρετική ερμηνεία. Η Lily-Rose Melody Depp, κόρη του διάσημου Johnny Depp, είναι επίσης πολύ καλή ως Ισιδώρα Ντάνκαν. Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι εξαιρετική, η μουσική, οι χορογραφίες, η αισθητική της ταινίας πιάνουν υψηλότατες επιδόσεις. Από την αρχή και με τη βοήθεια ενός πολύ λειτουργικού μοντάζ η ταινία κυλάει σαν νερό που με μεγάλη ορμή παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της! Ρυθμός που πέφτει αρκετά στο τελευταίο τρίτο της ταινίας (να τα λέμε κι αυτά) αλλά εντέλει η ταινία κλείνει έξυπνα.
Ο βασικός ανδρικός ρόλος ερμηνεύεται (μεγάλη κουβέντα αυτή) από τον Gaspard Ulliel, που κατά την προσωπική μας άποψη δεν έπρεπε ποτέ να γίνει ηθοποιός (μιας που 9 στις 10 φορές είναι χάλια!), αλλά αυτό είναι ελάχιστο ψεγάδι, που δεν χαλάει με τίποτα την απόλαυση της ταινίας. Υπάρχουν σκηνές μαγικές: εκείνη όπου η Λόι δίνει την πρώτη της χορευτική παράσταση χρησιμοποιώντας ως εφέ φώτα, μπροστά σε κοινό, πραγματικά κόβει την ανάσα! Ομορφιά ρε παιδί μου, ομορφιά, λειτουργικότητα, απλότητα. Αυτή η ταινία αποτελεί τον ορισμό του καλού εμπορικού σινεμά. Απευθύνεται σε όλους, ιδίως όμως οι γυναίκες που ψάχνουν κινηματογραφικούς, σθεναρούς χαρακτήρες, οι οποίοι δεν τα παρατάνε με την καμία όσες δυσκολίες κι αν συναντήσουν, θα αποτελέσουν το target group του φιλμ.
Και μεταφέρει στοιχεία από μια άλλη εποχή, που φαντάζει μαγική στην άδεια (κατά πως φαίνεται) από οράματα δική μας εποχή. Η Λόι έγινε μούσα του Ροντέν, του Τουλούζ Λοτρέκ και των αδελφών Λιμιέρ μεταξύ των άλλων. Όμως, η σχέση που τη σημάδεψε ήταν εκείνη με την σαφώς πιο ταλαντούχα Ισιδώρα Ντάνκαν. Όπως πολύ όμορφα αναφέρεται στον κατάλογο του φεστιβάλ: «Αυτή είναι η ιστορία ενός σώματος που υπέφερε κάτω από 350 μέτρα υφάσματος, αλλά και μιας βασανισμένης ψυχής που μαράθηκε μετά από τη συνάντησή της με την Ισιδώρα Ντάνκαν –μιας προβολής του εαυτού της που δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει». Μένει να φανεί αν τόσες δεκαετίες μετά την εμφάνισή της και την επιτυχία της (τότε), η ζωή και το έργο της άγνωστης στο πλατύ κοινό πονεμένης καλλιτέχνιδας μπορεί να έχει απήχηση στους σημερινούς θεατές.
* αναδημοσίευση από το site MoviesLtd
