Σκηνοθεσία: Ζουλιά Ντυκουρνό
Παίζουν: Γκαράνς Μαριγιέ, Έλα Ρουμπφ
Διάρκεια: 99′
Η τεράστια αυτοπεποίθηση που δείχνει η Γαλλίδα Julia Ducournau, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο σε μεγάλου μήκους ταινία, είναι το μεγάλο της ατού. Όπως και το γεγονός ότι δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά την ταινία της, παίρνοντάς την εντέλει… πολύ στα σοβαρά! Φαίνεται αντιφατικό αλλά δεν είναι: η ταινία θα λατρευτεί από τους φίλους των ταινιών τρόμου, ακριβώς επειδή προσφέρει αυτό που θέλουν: αίμα, σάρκα, σεξ, πλάκα και καθόλου, μα καθόλου σοβαροφάνεια. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής». Τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI ως η καλύτερη ταινία από τα παράλληλα τμήματα του φεστιβάλ, την «Εβδομάδα της Κριτικής» δηλαδή και το «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών».
Και ο μύθος λέει πως όταν η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ στη Σουηδία, 30 νοματαίοι έφυγαν από την αίθουσα πολύ πριν αυτή τελειώσει, πως κάποιοι λιποθύμησαν και κάποιοι άλλοι έτρεξαν στις τουαλέτες να κάνουν εμετό. Τα ίδια πάνω κάτω έγιναν και στο Τορόντο. Υπερβολές, που απλώς προσθέτουν στο hype της ταινίας. Έτσι κι αλλιώς, πάντως, δεν το έχει ανάγκη! Εδώ να προσθέσω πως στην προβολή της ταινίας στις Κάννες η αίθουσα στο ξενοδοχείο Miramar που φιλοξενεί τις προβολές της «Εβδομάδας της Κριτικής» δονούταν από τη γλυκιά εκείνη έξαψη του ενθουσιασμού!
Η Ζιστίν είναι μια νεαρή έφηβη, πολύ έξυπνη για την ηλικία της. Έχει περάσει σε μια ονομαστή κτηνιατρική σχολή της Γαλλίας, όπου ήδη φοιτά η μεγαλύτερη αδελφή της, μια σχολή στην οποία την οδηγούν οι γονείς της προκειμένου να γραφτεί και να αρχίσει να σπουδάζει. Η Ζιστίν είναι βετζετέριαν και δεν τρώει καθόλου κρέας. Έτσι της το επέβαλαν οι γονείς της, έτσι το συνήθισε, έτσι της αρέσει. Στη σχολή γίνονται διάφορες τελετές υποδοχής των πρωτοετών: ουσιαστικά οι παλιοί τους ξεφτιλίζουν και τους συμπεριφέρονται σαν πιονάκια. Αυτό επιτάσσει η παράδοση. Η Ζιστίν φαίνεται στοχοπροσηλωμένη. Δεν γουστάρει τα πάρτι και την περιρρέουσα ελευθεριότητα. Είναι παρθένα. Ο συγκάτοικός της είναι γκέι. Και η ίδια το μόνο που θέλει είναι να διαβάζει. Όταν στο πλαίσιο μιας τελετής μια μέρα αναγκαστεί να φάει κρέας, όμως, όλα θα αλλάξουν για την Ζιστίν. Και θα καταλάβει γιατί οι γονείς της επέμεναν τόσο πολύ στο να απέχει από το να καταναλώνει σάρκα…
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό των ταινιών τρόμου, τις οποίες σπανίως γουστάρω. Με αυτήν όμως την καταβρήκα και το καταδιασκέδασα! Η Julia Ducournau ξεκινάει με φόρα από την πρώτη κιόλας σκηνή και δεν σταματάει ούτε λεπτό να σε κρατάει με το βλέμμα καρφωμένο στα πλάνα της! Ξέρει πότε πρέπει να σπιντάρει και πότε να χαλαρώσει τον ρυθμό. Ξέρει πότε πρέπει να μας αποκαλύψει πράγματα –και το τρελό είναι πως από την αρχή φανταζόμαστε τι περίπου θα συμβεί, αλλά το σενάριο και η σκηνοθεσία της Ducournau προσπερνούν τον σκόπελο της προβλεψιμότητας και ενθουσιάζουν! Με αναφορές από τη Suspiria του Argento (εκεί, αντί για κτηνιατρική σχολή είχαμε σχολή χορού) και το Carrie του De Palma (με τη σκηνή του αίματος που χύνεται πάνω στους πρωτοετείς), μέχρι τον… Μαρκήσιο Ντε Σαντ (Ζιστίν, ήτοι Justine, την λένε την κοπέλα) και κλέβοντας από παντού χωρίς αιδώ, αλλά με πάθος, η σκηνοθέτιδα προφανώς και δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα.
Αυτό που κατορθώνει, πάντως, είναι πολύ σπουδαίο, καθώς όλες τις οι αναφορές είναι χωνεμένες και το τελικό προϊόν έχει την ολόδική της προσωπική σφραγίδα. Μια ταινία ενηλικίωσης, μια ταινία ανακάλυψης της σεξουαλικής ταυτότητας, μια ταινία για την πάλη των τάξεων (!), μια ταινία ωμής απόλαυσης! Μεγάλη η τύχη της Ducournau να πέσει στα χέρια της κι ένα υποκριτικό πολυεργαλείο όπως η Garance Marillier, που υποδύεται την Ζιστίν. Η κοπέλα είναι θεά! Σε πείθει ότι είναι το πιο καλό, το πιο υπάκουο, το πιο πειθήνιο παιδί του κόσμου τη μια στιγμή και την άλλη γίνεται μαινάδα που γ@μ@ει δαιμονισμένα και δεν διστάζει, όταν πια δοκιμάζει κρέας και καταλαβαίνει πως τρελαίνεται γι’ αυτό, να… φάει το κομμένο δάχτυλο της αδελφής της!
Η οποία αδελφή (την υποδύεται η Ella Rumpf) είναι επίσης σπουδαία και μαζί συνθέτουν ένα πρώτης τάξεως δίδυμο. Από τη μουσική υπόκρουση μέχρι τη διεύθυνση φωτογραφίας όλα είναι εξαιρετικά. Και νομίζω πως έχω και τον κατάλληλο ελληνικό τίτλο για την ταινία: «Το λιγουρεύεσαι;». Γιατί «grave», πέρα από τάφος στα αγγλικά, σημαίνει και «λιγούρα». Τρομερή ταινία, απίστευτο φαν, εννοείται πως δεν είναι για όλους – πολύ αίμα, πολλά σπλάχνα, χυμένα μυαλά, σπλατεριά που τα δείχνει όλα, οπότε ας το πούμε έτσι, ο γενικός πληθυσμός δεν είναι για να δει το φιλμ. Όσοι όμως γουστάρουν απενοχοποιημένο τρόμο, κανιβαλισμό και αίμα με τη σέσουλα, απλώς θα προσκυνήσουν!
- Αναδημοσίευση από MoviesLtd
