Σκηνοθεσία: Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ
Παίζουν: Εντουάρντ Φερνάντεζ, Χοσέ Κορονάδο, Μάρτα Ετούρα
Διάρκεια: 123’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα»
Η Ισπανία της μετά-Φράνκο εποχής είναι μια αινιγματική περίπτωση χώρας, από την οποία μπορεί κανείς να αντλήσει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες θεματικές. Ο Ροντρίγκεζ, δύο χρόνια μετά το Μικρό Νησί προσηλώνεται ξανά, αν και λιγότερο αισθητά, στο κλίμα της ψευδεπίγραφης ελευθερίας, το οποίο διαδέχτηκε το μακρόβιο σκοτάδι της δικτατορίας, καθώς και στην απογοήτευση του πληγωμένου λαού, που νόμιζε ότι μπορεί να ξορκίσει εύκολα τα φαντάσματά του. Όχημά του η ιστορία ενός βαρόνου της διαπλοκής, από αυτούς που βασιλεύουν στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες της εποχής της ανάπτυξης.
Ο Φρανσίσκο Παέζα είναι μια προσωπικότητα από αυτές που κάθε έθνος μπορεί να καυχιέται ότι διαθέτει. Δαιμόνιος κατάσκοπος που ως μόνη πατρίδα γνωρίζει το προσωπικό του συμφέρον. Ορισμένα, όμως ατυχή γι’ αυτόν γεγονότα τον έφεραν στο περιθώριο και στο στόχαστρο της ισπανικής κυβέρνησης. Όταν ο Λουίς Ρολντάν, πολιτικός αρχηγός της αστυνομίας και μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος του ζητά τη βοήθειά του για να καλύψει κάποιες ατασθαλίες, ο «Πάκο» βλέπει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επαναφέρει τον τραπεζικό του λογαριασμό και την αυτοπεποίθησή του εκεί όπου τους αρμόζει.
Πρόκειται για μια larger than life φιγούρα. Μοιάζει γεννημένος για μεγαλείο, χωρίς ποτέ να τον καταναλώνεται από αυτή τη μανία. Κουβαλάει όπλο, χωρίς ποτέ να προτίθεται να το χρησιμοποιήσει. Στην πραγματικότητα, δεν κάνει τίποτα ποτέ ο ίδιος. Έχει έναν άνθρωπο για το καθετί. Δεν ταράζεται ποτέ και μοιάζει να ξέρει κάτι για τη ζωή που όλοι οι υπόλοιποι αγνοούν. Ένας άνθρωπος που μπορεί να ξεγελάσει όποιον βρεθεί στο διάβα του και παράλληλα να παραμείνει στο σκοτάδι, νηφάλιος και πράος. Αυτό που ο απλός λαός θα αποκαλούσε πρώτης τάξεως λαμόγιο.
Ο Ροντρίγκεζ επιλέγει να κινηματογραφήσει την ιστορία του Πάκο με βάση τα έργα του και χωρίς να καταδύεται στον ψυχισμό του. Μια επιλογή εν μέρει αναγκαστική, αφού το φιλμ κινείται στο πλαίσιο του πολιτικού θρίλερ που έχει να εξιστορήσει πολλά και σύνθετα γεγονότα. Παρότι δεν φωτίζει, λοιπόν, ενδελεχώς τον χαρακτήρα του, διατηρεί τη γοητεία του, με τις διαρκείς επιδείξεις του πολυμήχανου μυαλού του ήρωα. Χρησιμοποιεί στοιχεία του αμερικανικού πολιτικού σινεμά, δίνοντας διαστάσεις σχεδόν υπεράνθρωπες στον Πάκο, αφήνοντας το θεατή μαζί με τους υπόλοιπους χαρακτήρες να αισθανθούν το πόσο ασήμαντες είναι οι υπάρξεις τους μπροστά στη θέα ενός πρώτης τάξεως απατεώνα σαν και αυτόν.
Η υπερπληθώρα πληροφοριών καταντάει, βέβαια, σε κάποιο βαθμό φορτική για τον θεατή, ο οποίος παύει να σκέφτεται την πραγματική σημασία των πεπραγμένων του πρωταγωνιστή και αφήνεται στο γοητευτικό του ταλέντο να χειρίζεται κάθε κατάσταση προς όφελός του. Ο Ροντρίγκεζ, δηλαδή, ενώ ξεκινάει να καταγγείλει μια προσωπικότητα που σπιλώνει την ίδια την έννοια της δημοκρατίας κινούμενος πάντα στο περιθώριο του νόμου και της πολιτικής εξουσίας, καταλήγει να συνθέτει μια περισσότερο σαγηνευτική εικόνα για τον ήρωά του από όσο πιθανώς αρχικά στόχευε.
Στα τεχνικά της χαρακτηριστικά, βέβαια, η ταινία παρουσιάζεται άρτια. Ο ρυθμός είναι σταθερός και βοηθά στη διατήρηση του ενδιαφέροντος, παρότι η απουσία έντονων κορυφώσεων κοστίζει στο συνολικό αποτέλεσμα. Μέσα σε ένα καλοφτιαγμένο και προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια πλαίσιο, ο Ροντρίγκεζ έχει όλο τον χώρο που χρειάζεται για να μιλήσει για μια προσωπικότητα που ενσαρκώνει με θράσος τη ματαίωση της δημοκρατικής ελπίδας. Απλώς, δεν καταφέρνει να διεισδύσει σε κάποιο αξιοσημείωτο βάθος.
