Σκηνοθεσία: Κορνέλιου Πορομπόιου
Παίζουν: Βλαντ Ιβάνοφ, Κατρινέλ Μάρλον, Ροντίκα Λαζάρ
Διάρκεια: 97′
Ελληνικός τίτλος: “Οι Σφυριχτές”
Ο Κρίστι είναι ένας μικρομεσαίος Ρουμάνος αστυνομικός ο οποίος μπλέκεται σε έναν κόσμο πολύ πιο περιπετειώδη από τον δικό του, όταν καταφθάνει στα Κανάρια νησιά στο πλαίσιο μίας αποστολής διάσωσης ενός μαφιόζου. Σύντομα μπαίνει ολόψυχα στα άμφια του διπλού του ρόλου και γίνεται ένας νομιζόμενος πληροφοριοδότης που παραστράτησε, ενώ για την εκπλήρωση του σκοπού του απαιτείται και μία σημαντική λεπτομέρεια: να μάθει στην εντέλεια τη ντόπια σφυριχτή διάλεκτο των νησιωτών, που αποτέλεσε έναν μυστικό κώδικα συνεννόησης απανταχού κακοποιών στοιχείων ανά τους αιώνες.
Η νέα ταινία του Ρουμάνου Κορνέλιου Πορομπόιου έρχεται να απαντήσει σε ένα ερώτημα που ποτέ κανείς δεν έθεσε: πώς θα ήταν το Reservoir Dogs του Ταραντίνο αν ήταν σκηνοθετημένο σε μια ρουμάνικη βερσιόν. Ο πρωταγωνιστής μπάτσος περιπλανάται στα άδυτα και τα πλούτη μίας μαφιόζικης οργάνωσης, κουβαλώντας τον αέρα του επαρχιώτη που από σφάλμα τρύπωσε στον κοσμικό χάρτη. Περιτριγυρίζεται από αρχετυπικά σκληρούς τύπους αλλά και μία αισθησιακή γυναίκα βγαλμένη από μία νουάρ φαντασίωση, η οποία φυσικά χρειάζεται τη βοήθειά του για να σωθεί από τα νύχια της μαφίας.
Πρόκειται για μία κινηματογραφικής υφής ονείρωξη ενός ασήμαντου τύπου που επιζητά ένα βίωμα που δε θα μπορούσε ποτέ να του συμβεί μακριά από τα κινηματογραφικά πλατό. Η ελπίδα, η εξαπάτηση, η απόγνωση, η αγωνία, όλα έχουν τον αέρα μίας b-movie νουάρ/γκανγκστερικής παραγωγής, μοιάζουν φτιαγμένα από την απατηλή αστερόσκονη που αποτελεί την πρώτη ύλη του σινεμά. Τίποτα δεν είναι αληθινό, τίποτα δε χρειάζεται να το παίρνει κανείς στα σοβαρά. Κι αν κάποια στιγμή παρασυρθεί ο θεατής, έρχεται ένα κρυπτογραφημένο σφυριχτό μήνυμα να τον επαναφέρει: τούτη εδώ είναι μία παιγνιώδης φάρσα.
Ήδη από την προηγούμενη του ταινία, τον Θησαυρό, ο Πορουμπόιου είχε επιδείξει διάθεση απομάκρυνσης από το αφηγηματικό του ύφος, κατασκευάζοντας μία ταινία με πιο εμφανή και συμβατική πλοκή σε σχέση με την προηγούμενη φιλμογραφία του. Στους Σφυριχτές, πηγαίνει ένα βήμα παραπάνω, η πλοκή είναι τόσο σύνθετη και επουσιώδης που φαντάζει ματαιοπονία η επίμονη παρακολούθησή της. Ο Ρουμάνος επιφυλάσσει για τον θεατή μια εμπειρία παρεμφερή με αυτήν του βασικού πρωταγωνιστή του έργου, καθώς οι κινηματογραφικές αναφορές, προφανείς και αδιάλειπτες, φιλοτεχνούν μία τόσο πασίδηλη εξαπάτηση που παραβαίνει τη θεμελιώδη σύμβαση του σινεμά και απαγορεύει στον θεατή να παρασυρθεί από μία υποτιθέμενη μαγεία της σκοτεινής αίθουσας.
Με το Βουκουρέστι να απεικονίζεται φωτογραφικά ως το άκρο αντίθετο της Ισπανικής νήσου, μία βροχερή και βρώμικη πόλη στον αντίποδα του ηλιόλουστου θελκτικού φυσικού κάλλους, ο Πορουμπόιου λέει δίχως λόγια όσα χρησιμεύουν ως backstory. Με τον μέτριο μισθό του και τη διεφθαρμένη γραφειοκρατική διοίκηση του σώματος στο οποίο υπηρετεί, ο Κρίστι βλέπει στην εξωπραγματική του αποστολή μία ρωγμή στο αδιάκοπο βαλκανικό του σκότος. Την εικόνα αυτή συμπληρώνουν και οι σπαρταριστές κοινωνικές αναφορές που ακουμπούν στα κατάλοιπα του κομμουνιστικού καθεστώτος, δημιουργώντας συνολικά ένα φιλμ που ρέει με άνεση χάρη στην οργιώδη διάθεσή του εντός ενός σινεφιλικού κάδρου που απομυθοποιεί το μοτίβο του τσακισμένου-μάτσο-ιδεολόγου ήρωα.
