Σκηνοθεσία: Gilles Paquet-Brenner
Με τους: Max Irons, Stefanie Martini, Glenn Close, Terrence Stamp
Διάρκεια: 115′
O Gilles Paquet–Brenner γύρισε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του, το 1998, σε ηλικία 24 ετών, με τίτλο 13 minutes 13 dans la vie Josh et Anna, με διάρκεια… 13 λεπτά! Την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία τη γυρίζει τρία χρόνια μετά. Είναι το Les jolies choses (2001), μια ταινία που δίνει την ευκαιρία στη Marion Cotillard να γίνει ευρύτερα γνωστή σε έναν δραματικό ρόλο, ξεφεύγοντας από τις κωμωδίες στις οποίες συμμετείχε ως τότε. Η πρώτη του ταινία την οποία είδαμε στους κινηματογράφους στη χώρα μας ήταν το Gomez & Tavarès (2003) με… ελληνικό τίτλο Pay Off.
Η επιτυχία της ταινίας οδήγησε και στο σίκουελ Gomez vs. Tavarès (2007), που στη χώρα μας βγήκε κατευθείαν σε dvd. To 2009 γυρίζει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία με τίτλο Walled In, μια ταινία που δεν προβλήθηκε ποτέ στη Γαλλία και στη χώρα μας βγήκε μόνο στο dvd. Το Elle s’appelait Sarah (Sarah’s Key, 2010) τον βάζει ξανά στο παιχνίδι, καθώς η ταινία παίρνει καλές κριτικές. Το 2015 πηγαίνει στις ΗΠΑ και γυρίζει την ταινία Dark Places με σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Gillian Flynn, έχοντας ως πρωταγωνίστρια την Charlize Theron. Το Δέκα ύποπτοι για φόνο είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί.
Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο (στα αγγλικά, με τον πρωτότυπο τίτλο) βιβλίο της Agatha Christie, που στα ελληνικά βγήκε με τίτλο Αράχνες στη σοφίτα. Το βιβλίο Crooked House κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1949 στις ΗΠΑ και τον Μάιο του ίδιου χρόνου στη Μεγάλη Βρετανία. Η ίδια η Christie είχε δηλώσει πως αυτό είναι ένα από τα πιο αγαπημένα δικά της βιβλία, μαζί με το Ordeal by Innocence. Παραδόξως, το Crooked House παραμένει σχετικά άγνωστο συγκρινόμενο με την απήχηση των πιο διάσημων μυθιστορημάτων της, όπως το Death On The Nile και το Murder On The Orient Express.
Βρισκόμαστε στην Αγγλία, στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Ο Αριστείδης Λεωνίδης βρίσκεται νεκρός κάτω από ύποπτες συνθήκες. Μετανάστης από την Ελλάδα, κατόρθωσε να δημιουργήσει μια τεράστια περιουσία και μια οικογένεια στην οποία συμπεριφερόταν ως ο απόλυτος πατριάρχης. Η εγγονή του, η Σοφία, προσλαμβάνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τσαρλς Χέιγουορντ, πρώην εραστή της, με πατέρα σημαίνον πρόσωπο των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, για να ερευνήσει την υπόθεση. Όταν καταφτάνει στην έπαυλη, ο Τσαρλς έρχεται ενώπιος ενωπίον με τρεις γενιές της δυναστείας και μια δηλητηριώδη ατμόσφαιρα πικρίας, δυσαρέσκειας και ζήλιας. Σε ένα σπίτι γεμάτο με κίνητρα, ενδείξεις και ύποπτους, θα μπορέσει να βρει τον δολοφόνο πριν εκείνος «χτυπήσει» ξανά;
Η τεράστια επιτυχία παγκοσμίως – και στη χώρα μας – της ταινίας Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές απέδειξε τη διαχρονικότητα της Agatha Christie από τη μια και την ανάγκη του κοινού να παρακολουθήσει ένα whodunit που θα είναι αρκούντως πιο έξυπνο από εκείνο (από το κοινό δηλαδή), από την άλλη. Ήδη έχει οριστικοποιηθεί ότι ο Kenneth Branagh, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στο «Οριάν», θα υποδυθεί Ηρακλή Πουαρό στη μεταφορά του Θάνατος στο Νείλο, το οποίο ετοιμάζεται για του χρόνου, ίσως και πάλι με τον ίδιο στο ρόλο του σκηνοθέτη. Μια νέα φουρνιά κινηματογραφικών μεταφορών διάσημων και λιγότερο γνωστών βιβλίων της Christie, λοιπόν, είναι σίγουρο πως θα ξεπεταχτεί μέσα στα επόμενα χρόνια.
Οι παραγωγοί τούτης της ταινίας τώρα, ενδεχομένως να ήθελαν να «κλέψουν» λίγη από τη δόξα του «Οριάν». Και οι δύο ταινίες ήταν έτοιμες για κινηματογραφική προβολή το φθινόπωρο του 2017. Ενώ, όμως, το «Οριάν» σάρωσε, τούτο εδώ δεν είχε ανάλογη εμπορική επιτυχία και γνώμη μας είναι πως ο βασικός λόγος είναι ο εξής ένας και απλός: το χρήμα! Στην ταινία του Branagh έπεσαν πολλά χρήματα κι αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της παραγωγής, από τα κοστούμια μέχρι τα μπόλικα εξωτερικά γυρίσματα, σεΙταλία και Κωνσταντινούπολη, μέχρι την Ελβετία και τη Νέα Ζηλανδία!
Τα πολλά λεφτά σουλούπωσαν τα πάντα: τη διεύθυνση φωτογραφίας, το μοντάζ, τη μουσική, την καλλιτεχνική διεύθυνση. Η μεγάλη διαφορά, όμως, βρίσκεται στη σκηνοθεσία. Ο Branagh έκανε παλιομοδίτικο μεν, σινεμά δε. Μεγαλόπρεπο και αγαπησιάρικο. Ο Paquet-Brenner έκανε τηλεόραση. Σαν να γύρισε μια ευπρεπή τηλεταινία, χωρίς αυτό να μειώνει την ψυχαγωγική αξία της. Γιατί το σενάριο είναι καλογραμμένο (εμπλέκεται κοτζάμ Julian Fellowes).
Γιατί οι ερμηνείες είναι άνω του μετρίου, με την Glenn Close που ξεχωρίζει με άνεση από όλους τους υπόλοιπους, γιατί υπάρχει ο Terence Stamp που δίνει class, γιατί υπάρχει η Anderson που είναι όσο camp χρειάζεται (ενδιαφέρουσα [νομίζω] παρατήρηση: τα μεγάλα ονόματα του καστ σε ό,τι αφορά τις γυναίκες είναι από Αμερική μεριά, σε έναν ερμηνευτικό κυκεώνα καλώς εννοούμενης βρετανίλας!) Γιατί υπάρχει διακριτική αλλά εύστοχη κοινωνική και πολιτική ματιά, ιδίως μετά τη μεταφορά του χρόνου δράσης από το 1947 στο 1957.
Ο πατριάρχης Λεωνίδης (που ποτέ δεν εμφανίζεται στην ταινία…) ονομάζεται Αριστείδης κι αυτό καθόλου τυχαία: η σκιά του Ωνάση πέφτει βαριά. Αντικομμουνιστής και κομπιναδόρος, δίνει το δικαίωμα στο σενάριο να σκιαγραφήσει τη βοήθεια διάφορων… πατριωτών στο να μην πέσει η Ελλάδα στα χέρια των κομμουνιστών, καθώς και τον ενεργό ρόλο της Αγγλίας σε αυτή τη διαδικασία.
Η εποχή μεταφέρεται εντελώς ικανοποιητικά, η ίντριγκα είναι σούπερ, το σασπένς κρατάει τον θεατή σε αγωνία και το φινάλε είναι εντελώς μοντέρνο, ακόμα και για τα σύγχρονα δεδομένα. Είναι ένα φινάλε πικρό και κατάμαυρο, που σε αιφνιδιάζει και σε τρομάζει: το μέλλον δεν θα είναι καλύτερο… Όμως, είπαμε, ο σκηνοθέτης δεν βοηθάει: στην καλύτερη, απλώς καταγράφει τις φαρμακερές ατάκες και τους ενδιαφέροντες διαλόγους. Εν κατακλείδι: τηλεοπτικής αισθητικής μεταφορά άγνωστου σχετικά βιβλίου της Christie, που όμως δεν θα αφήσει παραπονεμένο τον μέσο θεατή των θερινών.
- Αναδημοσίευση από MoviesLtd
