Βαγιέχο, 4 Ιουλίου 1969. Eορταστικές εκδηλώσεις για τη Γιορτή της Ανεξαρτησίας. Μία σειρά από πυροτεχνήματα δεν κατακλύζουν ακριβώς, αλλά με τον τρόπο τους (σφιχτ)αγκαλιάζουν, τον καλοκαιρινό ουρανό της πόλης. Τα χρώματα που απλώνονται στον ουρανό κρύβουν μέσα τους μία υποδόρια ανησυχία. Σαν να μην επρόκειτο για εκρήξεις χαράς, αλλά για βόμβες προειδοποίησης. Η κάμερα δεν αγκυροβολεί στην όμορφη στιγμή, ούτε ακριβώς αναπολεί μία γλυκιά ανάμνηση. Στα εναρκτήρια δευτερόλεπτα, μας ταξιδεύει στα ουράνια, χαρίζοντάς μας μία εποπτική αίσθηση ενός παντόπτη παρατηρητή. Σαν να ελέγχουμε την κατάσταση, σαν να έχουμε όλο τον χρόνο να την απολαύσουμε.
Απότομα και ξαφνικά, προσγειωνόμαστε όχι απλώς στο επίπεδο του εδάφους, αλλά σε μία κατάσταση συγκεχυμένου αποπροσανατολισμού. Το (πότε θα επιλέξει ένας σκηνοθέτης να χρησιμοποιήσει το) τράβελινγκ είναι ζήτημα ηθικής τάξης, διατεινόταν ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, και ο Ντέιβιντ Φίντσερ μας μπάζει αριστοτεχνικά στο σύμπαν του Zodiac, μέσα από αυτή την ανώμαλη προσγείωση. Η διάταξη των σπιτιών, η παρέλαση των ανυποψίαστων κατοίκων τους, σε νεκρές στιγμές αβαθούς καθημερινότητας. Ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, μία ολόκληρη κοσμοθεωρία, στις στερνές στιγμές ηρεμίας που απολαμβάνει.
Το αυτοκίνητο, που περιορίζει εμφατικά την οπτική μας, φρενάρει. Θα γνωρίσουμε τους πρώτους καταλύτες αυτής της ιστορίας εμμονής, απώλειας της αθωότητας, αμφιβολιών και κατάρρευσης. Τα θύματα στο Zodiac έρχονται και παρέρχονται, πυροδοτούν την γενικότερη αίσθηση υπαρξιακού χαμού και αφήνουν πίσω τους νεκροζώντανους που πασχίζουν να βρουν (ή να ανακαλύψουν) απαντήσεις.
Τα πρώτα θύματα του διαταραγμένου serial killer έχουν την τιμητική τους, ακριβώς τη στιγμή της γνωριμίας μας μαζί τους. Καταλαμβάνουν ολόκληρο το κάδρο, πρόκειται εξάλλου για τα τελευταία δευτερόλεπτα που υφίστανται ως αυθύπαρκτες οντότητες. Πολύ σύντομα, θα αποκτήσουν μία ιδιότυπη αθανασία, χάνοντας τη ζωή τους και μετατρεπόμενοι σε στοιχεία και δεδομένα μίας ιστορίας που τους ξεπερνά κατά πολύ. Η διαδρομή προς την κόλαση ξεκινά πάντα με την ηρεμία μίας απλής βόλτας.
Πολύ σύντομα, βρισκόμαστε στο αληθινό πεδίο του δράματος. Σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του Φίντσερ, η διαδοχή των πλάνων κι η ενορχήστρωση των κάδρων επιτελούνται με τόση επιμέλεια και κομψότητα, με αποτέλεσμα σχεδόν κάθε σκηνή υπεράνω πάσης υποψίας να λειτουργεί επεξηγηματικά ή προφητικά. Οι στρακαστρούκες που τρομάζουν το νεαρό ζευγάρι δρουν ως ο κυρίος κώδωνας του κινδύνου και το ύστατο προμήνυμα θανάτου.
Η κάμερα μετακομίζει μέσα στο αμάξι και μοιραζόμαστε την αγωνία των μελλοθάνατων για το νεοαφιχθέν όχημα. Σε μία αριστοτεχνική λήψη, ο Φίντσερ μπλοκάρει τη δική μας οπτική, βάζοντας το δεύτερο αυτοκίνητο να παρκάρει ακριβώς πίσω από το πρώτο, ενώ αμέσως μετά «τυφλώνει» και τους ήρωές του με το φως του φακού. Η ώρα του φονικού έχει φτάσει. Με αργή κίνηση που σχεδόν παρασέρνει τα πτώματα σε μία μίνιμαλ χορογραφία, θυμίζοντας Πέκινπα και Κουροσάουα, το αίμα πλημμυρίζει παράθυρα, καθίσματα και ρούχα.
Κι ενώ πιστεύουμε πως όλα τελείωσαν και θα ακούσουμε απλώς τον θόρυβο της μηχανής ενός αμαξιού που απομακρύνεται, ο Φίντσερ μας δείχνει εκ νέου τον δολοφόνο εν ώρα δράσης. Αυτή τη φορά, όμως, απόμακαρα, αποστασιοποιημένα, ψυχρά, μηχανιστικά, και όχι τελετουργικά. Πλέον, το θέμα μας δεν είναι η δολοφονία αυτών των δύο παιδιών, αλλά η έναρξη της σκοτεινής εποχή του Zodiac. Το φινάλε της αθωότητας. Το ρέκβιεμ της ανεμελιάς και των ψευδαισθήσεων. Βρισκόμαστε στην αρχή ενός ατελείωτου τέλους, που θα αφήσει όλους τους εμπλεκόμενους τσακισμένους και ξέμπαρκους.
Ο δολοφόνος θα χτυπήσει επανειλημμένως και θα εκτοξεύσει σοκαριστικές απειλές, σκορπώντας τον φόβο και τη βασανιστική ανασφάλεια. Ένα μαζικό κύμα σιωπηλής υστερίας θα απλωθεί. Καλώς ήρθατε στην εποχή του Zodiac. Καλώς ήρθατε στην εποχή, όπου το Κακό είναι παντοδύναμο, ακριβώς επειδή είναι αναίτιο και αυθύπαρκτο. Το Κακό δεν έχει ανάγκη πλέον από σπορά, είναι αυτοφυές. Δεν έχει ανάγκη να δικαιολογήσει την παρουσία του, απλώς υπάρχει ολόγυρα και παντού.
