Καλύτερη ταινία
Η ευχάριστη έκπληξη των φετινών υποψηφιοτήτων είναι ότι στις 8 προτεινόμενες ταινίες, δεν χώρεσε η φλύαρη ανοησία του Κρίστοφερ Νόλαν. Ναι, το αριστούργημα «Interstellar» δεν είναι υποψήφιο, και παρόλο που θεωρώ πως τα Όσκαρ είναι μια προπαγανδιστική ανοησία και μισή εσωτερικής κατανάλωσης, που εξυπηρετεί κυρίως εμπορικούς σκοπούς, δεν μπορώ πάρα να ξεφυσήξω από ανακούφιση. Από εκεί και πέρα το δακρύβρεχτο και κλαψιάρικο «The Theory of Everything» πήρε ήδη πολύ περισσότερα από αυτά που άξιζε και ελπίζω να μείνει εκεί. Το «Selma» αγγίζει ευαίσθητες χορδές των Η.Π.Α. (και όχι μόνο) και αν δεν υπήρχε η περσινή βράβευση της ταινίας «12 Years a Slave», ίσως να μιλούσαμε για φαβορί, αλλά νομίζω πως η επιλεκτική και πολιτικά ορθή ευαισθησία της Ακαδημίας εξαντλήθηκε. Η ταινία «The Imitation Game» καταπιάνεται με ένα άκρως ενδιαφέρον θέμα και μια αληθινά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, και για αυτόν ακριβώς το λόγο βλέπεται τόσο ευχάριστα. Το ίδιο ευχάριστα διαβάζεται και το αντίστοιχο λήμμα στη Wikipedia για τον Άλαν Τούρινγκ. Το «Whiplash», ένα σύγχρονο Ρόκι όπου αντί για ριγκ, γροθιές και Απόλο, είχαμε ντραμς, ματωμένα χέρια και μουσικές φανφάρες, ήταν η χιπστεροέκπληξη της χρονιάς, αλλά ελπίζω να πάει από εκεί που ήρθε. Όσο για τον αγαπημένο Ίστγουντ, τι να πω; Είμαι μεγάλος φαν, τόσο του ηθοποιού όσο και του σκηνοθέτη, αλλά βλέποντας το «American Sniper» απλώς αγανάκτησα. Ε, όχι, ρε Κλιντ. Όχι. Τι ήταν αυτό; Γιατί; Γιατί; Έτσι μείναμε με τρεις υποψηφιότητες. Το «Birdman» ήταν μια εμπειρία. Σκηνοθετικά τολμηρό, ιδιαίτερο και πολυεπίπεδο εγχείρημα, κατά μια έννοια υπερφιλόδοξο, αλλά θα ήταν ψέματα να πούμε πως δεν υπέφερε από ορισμένες ασθένειες, όπως μεγαλομανία και αφηγηματικές ασυνέχειες, κουσούρι του Ινιάριτου. Επιτέλους, ή να αφήσει στην άκρη τις ταινίες με πολλές παράλληλες ιστορίες ή να μάθει τις ολοκληρώνει. Ήταν έγκλημα το πώς σπαταλήθηκε ο χαρακτήρας του Έντουαρντ Νόρτον. Ξενέρωσα. Χωρίς πλάκα. Το «The Grand Budapest Hotel
» ήταν μια οπτασία και ο ευφυής Γουές Άντερσον είναι ένας άνθρωπος δώρο στον κινηματογράφο. Δεν νομίζω πως είναι η καλύτερη ταινία του, αλλά μάλλον είναι αυτή που άγγιξε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, οπότε πάσο. Και τέλος, έχουμε το «Boyhood». Υπάρχουν πολλές ταινίες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να καλλιεργήσουν αισθήματα πίστης στο κοινό (ανάμεσά τους και οι «Whiplash», «Selma», «The Theory of Everything» και «American Sniper»), αλλά τούτη η ταινία του Λινκλέιτερ (ή Λινκλάτερ) είναι από μόνη της η ίδια η πίστη. Η πίστη ενός ανθρώπου που τόλμησε κάτι πρωτοφανές, η πίστη των ηθοποιών που δέχτηκαν να συμμετάσχουν, των παραγωγών που δεν φοβήθηκαν να επενδύσουν και πάει λέγοντας. Το «Boyhood» (και ναι, είναι δακρύβρεχτο αυτό που θα πω), δίνει ελπίδα και σου τροφοδοτεί την πίστη στον άνθρωπο, με τον πιο απροσδόκητο, ειλικρινή και αυθεντικό τρόπο.
Bets on: «Boyhood»
Fingers crossed for: «The Grand Budapest Hotel»
Σκηνοθεσία
Αν το πάρει ο Μόρτεν Τίλντουμ για το «The Imitation Game», εγώ θα γίνω στρουμφ. Από εκεί και πέρα εξίσου παρατραβηγμένη επιλογή βλέπω την βράβευση του Μπένετ Μίλερ για το «Foxcatcher». Το «Boyhood» ήταν μια από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς, δεν ξέρω ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό, αλλά ο Λινκλάτερ δεν θα φύγει με το αγαλματίδιο. Πέφτω πάρα πολύ συχνά έξω στις προβλέψεις, δεν είμαι καθόλου καλός, το αναγνωρίζω, αλλά η πρόβλεψή μου είναι πως το Όσκαρ θα πάει στα χέρια του Ινιάριτου για τα άρτια μονοπλάνα του «Birdman». Αυτός, όμως, που πραγματικά το αξίζει είναι ο Γουες Άντερσον για το «The Grand Budapest Hotel», μια οπτική πανδαισία. Επίσης αναρωτιέμαι… Ο Ντέβιντ Φίνστερ πού είναι;
Bets on: Αλεχάντρο Ινιάριτου («Birdman»)
Fingers crossed for: Γουές Άντερσον («The Grand Budapest Hotel»)
Σενάριο
Εδώ τα πράγματα είναι αρκετά πολύπλοκα διότι και οι πέντε υποψηφιότητες είναι αρκετά δυνατές. Όπως και να έχει, το «Foxcatcher» θα μείνει με άδεια χέρια, το ίδιο και το «Boyhood», διότι η αληθινή αρετή του δεν βρίσκεται στο σενάριο. Η ταινία του Γουές Άντερσον είτε θα πάρει ένα από τα δυο μεγάλα βραβεία (ταινίας, σκηνοθεσίας) είτε το κακώς θεωρούμενο ως βραβείο παρηγοριάς (αυτό του σεναρίου). Λογικά η ακαδημία θα κλίνει προς την πολυαναφορικότητα του «Birdman» και θα αγνοήσει το κάπως προβληματικό, αλλά τολμηρό, ανατριχιαστικό και άκρως σκοτεινό «Nightcrawler»
Bets on: Αλεχάντρο Ινιάριτου, Νικολάς Τζιακομπόνε, Αλεξάντερ Ντινελάρις, Τζ. & Αρμάντο Μπο («Birdman»)
Fingers crossed for: Νταν Γκίλροϊ («Nightcrawler»)
Α΄ ανδρικός ρόλος
Το δυστυχές είναι ότι ο Τζέικ Τζίλενχααλ που ήταν το λιγότερο συναρπαστικός στην ταινία «Nightcrawler» για κάποιον λόγο δεν βρίσκεται εδώ, ενώ αντιθέτως βρίσκεται ο πλέον υπερτιμημένος ηθοποιός της γενιάς του, Μπράντλεϊ Κούπερ, για το «American Sniper». Για όνομα… Κατά τα άλλα το «The Theory of Everything» καλό θα ήταν να μην πάρει κανένα Όσκαρ, ενώ ο συμπαθής Στιβ Κάρελ μάλλον θα πρέπει να αρκεστεί στην όποια χαρά του να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους υποψηφίους για την ερμηνεία του στην ταινία «Foxcatcher». Κι έτσι έχουμε μείνει με τους εξής δύο: τον πολύ χοτ Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (μπόρα είναι, θα περάσει) και τον Μάικλ Κίτον. Ο Κάμπερμπατς υποδυόμενος με ταλέντο και προσεκτικές μανιέρες τον μαθηματικό Άλαν Τούρινγκ, έδωσε αυτό που αρεσκόμαστε να ονομάζουμε «οσκαρική» ερμηνεία. ΟΚ, ήταν πολύ καλός, αλλά ο χαρακτήρας του ήταν στάσιμος και απαράλλακτος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της ταινίας. Φτιάχτηκε μια πολύ καλή καρικατούρα, η οποία όμως δεν εξελίχτηκε καθόλου (σε αντίθεση π.χ. με την καρικατούρα του Τζέικ Τζίλενχααλ ο οποίος χτίζει μεθοδικά και προοδευτικά τις δικές του μανιέρες στο «Nightcrawler»). Τέλος ο Μάικλ Κίτον που πριν 25-30 χρόνια μεσουρανούσε, έδωσε την ερμηνεία της καριέρας του, η οποία μάλιστα ήταν και εξαιρετικά απαιτητική, πρώτον διότι ο χαρακτήρας του περνάει από χίλια συναισθηματικά κύματα και δεύτερον διότι χρειαζόταν να παίξει με τις εκφραστικές λεπτομέρειες έχοντας την κάμερα μονίμως καρφωμένη στο πρόσωπό του.
Bets on: Μπένεντικτ Κάμπερμπατς («The Imitation Game»)
Fingers crossed for: Μάικλ Κίτον («Birdman»)
Α΄ γυναικείος ρόλος
Οφείλω να ομολογήσω πως το «Wild» δεν το είδα, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για την Ρις Γουίδερσπουν. Αφήνοντας αυτό στην άκρη, είναι τουλάχιστον περίεργο που η ταινία «Gone Girl» του Ντέιβιντ Φίντσερ, έστω κι αν δεν είναι η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη (άψογος ρυθμός και αφήγηση, τεχνικά αψεγάδιαστη), έχει μονάχα μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ, αυτήν της Ρόζαμουντ Πάικ. Όντως ήταν πολύ καλή, αλλά προσωπικά δεν θεωρώ πως ήταν τόσο καλή, ώστε να αξίζει και το βραβείο. Κάτι έλειπε από την ερμηνεία της, όπως και από την ταινία. Για την Φελίσιτι Τζόουνς και το «The Theory of Everything» τα είπαμε παραπάνω, η ταινία οφείλει να πάει στο σπίτι της όπως ήρθε, οπότε τα δυο φαβορί είναι οι παρακάτω εξαιρετικές ηθοποιοί. Από τη μια πλευρά η 54χρονη Τζούλιαν Μουρ στην πέμπτη υποψηφιότητα της καριέρας της στο ρόλο της Άλις στην ταινία «Still Alice», μιας 50χρονης γλωσσολόγου η οποία διαγνώσκεται με τη νόσο Αλτσχάιμερ. Εντάξει, κλασικός ρόλος για Όσκαρ και τα λοιπά, αλλά δεν θα σταθώ στο εύκολο, δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο η φοβερή Τζούλιαν Μουρ υποδύεται τις στιγμές που η Άλις χάνει τα μυαλά της, αλλά στο πρώτο μισό της ταινίας, όταν έχοντας επίγνωση της κατάστασης, προσπαθεί να βρει τρόπους να το εκλογικεύσει, να το συνειδητοποιήσει και να το αποδεχτεί. Από την άλλη ό,τι και να πει κανείς για τη Μαριόν Κοτιγιάρ είναι λίγο και στην ταινία των αδερφών Νταρντέν «Two Days, One Night» τα δίνει όλα. Απλώς έχει πάρει ήδη ένα Όσκαρ και δεν είναι κρίμα η Τζούλιαν Μουρ να μείνει παραπονεμένη;
Bets on: Μαριόν Κοτιγιάρ («Two Days, One Night»)
Fingers crossed for: Τζούλιαν Μουρ («Still Alice»)
Β΄ ανδρικός ρόλος
Έχω ξεφύγει σε έκταση οπότε θα είμαι σύντομος στις τελευταίες δυο κατηγορίες. Ο Τζ.Κ. Σίμονς (τελείως παραγνωρισμένος) ήταν όντως πολύ δυνατός στο χιπστερο«Whiplash» και νομίζω πως αν πάρει το αγαλματίδιο, κανείς δεν θα πει τίποτα. Από την άλλη, όμως, ο Έντουαρντ Νόρτον πρέπει να πάρει ένα Όσκαρ και στην ταινία «Birdman» σχεδόν έκλεψε την παράσταση από τον Μάικλ Κίτον, έστω και αν μυστηριωδώς ο Ινιάριτου τον εξαφάνισε στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας.
Bets on: Τζ.Κ. Σίμονς («Whiplash»)
Fingers crossed for: Έντουαρντ Νόρτον («Birdman»)
Β΄ γυναικείος ρόλος
Εντάξει, όχι άλλο κάρβουνο. Ναι είναι καταπληκτική η Μέριλ Στριπ, έχει πάρει 3 Όσκαρ και με αυτήν την υποψηφιότητα για την ταινία «Into the Woods» έχει φτάσει τις 19. Απίστευτο. Από εκεί και πέρα πολύ φοβάμαι πως το Όσκαρ για κάποιο λόγο θα πάει στην Κίρα Νάιτλι ή στην Έμα Στόουν, αλλά η σκέψη μου θα είναι με την Πατρίσια Αρκέτ. Για το θάρρος της. Για το ταλέντο της. Γιατί είναι η Πατρίσια Αρκέτ.
Bets on: Κίρα Νάιτλι («The Imitation Game»)
Fingers crossed for: Πατρίσια Αρκέτ («Boyhood»)
