Δημιουργοί: Τζέισον Σουντέικις, Μπιλ Λόρενς, Μπρένταν Χαντ, Τζο Κέλι
Παίζουν: Τζέισον Σουντέικις, Μπρένταν Χαντ, Χάνα Γουάντιγκχαμ, Τζούνο Τεμπλ, Μπρετ Γκόλντστιν, Φιλ Ντάνστερ
Το Ted Lasso δεν είναι μια σειρά για το ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο το Office είναι μία σειρά για μια εταιρία χαρτιού ή το Parks and Recreation για μια δημοτική υπηρεσία. Άλλωστε, ελάχιστες από τις κρίσιμες στιγμές του λαμβάνουν χώρα εντός των τεσσάρων γραμμών, ενώ αρκετές φορές αποσπά τη δράση του από όσα συμβαίνουν στο τερέν και στρέφεται σε ταυτόχρονα γεγονότα που έχουν μεγάλη αξία για τη χαρακτηρολογία του. Χρησιμοποιεί αφειδώς, όμως, τις ακραίες εντάσεις και τις αντιφάσεις του ποδοσφαιρικού κόσμου, το συνονθύλευμα από ακριβοπληρωμένα ενήλικα παιδιά που πρέπει να τιθασεύσουν τους άγουρους εγωισμούς τους για έναν κοινό στόχο, την αφόρητα τοξική αγάπη του οπαδού που εξαρτά τη διάθεσή του από την έκβαση του αγώνα, την αποθέωση που απέχει από την πίσσα και τα πούπουλα μερικά χιλιοστά.
Ο Τεντ έρχεται από το κολεγιακό πρωτάθλημα φούτμπολ των Ηνωμένων Πολιτειών σε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά περιβάλλοντα του διεθνούς αθλητικού στερεώματος, την αγγλική Πρέμιερ Λιγκ, για να αναλάβει τις τύχες της μικρομεσαίας λονδρέζικης Richmond. Η αποστολή του, χωρίς βέβαια να το γνωρίζει, είναι να αποτύχει οικτρά, προκειμένου η ιδιοκτήτρια της ομάδας να εκδικηθεί τον πρώην σύζυγό της (και πρώην μεγαλομέτοχο), καταδικάζοντας τον αγαπημένο του σύλλογο σε τραγική πορεία. Οι πάντες τον περιμένουν στη γωνία: τα όρνια του λυσσαλέου τύπου είναι έτοιμα να τον κατασπαράξουν δια του κιτρινισμού και όχι μόνο, οι παίκτες τον κοιτούν με απορία και η γειτονιά όπου διαμένει εκφράζει τη δυσπιστία της στολίζοντάς τον με ευφάνταστα κοσμητικά επίθετα και χαρακτηρισμούς. Μόνοι σύμμαχοί του είναι η ακατάβλητη θετική διάθεση και ο βοηθός του, ο μελετηρός κόουτς Beard, η παρουσία του οποίου αντισταθμίζει την παροιμιώδη άγνοια του Τεντ ακόμα και ως προς τα στοιχειώδη του αθλήματος.
Η βασική ιδέα της σειράς, η οποία προέκυψε από μία διαφημιστική καμπάνια του NBC το 2013, δεν επιτρέπει ιδιαίτερες παρανοήσεις. Στο Ted Lasso ο ρεαλισμός δε βρίσκεται ποτέ ψηλά στην ατζέντα των δημιουργών. Είναι μια σειρά που αντιπαρέρχεται (πάντως χωρίς να παραγνωρίζει εντελώς) τη σωρεία των τοξικών συνθηκών μέσα από τις οποίες το ποδόσφαιρο (ως προϊόν και δευτερευόντως ως άθλημα) λαμβάνει τη θέση του στην κοινωνική πραγματικότητα. Οι υπεραπλουστεύσεις δίνουν και παίρνουν, οι συνέπειες των θαρραλέων πράξεων συχνά υποβαθμίζονται, μερικές φορές σε βαθμό που το γράψιμο της σειράς ίσως και να αδικεί τον εαυτό του. Στην ουσία, όμως, τίποτα από όλα αυτά δε στέκεται ικανό να ματαιώσει το σκοπό του συγκεκριμένου σόου, μιας και όλη η δημιουργική ομάδα του δείχνει αποφασισμένη να μην αφήσει τίποτα να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο της καλοσύνης που σχεδόν εμμονικά κυριαρχεί έναντι του κακού και της μικρότητας. Σαν ένα παραμύθι που γοητεύει αβίαστα γιατί μας παρουσιάζει έναν κόσμο λίγο καλύτερο από τον δικό μας.
Οι άνθρωποι που περιβάλλουν τον αγαθό και καλόψυχο Τεντ μοιάζουν έτοιμοι, εκόντες άκοντες, να υποδεχθούν το σαρωτικό κύμα καλοσύνης που φέρει η έλευση του στις ζωές τους. Μέσα στο δηλητηριώδες περιβάλλον του χορού των δισεκατομμυρίων και των απάνθρωπων απαιτήσεων, όπου η νίκη είναι η μόνη απάντηση και η ήττα ισοδυναμεί με θάνατο, οι χαρακτήρες της σειράς είναι ανοιχτοί στην αγάπη με όλες τις μορφές που μπορεί να τους αγγίξει. Είναι βέβαια γεμάτοι από συμπλέγματα, ανασφάλειες και μικροπρέπειες, ενώ συχνά αποτυγχάνουν και προβαίνουν σε επιλογές που αργότερα θα θεωρήσουν εσφαλμένες. Ακόμα και ο ίδιος ο Τεντ, αυτός ο φάρος ζεστασιάς, διακατέχεται από τα δικά του σκοτάδια, απέναντι στο οποία ορθώνει ένα εύθραυστο τοίχος φαφλατάδικης χαρωπής ενεργητικότητας. Υπάρχει όμως πάντοτε ο χώρος να κατανοήσουν αλλήλους, ακόμα και οι αυστηρότεροι δύνανται να συγχωρήσουν τα ατοπήματα των άλλων, και ποτέ καμία πικρία που γνωρίζουν δεν είναι αμετάκλητη, φτάνει να μαζέψουν τα κουράγια τους και να έρθουν ξανά κοντά μεταξύ τους.
Σταδιακά, όσο η εστίαση της σειράς ανοίγει σε περισσότερους χαρακτήρες και απομακρύνεται από τον Αμερικανό προπονητή (αποκορύφωμα αυτής της δημιουργικής επιλογής η δισυπόστατη αναγνώρισή της στο φινάλε), τα θέματα που εντάσσονται στην αφήγηση γίνονται όλο και πιο επίκαιρα. Με την καλοπροαίρετα αφελή μέθοδό του, το Ted Lasso ασχολείται με την ψυχική υγεία, την ομοφοβία, την υγιή συναισθηματική έκφραση, και μάλιστα σε ένα πλαίσιο που κατά βάση ορίζεται ως το προνομιακό πεδίο μίας εξοντωτικής αρρενωπότητας που απαγορεύει τις στιγμές αδυναμίας. Ωστόσο, ποτέ δεν απεμπολεί τα ταυτοτικά του στοιχεία˙ στη σύντομη τηλεοπτική της παρουσία, μόλις τριών κύκλων, η σειρά παρέμεινε γεμάτη ιερά τελετουργικά, γλυκόπικρες στιγμές, ευφυείς διαλόγους και όμορφα μοτίβα που ευτυχώς γλύτωσαν από την συχνή καταχρηστική εκμετάλλευση των ιδεών, όπως συμβαίνει συχνά σε τηλεοπτικές κωμωδίες.
Η καλοδεχούμενη απλότητα της αφήγησης, βέβαια, είναι σε έναν βαθμό απατηλή˙ σε μόλις τριάντα τέσσερα επεισόδια, χώρεσαν πολυσήμαντες μουσικές επιλογές, αλλά και πλείστες κινηματογραφικές αναφορές, από το Magnolia του Πολ Τόμας Άντερσον μέχρι το Twin Peaks, ένα ολόκληρο επεισόδιο αφιερωμένο στις θεμελιώδεις ρομαντικές κομεντί και ένα επεισόδιο που υποκλίνεται στο After Hours του Μάρτιν Σκορσέζε. Αντίστοιχα, το εύθυμο κλίμα και οι έξυπνες ατάκες αντιπαραβάλλονται με την μελαγχολική φωτογραφία στην οποία κατά βάση κυριαρχούν γκρίζα χρώματα και μαζί συνθέτουν τον συναισθηματικό πυρήνα της σειράς. Κάπως έτσι, χωρίς καλά-καλά να καταλάβουμε πώς, το Ted Lasso καταφέρνει να μας συγκινήσει, να μας κάνει να πανηγυρίσουμε τις επιτυχίες μίας ανύπαρκτης ομάδας, να ζήσουμε κι εμείς για λίγο στα ουτοπικά της αποδυτήρια, να αναζητήσουμε εάν έχει μείνει ακόμα κάτι το αγνό στο πάθος για το ποδόσφαιρο που ολοένα και εξοβελίζεται από τη σύγχρονη εκδοχή του αθλήματος.
Εάν αναλογιστούμε την υπέροχη δουλειά που έχει γίνει στους χαρακτήρες της σειράς, κάποιοι από τους οποίους αντιστοιχούν σε αληθινές περιπτώσεις (αλήθεια, πόσοι και πόσες από εμάς ακούγαμε Ρόι Κεντ και σκεφτόμασταν Ρόι Κιν), αντιλαμβανόμαστε ότι ίσως η μεγάλη αρετή της είναι ότι έφτιαξε έναν αξιαγάπητο κόσμο και μας έτεινε το χέρι. Μας χάρισε την ευκαιρία να περάσουμε λίγες ώρες με αυτούς τους φανταστικούς τύπους, να γίνουμε μέλη της ομάδας που απλώνει την αγκαλιά της σε όλους, ωθώντας τους να γίνουν λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Μας έθεσε σε ένα σύμπαν κατά τα άλλα απόρθητο, όπως άλλωστε υπήρξε και για τον αδαή Τεντ, που εισέρχεται σταδιακά στην ορολογία και τις παραδόσεις του θαυμαστού καινούριου κόσμου που ανοίχτηκε μπροστά του. Το Ted Lasso ήρθε σαν ένα χαρούμενο τραγούδι που αρνείται πεισματικά να υποκύψει στο δόγμα του κυνισμού και μας έπιασε εξ απροόπτου. Θα του χρωστάμε ευγνωμοσύνη για την καλοσύνη που εκτόξευσε ευθεία μέσα στην καρδιά και για όσα μας έκανε να νιώσουμε, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί στην αρχή. Όπως εκείνα τα παραμύθια που γίνονται καμιά φορά πραγματικότητα στον αθλητισμό και παραμένουν ανεξίτηλα στην ψυχή και τη μνήμη.
