Σκηνοθεσία: Φράνσις Λόρενς
Παίζουν: Ρόμπερτ Πάτινσον, Ριζ Γουίδερσπουν, Κριστόφ Βαλτζ, Χαλ Χόλμπρουκ
Διάρκεια: 120΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Νερό για ελέφαντες”
Το 1929 έμεινε γνωστό ως η χρονιά του μεγάλου κραχ. Εταιρείες επένδυαν κατά βούληση τεράστια ποσά σε αμφίβολες δραστηριότητες με στόχο το γρήγορο κέρδος, τράπεζες δανειοδοτούσαν ασύδοτα με στόχο τα μεγάλα επιτόκια, ο κόσμος κατανάλωνε αβέρτα δημιουργώντας μια φούσκα ζήτησης κι όταν μια μέρα το χρηματιστήριο κλάταρε, ακολούθησε ένα ντόμινο κατάρρευσης. Οι επιχειρήσεις δεν είχαν λεφτά να αποπληρώσουν τα δάνεια, οι τράπεζες δεν είχαν λεφτά να κινηθούν και είτε έκλειναν είτε δανειοδοτούσαν με πολύ αυστηρά κριτήρια. Το κλείσιμο των επιχειρήσεων έφερε πρωτοφανή ανεργία, άρα μείωση της κατανάλωσης κι επομένως δημιουργήθηκε εκ νέου κρίση σε όσες επιχειρήσεις πάλευαν για την επιβίωσή τους, αλλά και στην αγροτική παραγωγή αφού οι τιμές των προϊόντων βρίσκονταν σε ελεύθερη πτώση και τα κέρδη συρρικνώνονταν ή εξαφανίζονταν. Προφανώς όλα αυτά επιδεινώνονταν από το γενικότερα κλίμα πανικού και μαζικής κατάθλιψης, κι ενώ στις Η.Π.Α. συνέχιζαν να καταφθάνουν ορδές μεταναστών που φυτοζωούσαν και υπέφεραν δημιουργώντας μια το λιγότερο έκρυθμη κατάσταση. Δεν είναι εκπληκτική η ομοιότητα με τη σημερινή κατάσταση; Τέλος πάντων, η ύφεση που ξεκίνησε το 1929 διήρκεσε κάμποσα χρόνια, κι αν θέλετε να ακούσετε κάτι πραγματικά τρομακτικό, ουσιαστικά τερματίστηκε όταν το βάρος έπεσε στην πολεμική βιομηχανία η οποία άνθισε δίνοντας δουλειές κι επενδύσεις που οδήγησαν στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, του οποίου το τέλος έδωσε νέα άνθιση αφού έπρεπε να ανοικοδομηθεί ό,τι καταστράφηκε…
Και όχι, όλα αυτά δεν είναι άσχετα με την ταινία. Η ιστορία της εκτυλίσσεται τότε, εν μέσω της κρίσης κι ο νεαρός σπουδαγμένος πλην άφραγκος και ορφανός πρωταγωνιστής βρίσκει καταφύγιο στη μαγεία ενός περιοδεύοντος τσίρκου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά βρίσκει και τον έρωτα στο πρόσωπο της σταρ του τσίρκου, μιας γητεύτρας αλόγων και ανθρώπων, φιλενάδας του ζηλιάρη και παράφρονα θιασάρχη. Προφανώς ο έρωτάς τους είναι απαγορευμένος και πρέπει να ξεπεράσουν μύρια εμπόδια και να δώσουν απάντηση σε χίλια κι ένα διλήμματα προκειμένου τελικά να ζήσουν (ή μήπως όχι;) για πάντα (δηλαδή μέχρι να πεθάνει ένας από τους δυο) ευτυχισμένοι σ’ έναν κόσμο μαγείας. Πολύ βολικό το μελό και ο συγκινητικός έρωτας, πολύ βολική η ταινία για την οποία δεν χρειάζεται να σκεφτείς, παρά μόνο να νιώσεις τρυφερά συναισθήματα. Και φυσικά, πολύ βολική η εθελοτυφλία της λύσης δια του τέλειου ουτοπικού έρωτα, της μαγείας του τσίρκου (ή του ποδοσφαίρου ή της θρησκείας ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο) και της ελπίδας απλώς και μόνο για να λέμε πως υπάρχει.
Ο Ρόμπερτ Πάτινσον, ο τύπος από τη σειρά Twilight για τον οποίο πολλές νεαρές προτάσσουν το στήθος τους, είναι γλυκούλης στο ρόλο του νεαρού. Η Ριζ Γουίδερσπουν το ίδιο. Ο Κριστόφ Βαλτζ στο ρόλο του συζύγου κάνει ό,τι μπορεί, αλλά δεν έχει σημασία. Δεν φταίνε οι ναύτες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πλοίο πέρα από την αφελή και προβλέψιμη κατασκευή, έχει κι ένα τεράστιο ελάττωμα. Αρμενίζει προς λάθος κατεύθυνση. Είναι η κατεύθυνση της ευκολίας, της φυγής, της επανάπαυσης, του λήθαργου και της αποθέωσης του κατεστημένου. Και δυστυχώς αυτή είναι η κατεύθυνση εδώ και δεκαετίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των μεγάλων εμπορικών κινηματογραφικών παραγωγών. Κι αυτό είναι πάρα μα πάρα πολύ λυπηρό… Πόση υπομονή ακόμα;
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”
Δείτε σχετικά: εδώ
