Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν
Παίζουν: Γούντι Άλεν, Άλεκ Μπόλντγουιν, Πενέλοπε Κρουζ, Τζέσε Άιζενμπεργκ, Ρομπέρτο Μπενίνι, Ορνέλα Μούτι, Έλεν Πέιτζ.
Διάρκεια: 112’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Στη Ρώμη με αγάπη»
Μετά από το Λονδίνο, τη Βαρκελώνη και το Παρίσι, ο επόμενος σταθμός της ευρωπαϊκής περιήγησης του –ακούραστου παρά τα 77 του χρόνια– Γούντι Άλεν έμελλε να είναι η Ρώμη, στην οποία ως γνωστόν οδηγούν όλοι οι δρόμοι. Ο «καρτποσταλικός» τίτλος της ταινίας θα δώσει και το στίγμα των όσων πρόκειται να επακολουθήσουν. Μία φολκλόρ διαδρομή στην Αιώνια Πόλη, τα μνημεία και τα σοκάκια της. Μία τουριστική επίκληση στη μαγεία της ατμόσφαιράς της. Ένας συμβατικός φόρο τιμής στην κληρονομιά του ιταλικού σινεμά. Ξεναγοί μας στην περιπλάνηση στη Ρώμη οι ήρωες τεσσάρων ιστοριών που συνυπάρχουν χωρίς να διαπλέκονται στιγμή. Αν έχετε πάντως όρεξη για μία κινηματογραφική ελεγεία της Ρώμης, ξαναδείτε το άφθαρτο «Dolce Vita» του Φεντερίκο Φελίνι ή στραφείτε στο σκοτεινότερο «Η κοιλιά του αρχιτέκτονα», του Πίτερ Γκρίναγουεϊ. Αν πάλι έχετε λαχτάρα για αυθεντικές ρωμαϊκές ιστορίες, διαβάστε τα βιβλία του Αλμπέρτο Μοράβια, «Ρωμαϊκά διηγήματα» και/ή «Η γυναίκα της Ρώμης». Αν ταυτόχρονα, αγαπάτε παθολογικά τον Γούντι Άλεν, όπως εγώ, στηρίξτε τον και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές της τρίτης ηλικίας και αρκεστείτε στην ικανότητά του να γίνεται ευχάριστος, ακόμη και στις εμφανώς αδύναμες ταινίες του.
Για να ξεκινήσουμε από τα –λιγοστά είναι η αλήθεια– θετικά, το πλέον ευχάριστο στη νέα ταινία του Γούντι είναι η επανεμφάνιση του ιδίου μπροστά από τις κάμερες για πρώτη φορά μετά το 2006 και το «Scoop». Η κωμική του μανιέρα, αν και χιλιοφορεμένη, είναι μία δοκιμασμένη λύση και σχεδόν όλες οι αστείες στιγμές προκύπτουν με τον ίδιο στο ντεκόρ. Από εκεί και πέρα, ο Γούντι παίζει στο γνώριμο αγαπημένο του τερέν και αφήνεται στις γνωστές του περιδινήσεις σε ένα ιδιόρρυθμο κόσμο, όπου η επιθυμία και η λογική ανταλλάσσουν μπουνιές. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να φανεί προκλητικά δηκτικός και ειρωνικός, χωλαίνει όμως στη χλιαρή εκτέλεση, με εξαίρεση ίσως την ιστορία όπου μπλέκεται και η δική του περσόνα. Ο αγαπημένος ασθενικός μας γυαλάκιας μάλλον έχει ψυχολογήσει λίαν σαρκαστικά τον εαυτό του και δυστυχώς έχει πέσει περισσότερο μέσα απ’ ότι θα επιθυμούσε κι ο ίδιος. Το συμπέρασμα είναι ότι ακόμη και σε αυτή την προχωρημένη ηλικία ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά γιατί έχει εξισώσει στο μυαλό του τη σύνταξη με τον θάνατο και πασχίζει να αποδείξει στον εαυτό του πως είναι ακόμη ζωντανός, όπως ακριβώς δηλαδή και ο ήρωας που υποδύεται. Ζόρικη διαπίστωση αλλά δυστυχώς πέρα για πέρα αληθινή.
Οι τέσσερις ιστορίες της ταινίας περιλαμβάνουν ένα πλούσιο αμερικάνικο και ιταλικό καστ, το οποίο όμως δεν καταφέρνει να προσδώσει σε αυτές τη λάμψη του. Θα τις πιάσουμε μία προς μία. Νούμερο ούνο. Ένας Αμερικάνος αρχιτέκτονας επιστρέφει στη Ρώμη μετά από χρόνια και βρίσκει την τωρινή εκδοχή του εαυτού στο πρόσωπο ενός νεαρού σπουδαστή αρχιτεκτονικής. Αναλαμβάνει έκτοτε να γίνει η φωνή της συνείδησης του, η οποία θα τον συνοδεύσει στα ερωτικά του μπερδέματα, δίνοντάς του συμβουλές και νουθετώντας τον. Τυπικό «γουντιαλενικό» εύρημα και τυπικά «γουντιαλενικά» αδιέξοδα περί έρωτος, πάθους και σχέσεων. Μία ιστορία – πρόχειρο αναμάσημα όλων των στοιχείων και εμμονών στην καριέρα του σκηνοθέτη, η οποία δεν μπορεί να παρασύρει και να σαγηνεύσει όπως οι αντίστοιχες των παλαιότερων ταινιών του. Νούμερο ντούε. Ο Γούντι είναι ένας συνταξιούχος σκηνοθέτης όπερας, ο οποίος μεταβαίνει στη Ρώμη για να γνωρίσει με τη γυναίκα του τον Ιταλό μέλλοντα σύζυγο της κόρης του και την οικογένειά του. Εκεί ανακαλύπτει ως δια μαγείας τον τρόπο για ένα μεγαλοπρεπές come back στον χώρο της όπερας. Όπως προείπαμε, ο αυτοσαρκασμός και η κωμική φλέβα του Γούντι διασώζουν την ιστορία, η οποία κι αυτή όμως τραβά σε μάκρος και καταφεύγει σε ανούσια διανθίσματα.
Νούμερο τρε. Ένας άσημος ανθρωπάκος, τον οποίο όλοι αγνοούν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη διάσημο αστέρι άνευ λόγου, με ολόκληρη την Ιταλία να κρέμεται από τα χείλη του για κάθε αδιάφορη πληροφορία που κοσμεί τη βαρετή του καθημερινότητα. Η αλήθεια είναι ότι το σουρεάλ σκηνικό διόλου απέχει από την πραγματικότητα. Διάσημος είναι αυτός που θεωρείται διάσημος και χωρίς καμία προφανή αιτία η κάθε γελοία πτυχή της ζωής του προκαλεί ντόρο, τουλάχιστον όσο καίει η εφήμερη φλόγα της διασημότητας. Σπιρτόζικη η αρχή, άνευρη και προβλέψιμη η εξέλιξη της ιστορίας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Ρομπέρτο Μπενίνι να της δώσει πνοή. Νούμερο κουάτρο. Ένα παντρεμένο ζευγάρι επαρχιωτών καταφθάνει στη Ρώμη, μπλέκει σε απίθανες καταστάσεις και μέσα από το εκατέρωθεν ντεμπούτο στη μοιχεία, η σχέση τους βγαίνει πιο δυνατή από πριν. Σαφέστατα η πιο αδιάφορη ιστορία από τις τέσσερις, με θολό, αν όχι ανύπαρκτο, νόημα, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να εξαφανιστεί χωρίς να λείψει σε κανέναν. Το μόνο που θα θυμόμαστε από αυτήν είναι το κόκκινο φόρεμα της Πενέλοπε Κρουζ, με το λιγοστό ύφασμα. Προβαίνοντας σε ένα γενικότερο απολογισμό, η νέα ταινία του Γούντι πάσχει από συνοχή και προσανατολισμό, δεν βρίσκει σε κανένα σημείο ρυθμό που να ξεσηκώνει και καταφεύγει σε πιο άνοστες παραλλαγές πάλαι ποτέ επιτυχημένων συνταγών. Θα σταθούμε στα σκόρπια ευχάριστα στιγμιότυπα και θα περιμένουμε την επόμενη ταινία του αδέξιου νευρωτικού μας φίλου, εικάζοντας ποιος θα είναι ο επόμενος ευρωπαϊκός του προορισμός. Προσωπικά, είμαι μεταξύ Βιέννης, γαλλικής Ριβιέρας και ελληνικών νησιών.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
