Μεταφρασμένος τίτλος: «Οι υποψήφιοι»
Σκηνοθεσία: Τζέι Ρόουτς
Παίζουν: Γουίλ Φέρελ, Ζακ Γαλιφιανάκης, Ντίλαν ΜακΝτέρμοτ, Νταν Ακρόιντ
Διάρκεια: 85΄
Στη Βόρεια Καρολίνα ο δημοκρατικός Καμ Μπρέιντι (Γουίλ Φέρελ) εκλέγεται επί συναπτά έτη γερουσιαστής παρά τις κατά καιρούς γκάφες του, τις οποίες καλύπτει με τον πλέον άκομψο τρόπο. Το έδαφος κάτω από τα πόδια του αρχίζει να τρίζει όταν δυο μεγάλοι οικονομικοί παίκτες θα σπρώξουν ένα δεύτερο υποψήφιο, τον γκαφατζή και αφελή ρεπουμπλικάνο Μάρτι Χάγκινς, προκειμένου να προωθήσουν το σατανικό τους σχέδιο: να ανοίξουν εργοστάσια στη Βόρεια Καρολίνα στα οποίο θα εργάζονται… εισαγόμενοι Κινέζοι δουλεύοντας για μισό δολάριο! Ο φαινομενικά ακίνδυνος πολιτικός αντίπαλος Μάρτι Χάγκινς θα εξελιχθεί σε αληθινό δαίμονα του Μπρέιντι, όταν θα καταλάβει ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να παίξεις το πολιτικό παιχνίδι: ο βρόμικος!
Ο Γουίλ Φέρελ είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους σύγχρονους, κι όχι μόνο, αμερικανούς κωμικούς. Είναι αλήθεια πως το χιούμορ του αρκετές φορές αγγίζει περισσότερο τις κωμικές φλέβες του αμερικανικού κοινού, αλλά αν είστε έστω και λίγο εξοικειωμένοι με το τι σημαίνει αυτό, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρείτε ορισμένες από τις σκηνές μια σταλιά… ξεκαρδιστικές. Όταν μάλιστα στο πλάι του βρίσκεται ο φοβερός και τρομερός μπούλης, ο Ζακ Γαλιφιανάκης, ο οποίος κάθε φορά εκπλήσσει ολοένα και περισσότερο με το τολμηρό χιούμορ του, τότε το γλυκό έχει δέσει μια χαρά. Είναι, βέβαια, λίγο σε στιλ τσιζκέικ από τα ΜακΝτόνολαντς, αλλά έχει μια χαρά γεύση και τρώγεται με τη μια.
Πάντως πέρα από τον επιφανειακό καταιγισμό ευτράπελων καταστάσεων υπάρχει και ζουμί. Μπορεί το μαχαίρι να μην μπήγεται μέχρι το κόκαλό, αλλά η πολιτική σάτιρα καλά κρατεί. Για παράδειγμα, όταν ο δημοκρατικός υποψήφιος μπερδεύεται και αφήνει ένα πρόστυχο σεξουαλικό μήνυμα, το οποίο προοριζόταν για την ερωμένη του, στον αυτόματο τηλεφωνητή μιας θεοσεβούμενης οικογένειας, δημιουργείται προφανές σκάνδαλο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κι όμως, η απάντησή του είναι σαφής: «Στα χίλια τηλεφωνήματα που κάνω, μπορεί το ένα να είναι ανάρμοστο. Ναι, λοιπόν, στις ένα εκατομμύριο κλήσεις, ίσως οι χίλιες να ήταν ανάρμοστες. Αυτό σημαίνει μία τοις χιλίοις. Ε, λοιπόν, είναι ένα ποσοστό για το οποίο υπογράφω εδώ και τώρα». Πρόκειται για την αποθέωση της πολιτικής ρητορικής του αναποδογυρίσματος. Ό,τι και να μου προσάψεις, θα τα φέρω τούμπα και θα το χρησιμοποιήσω προς όφελός μου.
Ο βούρδουλας της σάτιρας χτυπά και τον ποπό των χριστιανικών ομάδων, του ιερού θεσμού της οικογένειας αλλά και των ψηφοφόρων, των οποίων η κρίση δεν ξεπερνά κατά πολύ αυτή ενός συμπαθούς προβάτου. Την παράσταση σίγουρα κλέβει η μάχη λασπολογίας των δυο υποψηφίων η οποία φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ τα χτυπήματα κάτω από τη μέση γίνονται κανόνας. Εξάλλου το ευ αγωνίζεσθαι (το φερ πλέι, να το πούμε και αγγλιστί) δεν χωράει στο πολιτικό ρινγκ. Τα μη πολιτικώς ορθά αστεία διαδέχονται το ένα μετά το άλλο , και μάλλον κορυφώνονται όταν ο δημοκρατικός υποψήφιος γρονθοκοπεί κατά λάθος ένα… μωρό. Σε κανέναν δεν χαρίζονται κάστανα.
Όσο για την πολιτική ουσία, αυτή είναι μία: ο ξύλινος και κλισέ λόγος του ενός υποψηφίου αντικαθίσταται από τον εξίσου κλισέ, πλην πιο ανθρώπινο λόγο του δευτέρου, που αγγίζει τις καρδιές του συντηρητικού και θρήσκου (αν όχι θρησκόληπτου) μέσου αμερικανού, χωρίς όμως να προτείνει κάποια αληθινή πολιτική πέρα από καλύτερα σλόγκαν και ένα περισσότερο αυθεντικό χαμόγελο.
sotirisdog@gmail.com
