Τζένη Τζένη (1966)
Ξεκινάμε με κάτι ελληνικό, το θρυλικό Τζένη Τζένη του Ντίνου Δημόπουλου, την πρώτη έγχρωμη ταινία της Τζένης Καρέζη. Ο κομματάρχης Κοσμάς Σκούταρης (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) είναι αντίπαλος με τον Μίλτο Κασσανδρή (Λάμπρος Κωνσταντάρας) και οργανώνει προεκλογική συγκέντρωση για να προωθήσει τον υποψήφιο της αρεσκείας του, Γκόρτσο. Σήμα κατατεθέν της προεκλογικής εκστρατείας ορίζεται η μαγκούρα.
The Distinguished Gentleman (Ο αξιότιμος κύριος, 1992)
Συνεχίζουμε με την κωμωδία του Τζόναθαν Λιν, στην οποία ένας απατεωνίσκος με μπόλικες καταδίκες στο ενεργητικό του καταφέρνει να εκλεχθεί στο Κογκρέσο, μονάχα χάρη στο όνομά του. Ο,συνονόματός του,Γερουσιαστής Τζεφ Τζόνσον πέθανε πάνω σε μία σεξουαλικού τύπου κορύφωση και ο Έντι Μέρφι πηγαίνει στην Ουάσινγκτον για τις χοντρές μπίζνες με το απλούστατο σύνθημα «Vote the name you know»…
Bob Roberts (1992)
Στο νούμερο οκτώ το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τιμ Ρόμπινς, ένα σατιρικό mockumentary για την προεκλογική καμπάνια του Μπομπ Ρόμπερτς, ενός υπέρ-συντηρητικού υποψήφιου γερουσιαστή στην Πενσυλβάνια, ο οποίος χρησιμοποιεί θεμιτά και ιδίως αθέμιτα μέσα για να πετύχει τον σκοπό του. Στις πρεκλογικές του συγκεντρώσεις, ο Ρόμπερτς ερμηνεύει φολκ παραδοσιακά τραγούδια με πατριωτικούς στίχους που εξυμνούν το αμερικανικό όνειρο, τον άκρατο ατομικισμό και άλλα όμορφα ιδεώδη. Μία γεύση θα πάρετε από το παραπάνω βίντεο.
La fleur du mal (Το άνθος του κακού, 2003)
Ας πρωτοτυπήσουμε λίγο ξεφεύγοντας από τις αμερικάνικες ταινίες. Ο Κλοντ Σαμπρόλ, ένα από τα πιο λαμπερά τέκνα της nouvelle vague, σκηνοθετεί μία ιστορία μετακύλισης ενοχών και αδυναμίας εξιλέωσης, σε φόντο προεκλογικής μάχης δημοτικών εκλογών. Η συνήθης βιτριολική ειρωνεία απέναντι στην άρχουσα τάξη και τις κανιβαλιστικές της συνήθειες σε μια μίξη αστυνομικού μυστηρίου και κοινωνικού δράματος.
Primary Colors (Όλες οι γυναίκες του προέδρου, 1998)
Ο Τζακ Στάντον (Τζον Τραβόλτα) κυνηγά αρχικά το χρίσμα του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος κι ακολούθως, τον προεδρικό θώκο. Σε αυτή την πορεία, κάνει διάφορες κουτσουκέλες που θυμίζουν Μπιλ Κλίντον και χρήζουν επείγοντος κουκουλώματος, ψεύδεται όταν χρειαστεί και επιλέγει να ρίξει λάσπη όταν έχει τη δυνατότητα. Ο σκηνοθέτης Μάικ Νίκολς υποδόρια και δηκτικά αναρωτιέται αν όλα αυτά αξίζουν τον κόπο στο όνομα μιας αόριστης υπόσχεσης.
The Ides of March (Αι ειδοί του Μαρτίου, 2011)
Ο Κυβερνήτης Μάικ Μόρις (Τζορτζ Κλούνι) διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές. Ο Στίβεν Μάιερς (Ράιαν Γκόσλινγκ) είναι το δεξί του χέρι και θα παίξει όλα τα υπόγεια παιχνίδια που κρίνονται αναγκαία και σκόπιμα. Στην τελική σκηνή, όμως, θα μας μιλήσει με το βλέμμα του. H ενασχόληση με την πολιτική είναι σαν αόρατος ιός. Μολύνει, διαβρώνει, αφήνει στίγματα στην ψυχή και αιώνιες ενοχές.
Wag the Dog (Ένας Πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος, 1997)
Δυο εβδομάδες πριν τις προεδρικές εκλογές, διαρρέει η είδηση πως μία ανήλικη κοπέλα παρενοχλήθη σεξουαλικά στο Οβάλ Γραφείο. Ο Μπάρι Λέβινσον σκηνοθετεί τον Ντάστιν Χόφμαν να σκηνοθετεί έναν ψεύτικο και επινοημένο πόλεμο στην Αλβανία προκειμένου να στρέψει την προσοχή των ψηφοφόρων αλλού. Μία πανέξυπνη πραγματεία για τη δύναμη της εικόνας, την εξαπάτηση, το συγκινησιακό μάρκετινγκ της πολιτικής.
The Candidate (Ο υποψήφιος, 1972)
Λαμπρό δείγμα του πολιτικού αμερικάνικου σινεμά των 70’s (αν και σχετικά άγνωστο στην Ελλάδα), σε σκηνοθεσία Μάικλ Ρίτσι, με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ίσως πιο αιχμηρή πολιτική ταινία της καριέρας του. Μια ειρωνική ενδοσκοπική ματιά στο υποκριτικό πανηγύρι της προεκλογικής διαδικασίας, η οποία αποτυπώνει στην εντέλεια τη σαρωτική αμηχανία που επικρατεί όταν οι ανθηρές μεγαλοστομίες υποχωρούν μπροστά στο φάσμα της πραγματικότητας. Ακριβώς από κάτω, μια έξοχη σαρκαστική σκηνή.
Bulworth (1999)
Ο Γερουσιαστής Τζέι Μπούλγουορθ (Γουόρεν Μπίτι) ακολουθεί μία πρωτόγνωρη μέθοδο στη καμπάνια για την επανεκλογή του: λέει την απόλυτη και αφτιασίδωτη αλήθεια στους πάντες. Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν έχει τίποτα να χάσει ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Μια ταινία που σε καλεί να αφεθείς στο αβίαστο χιούμορ της και να καμαρώσεις τον Μπίτι, που σφάζει με το γάντι κάθε ιερό και όσιο.
Election (Σκάνδαλα στα θρανία, 1999)
Επόμενος σταθμός μας η σατιρική – παραβολική κωμωδία του Αλεξάντερ Πέιν. Στην παραπάνω σκηνή ο Μάθιου Μπρόντερικ παραδίδει απλά μαθήματα δημοκρατίας στον πανηλίθιο υποψήφιο της αρεσκείας του, με το γνώριμο και αγαπημένο σχήμα μήλα – πορτοκάλια. Μια παραγνωρισμένη ταινία που εντρυφεί πλαγίως, κατά το συνήθειο του Πέιν, στην ανθρώπινη μικροπρέπεια και στο παράλογο της ζωής, που μπορούν να τρυπώσουν ακόμη και στα πιο ανύποπτα μέρη.
Ο ταξιτζής (Taxi Driver, 1976)
Προφανώς δεν πρόκειται για μια αμιγώς election movie (τον λανσάραμε τον όρο, καθιερώθηκε τώρα, πάει και τελείωσε), αλλά η εκλογική διαδικασία διαδραματίζει κομβικότατο ρόλο στην πλοκή της αξέχαστης ταινίας του Μάρτιν Σκορσέζε, λειτουργώντας ως μία από τις αφορμές που ανάβουν το φυτίλι της τρέλας του Τράβις Μπικλ (Ρόμπερτ ντε Νίρο). Η αρχική εμμονή του για την Μπέτσι (Σίμπιλ Σέπαρντ) έχει την πρώτη της σπίθα σε ένα εκλογικό κέντρο, ενώ η διολίσθησή του στην παράνοια περιστρέφεται γύρω από το σχέδιο δολοφονίας του υποψηφίου. Σε ένα ολικό κλίμα απορρύθμισης και χάους, η προεκλογική καμπάνια λειτουργεί σχεδόν ως ειρωνική υπόμνηση για τα σκοτάδια του ανθρώπου που δεν μπορούν ποτέ να καμουφλαριστούν από τους ευσεβείς πόθους και τις όμορφες λέξεις. Εδώ, μία από τις πιο αξέχαστες αμήχανες και άβολες σκηνές του μεγάλου σκορσεζικού αριστουργήματος.
