Μεταφρασμένος τίτλος: «Το δικό μας βαλς»
Σκηνοθεσία: Σάρα Πόλεϊ
Παίζουν: Μισέλ Γουίλιαμς, Σεθ Ρόγκεν, Λουκ Κέρμπι, Σάρα Σίλβερμαν,
Διάρκεια: 116΄
Δυο άνθρωποι μαζί, η πρώτη βόλτα, το πρώτο φιλί, το πρώτο χούφτωμα, η πρώτη ταινία, το πρώτο σεξ, το πρώτο μεθυσμένο σεξ, οι πρώτες κουβέντες, το πρώτο σ’ αγαπώ, οι πρώτες αφηγήσεις στους φίλους και στις φίλες, η πρώτη επέτειος του πρώτου μήνα, η πρώτη οδοντόβουρτσα, το πρώτο πρωινό ξύπνημα, τα πρώτα πρωινά φιλιά, τα πρώτα χάδια και οι πρώτες αγκαλιές τρυφεράδας, οι πρώτες πιτζάμες, οι πρώτες παντόφλες, ο πρώτος καυγάς, η πρώτη συμφιλίωση, το πρώτο μούτρωμα, η πρώτη ζήλεια, το πρώτο όνειρο, η πρώτη απογοήτευση, το πρώτο ξενέρωμα, το πρώτο συγγνώμη. Το πρώτο μένει πάντα πρώτο και μένει σαν όνειρο να αιωρείται. Μετά έρχονται τα δεύτερα και τα τρίτα και τα τέταρτα και τα νιοστά, η επανάληψη που δημιουργεί μια σχέση.
Δυο άνθρωποι μένουν μαζί όχι γιατί είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, ας μην ξεράσουμε πάνω σε μισά πορτοκάλια, αλλά γιατί είναι φτιαγμένοι και διαμορφωμένοι με τέτοιο τρόπο που να σέβονται τον εαυτό τους, να αγαπούν τη ζωή και θέλουν να μοιραστούν την προσωπική τους ευτυχία με κάποιον άλλο. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, που μένουν γιατί φοβούνται, γιατί τους τρομάζει η αλλαγή, τους τρομάζει το τέλος όποια μορφή κι αν έχει αυτό, που δεν σέβονται τον εαυτό τους. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα μένουν ανικανοποίητοι γιατί πάντα κάτι τους βρομάει, γιατί προτιμούν να βλέπουν τα τρία αρνητικά σημεία του συντρόφου αντί για τα δέκα θετικά, γιατί ακόμα δεν έχουν αποφασίσει πού πατάνε και πού πηγαίνουν, γιατί δεν ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή, γιατί όλα φαίνονται δύσκολα και δύσβατα και δυσοίωνα. Το πρόβλημα δεν είναι το ταίρι τους αλλά ο ίδιος τους εαυτός. O χειρότερος εχθρός του ανθρώπου είναι το κεφάλι του. Το κεφάλι δεν μπορεί να κοπεί, μπορεί μόνο να εξελιχθεί, αλλά θέλει κόπο, θέλει προσπάθεια, θέλει αυτοκριτική και αυτοσεβασμό.
Η Μαργκό ζει με τον άντρα της. Πέντε χρόνια παντρεμένοι. Αυτός τη λατρεύει, αλλά κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν στέκει, κάτι δεν είναι όπως θα ‘πρεπε. Η Μαργκό δεν είναι ικανοποιημένη, δεν νιώθει την επικοινωνία που θα ‘θελε, δεν νιώθει τη χημεία που θα ‘θελε, δεν βλέπει τίποτα ακριβώς όπως θα ‘θελε να είναι. Ο γείτονας μοιάζει να προσφέρει αυτήν την εναλλακτική που αναζητά. Τον ενθουσιασμό του πρώτου φλερτ. Το σεξουαλικό ξύπνημα. Προσφέρει αυτό το κάτι άλλο, ό,τι κι αν είναι αυτό, όπως κι αν το ορίζει, όπως κι αν το ψάχνει. Αν όμως δεν τα βρίσκει με τον εαυτό της, αν είναι ένας άνθρωπος με ουρά σκορπιού και αυτοκαταστροφική, πώς μπορεί να λειτουργήσει σε μια σχέση;
Το ίντι περίβλημα της ταινίας είναι λίγο άστοχο, το εναλλακτικό χιούμορ είναι ενίοτε βλακώδες, οι «προχώ» καταστάσεις τρώνε άκυρο, οι ερμηνείες είναι υποτιθέμενα ρεαλιστικές και συγκαλυμμένα επιτηδευμένες ακόμα και από την κατά τ’ άλλα εξαιρετική Μισέλ Γουίλιαμς. Η ουσία, όμως, είναι άκρως ενδιαφέρουσα: Η αγωνία του ανθρώπου να ξεχωρίσει την αποδοχή από τον συμβιβασμό, να αποφασίσει τι θέλει, να ξεπεράσει την καταδικαστική αιώνια εφηβεία και να αγαπήσει την ενηλικίωση, να βρει τα πατήματά του στη ζωή, να σταματήσει να νιώθει ενοχές.
Διότι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου μετά από τον εαυτό του είναι η ενοχή, που οδηγεί σε τύψεις, που οδηγεί σε πισωγυρίσματα, που οδηγεί σε φαντάσματα του παρελθόντος και που στρέφει την πλάτη της στο παρόν. Και τι είναι το παρόν; Δεν ξέρω, αλλά είναι πολύ σημαντικό.
sotirisdog@gmail.com
