Σκηνοθεσία: Σον Λέβι
Παίζουν: Χιου Τζάκμαν, Ντακότα Γκόγιο, Εβανγκελίν Λίλι
Διάρκεια: 127΄
Άρτος και θεάματα. Πριν αιώνες οι άνθρωποι συνωστίζονταν σε αρένες για να δούνε το χώμα να βάφεται με ανθρώπινο αίμα, καρωτίδες να κόβονται και άγρια θηρία να κατασπαράζουν ανθρώπινες σάρκες. Αυτό ήθελε να έχει το πλήθος κι ένα πιάτο φαΐ. Έτσι κατευνάζονταν τα πνεύματα, εκτονώνονταν τα πάθη και όλα κυλούσαν ομαλά. Σήμερα στις δυτικές κοινωνίες κανείς θα περίμενε μια μικρή εξέλιξη, αλλά το αρχέγονο ένστικτο για θέαμα παραμένει ζωντανό κι ατίθασο. Μπορεί να μην έχουμε κομμένα κεφάλια (αν και ποτέ δεν ξέρεις…), έχουμε όμως ταύρους, πυγμαχία, πάλη κι ένα σωρό ομαδικά αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο που λειτουργούν ως μίνι προσομοιώσεις πολέμου. Το κοινό τρώει λουκάνικα, πίνει μπίρες και παρακαλάει για λίγη συγκίνηση, αδρεναλίνη και μπόλικη εκτόνωση. Κι όταν τελειώσει το θέαμα, ίσως ψάξει και τον άρτο, ίσως τον έχει έτοιμο στο σπίτι να τον περιμένει μαζί μ’ ένα καλό αυτοκίνητο και το τελευταίας τεχνολογίας κινητό του.
Σε μια φουτουριστική Αμερική το απόλυτο θέαμα είναι οι αγώνες ρομπότ. Κάποτε υπήρχε ο Τζουμαρού, εκείνο το γιαπωνέζικο μάνγκα με τους πιτσιρικάδες που με τα τηλεχειριστήριά τους κατεύθυναν τα μικροσκοπικά ρομπότ τους τα οποία πάλευαν σε μίνι ρινγκ. Τώρα τα ρομπότ μεγάλωσαν, ζυγίζουν μερικούς τόνους και τα πλήθη εκστασιάζονται με την απόλυτη δύναμη της μηχανής που υποτάσσεται, όμως, πλήρως στον άνθρωπο. Το στόρι είναι κλασικό. Ο γοητευτικός και τυχοδιώκτης άντρας, παρορμητικός και ανεύθυνος, που έχασε την ευκαιρία όταν την είχε, προσπαθεί να πιάσει την καλή δίχως λογική και στρατηγική. Στα πόδια του μπλέκεται ο εντεκάχρονος γιος του, τον οποίο θα πρέπει να ανεχτεί για ένα καλοκαίρι και μαζί του θα κάνει ένα ταξίδι στην αυτογνωσία. Τώρα θα καταλάβει (στο περίπου) τι σημαίνει να είσαι σωστός πολίτης και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού δίχως επιστροφή στον κόσμο της ωριμότητας, θα συμμετέχει σε τουρνουά όπου τα ατσάλινα ρομπότ θα κομματιάζονται σε βίδες και καλώδια, θα επαναλάβει το μύθο του Δαυίδ με τον Γολιάθ και θα αποδείξει περίτρανα πως αν έχεις θάρρος, τόλμη, ικανότητα και κυρίως πίστη (ω, ναι, κυρίες και κύριοι… πίστη) μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Μπορείς να γίνεις ήρωας, ένας αυθεντικός γουίνερ, καλός μπαμπάς, πρωταθλητής βαρέων βαρών, αστροναύτης, πιλότος, δέντρο, ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Κι ενδιάμεσα στην πορεία, ο κόσμος ενίοτε θα παγώνει και σ’ ένα πολύ κοντινό πλάνο θα φαίνεσαι να αγκαλιάζεις το αγαπημένο σου πρόσωπο και να λες: «δεν ήμουν μόνος. Μαζί τα καταφέραμε» και το αόρατο κοινό της ζωής σου θα ξεσπάει σ’ ένα αυθόρμητο χειροκρότημα συγκίνησης. Διότι αυτό το θέαμα μπορεί να μην έχει αίμα, έχει όμως πάθος, ηρωισμό και πολύ συναίσθημα…
Μετά από αυτό το παραλήρημα θα αναρωτιέστε αν η ταινία αξίζει. Θα σας πω αυτό που πολλοί λένε, κάτι συγκαταβατικό που ουσιαστικά υπονομεύει την ταινία, αλλά συγχρόνως της δίνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. «Για το είδος της καλή είναι». Βέβαια, το ερώτημα είναι «ποιο είναι το είδος της»; Θα σας πω… Χιουμοριστική, ηρωική και συγκινητική περιπέτεια για όλη την οικογένεια με εντυπωσιακές μονομαχίες ρομπότ, όπου στο τέλος κερδίζει ο άξιος, η σημαία και η αξία της οικογένειας. Αμήν.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
