Μεταφρασμένος τίτλος: «Προμηθέας»
Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Παίζουν: Νοόμι Ραπάς, Μάικλ Φασμπέντερ, Σαρλίζ Θέρον, Γκάι Πιρς, Λόγκαν Μάρσαλ Γκριν
Διάρκεια: 124΄
Το 1979, η Σιγκούρνι Γουίβερ υποδύεται τη Ρίπλεϊ, την ανδρόγυνη μοντέρνα εκδοχή του μύθου της κοκκινοσκουφίτσας με αμφίσημη ή ανύπαρκτη σεξουαλικότητα. Χαμένη στο δάσος του διαστήματος, εγκλωβισμένη στο κλειστοφοβικό σκάφος της αναμετράται με το φαλλικό Alien και την βγάζει καθαρή. Τρία χρόνια αργότερα μια χούφτα ανδροειδών στο Blade Runner ταλανίζονται από υπαρξιακές ανησυχίες, αγωνιούν να αντιληφθούν τι εστί ανθρώπινη φύση, αναζητούν με μένος τον Δημιουργό τους και προσπαθούν, αν όχι να κερδίσουν την αθανασία, τουλάχιστον να κερδίσουν μερικά χρόνια ζωής ακόμα. Τρεις δεκαετίες μετά, ο Ρίντλεϊ Σκοτ επιστρέφει στην αγαπημένη του θεματική και στήνει τον Προμηθέα του διαστήματος.
Σ’ ένα κοντινό μέλλον, δυο αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν μια σειρά τοιχογραφιών ανά τον κόσμο, που τους οδηγούν να πιστέψουν πως, όχι μόνο ίσως να υπάρχει ζωή σε άλλο πλανήτη, αλλά ίσως αυτή η ζωή να δημιούργησε και τη ζωή στη γη. Με κίνητρο την απάντηση στα αιώνια ερωτήματα «ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πού πάμε;» μια διαστημική αποστολή (ανάμεσά τους κι ένα ανδροειδές) στέλνεται στον πλανήτη LV-223, ο οποίος έχει παρόμοιες συνθήκες με τον δικό μας. Αν και αρχικά μοιάζει ερημικός σύντομα θα αντιληφθούν πως στα έγκατα ενός λόφου, υπάρχει μια ολόκληρη βάση στην οποία στοιβάζονται σωροί κουφαριών εξωγήινων… των οποίων τα χαρακτηριστικά, παρεμπιπτόντως, φέρουν εξαιρετικές ομοιότητες με τα δικά μας. Φτάνει μέχρι εδώ.
Η Νοόμι Ραπάς (βλέπε σουηδική τριλογία Μιλένιουμ) είναι η Ελίζαμπεθ Σο, το εξελιγμένο μοντέλου της ανδρόγυνης Ρίπλεϊ, εκφράζοντας μια σαφή θηλυκότητα, αλλά παραμένοντας μια γυναίκα μισή και ανολοκλήρωτη, όπως άλλωστε θα άρμοζε στο μυθικό σύμπαν του Ρίντλεϊ Σκοτ. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις του φουτουριστικού νουάρ Blade Runner εκφράζονται από τον Μάικλ Φασμπέντερ, στον ρόλο του ανδροειδούς που θα ήθελε να αποκόψει τα δεσμά του από τον δικό του Πατέρα-Δημιουργό και προσπαθεί να κατανοήσει με λογικές συνεπαγωγές τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν. Γαλουχείται βλέποντας την ταινία Ο Λόρενς της Αραβίας, μιμείται εκφράσεις και αποστηθίζει ατάκες, παρατηρεί συμπεριφορές, αλλά η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι μια χίμαιρα.
Ο τιτάνας Προμηθέας, ως γνωστόν, έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους. Έκανε και πολλά άλλα πράγματα, αλλά λίγη σημασία έχουν τώρα. Η ύβρις που διέπραξε έφερε τη νέμεση των θεών: τον αλυσόδεσαν στον Καύκασο κι έβαλαν έναν αετό να του τρώει κάθε μέρα το συκώτι. Στην ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, οι άνθρωποι σαν τον Προμηθέα προσπαθούν να προκαλέσουν τους θεούς, ξεπερνούν τα όριά τους, ζητάνε το κάτι παραπάνω και η τιμωρία τους είναι σχεδόν δεδομένη. Στα υπαρξιακά άγχη δεν δίνονται ποτέ απαντήσεις, εκτός αν πιστεύεις σε εικόνες και σταυρούς, αλλά και πάλι θα τα βρεις σκούρα, εκατό τοις εκατό. Σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, κάθε φορά που νομίζεις πως έχεις απαντήσει κάτι, δυο νέα ερωτήματα ξεπηδούνε και θέλουν να σε κατασπαράξουν. Μπορείς να φύγεις, μπορείς να μείνεις, μπορείς να πολεμήσεις ή μπορείς να παραιτηθείς. Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές.
Θα ακουστούν διάφορες κατηγορίες για την ταινία και η αλήθεια είναι πως όντως υποφέρει από κάποιες από τις ασθένειες των σύγχρονων αμερικάνικων υπερπαραγωγών σε μικρό ή μεγάλο βαθμό (σκηνές άκρατου ηρωισμού κι αυτοθυσίας, εύπεπτοι διάλογοι, εντυπωσιακά πλην -ίσως ενίοτε- αχρείαστα εφέ). Κι όμως, αυτό που μένει είναι η σπαρακτική κραυγή στο διάστημα και η δυναμική επιστροφή ενός είδους ταινιών που τόσο έχει λείψει από την κινηματογραφική παραγωγή.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας:
