Σκηνοθεσία: Μπερτράν Ταβερνιέ
Παίζουν: Μελανί Τιερί, Γκασπάρ Ουγιέ, Λάμπερτ Ουίλσον
Διάρκεια: 139΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Η πριγκήπισσα του Μονπενσιέ”
Σήμερα δεν θα μιλήσω για την ταινία ή μάλλον θα γράψω πολύ λίγα για αυτήν. Ναι, είναι πολύ συμπαθητική, από αυτές τις γραφικές γαλλικές ταινίες εποχής που τα μπλέκουν όλα σ’ ένα θερινό αχταρμά. Ο έμπειρος Μπερτράν Ταβερνιέ ξέρει καλά τη συνταγή: 16ος αιώνας, λίγη θρησκεία, λίγες μάχες χαώδεις και αιματηρές, λίγη ξιφομαχία, μπόλικος έρωτας, ασίγαστο ανομολόγητο πάθος, ρομαντικοί διάλογοι, συμβιβασμός και υποταγή με τους κουβάδες και μια αιθέρια γυναίκα να λικνίζεται ανάμεσα στους άντρες πολεμιστές. Πόλεμος μεταξύ καθολικών και προτεσταντών, πόλεμος για το στήθος μιας γυναίκας, και προαιώνιος εσωτερικός πόλεμος στα στήθια της γυναίκας μεταξύ χρέους και επιθυμίας. Όσο για τον κινητήριο μοχλό της αφήγησης, αυτός είναι η Πίστη των χαρακτήρων. Για αυτήν ακριβώς θα ήθελα να γράψω. Για την Πίστη. Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, μόνο αυτήν σκεφτόμουν. Δεν μ’ άφηνε σε ησυχία.
Πίστη σημαίνει να βλέπεις μια πραγματικότητα χωρίς να έχεις αποδείξεις για την ύπαρξή της. Κι όμως, είναι η πραγματικότητα για σένα και κανείς με καμιά επιχειρηματολογία δεν μπορεί να σε πείσει για το αντίθετο. Σάμπως θα μπορούσε κάποιος να σε πείσει πως αυτό που πίνεις δεν είναι νερό και πως αυτό που τρως δεν είναι φαγητό; Όσοι δεν βλέπουν την πραγματικότητά σου είναι για σένα είτε αδαείς είτε τρελοί είτε εχθροί. Διότι αν τους θεωρήσεις απειλητικούς κι επικίνδυνους για την ισορροπία της πραγματικότητάς σου, πρέπει κι επιβάλλεται να τους εξοντώσεις.
Η Πίστη έχει εξυμνηθεί όσο τίποτα άλλο. Η Πίστη στον έρωτα, τα Θεία, την τέχνη, η Πίστη στον άνθρωπο, τη φύση, τον πολιτισμό, την πολιτική ιδεολογία ακόμα και την ποδοσφαιρική ομάδα. Αποσιωπείται όμως η αληθινή φύση της Πίστης, μια διάσταση διόλου κολακευτική.
Η Πίστη είναι ένα φονικό όπλο, το πιο ισχυρό απ’ όλα. Δεν χωράνε μέσα της οι αρχέγονες έννοιες μήτε του καλού μήτε του κακού. Μπορεί να νικήσει τον καρκίνο, να σκοτώσει τον εραστή, να σε κάνει να μισήσεις με πάθος ή και να αγαπήσεις με το ίδιο πάθος τον κόσμο ολόκληρο, να σε στείλει στα βουνά να σφάζεις ή ακόμα και δεκαπέντε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να βοηθάς παιδάκια ή να πιλοτάρεις βομβαρδιστικά. Μπορεί να σε κλείσει για μια ζωή ολόκληρη στο σπίτι σου μπροστά στην τηλεόραση, να σου ψιθυρίσει να αυτοκτονήσεις, να σε ωθήσει να ξεκοιλιάσεις τα ίδια σου τα αδέρφια, τους φίλους σου, την γυναίκα της ζωής σου. Όλες οι σφαγές και οι επαναστάσεις, οι πόλεμοι, οι εμφύλιοι, οι μολότοφ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όλη η καθημερινή καταπίεση, η βία, ο ρατσισμός, το μίσος και ο έρωτας στηρίζονται σε μια Πίστη. Αυτή μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο, να σε βγάλει στους δρόμους ή να σε στείλει στο σαλόνι.
Ο κάθε στρατός ανέκαθεν στην ιστορία της ανθρωπότητας προέλαυνε διότι είχε Πίστη σε κάτι, σε οτιδήποτε, στο δικό του Θεό, τη σημαία, την ελευθερία, το κόμμα, δεν έχει σημασία. Και ανέκαθεν η ηγεσία οποιουδήποτε κράτους προσπαθούσε να χαλιναγωγήσει, να τιθασεύσει ή να καθοδηγήσει αυτήν την Πίστη προς όφελός της, διότι είχε τη γνώση πως είναι το ισχυρότερο όπλο. Ικανό να σε κάνει κυρίαρχο της υφηλίου ή να σε καταστρέψει σε εφτά δευτερόλεπτα…
Αυτό που σκεφτόμουν, λοιπόν, είναι πως δεν αξίζει κανένας ύμνος στην Πίστη, παρά μόνο δέος. Δέος για αυτήν την αυθεντική μηχανή μεταφορικού και κυριολεκτικού θανάτου.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
Δείτε σχετικά: εδώ.
