Σκηνοθεσία: Νιλ Μπλόμκαμπ
Παίζουν: Ματ Ντέιμον, Τζόντι Φόστερ, Ντιέγκο Λούνα, Σάρλτο Κόπλεϊ
Διάρκεια: 109΄
Τα Ηλύσια Πεδία στην μυθολογία της αρχαιότητας ήταν ο παράδεισος των ενάρετων και των ηρώων. Ένα πανέμορφο λιβάδι όπου οι ήρωες έπιναν το νερό της λήθης και ζούσαν ευτυχισμένοι. Στη δυστοπία του Νιλ Μπλόμκαμπ κι εν έτει 2154 τα Ηλύσια Πεδία είναι ένας μηχανικός δορυφόρος της γης, όπου ζουν οι λίγοι εκλεκτοί, οι πλούσιοι, έχοντας στη διάθεσή τους όλα τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Στον αντίποδα, στη Γη, ζει η μάζα. Ζούνε οι φτωχοί και οι εργάτες σε μια κατάσταση χάους και παρακμής, όπου ο θάνατος καραδοκεί στα εργοστάσια σκλαβιάς. Εκεί που όλοι δουλεύουν σαν τα ζώα για να παρέχουν στους πλουσίους των Ηλυσίων Πεδίων όλα τις ανέσεις μιας ανέμελης ζωής. Ένας άντρας, όμως, ο Μαξ (Ματ Ντέιμον), ωσάν Μεσσίας, θα προσπαθήσει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας και να προσφέρει καλύτερες συνθήκες στους κατοίκους της Γης.
Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Νοτιοαφρικανού σκηνοθέτη Νιλ Μπλόμκαμπ και όπως και η πρώτη, η άκρως ενδιαφέρουσα «District 9», χρησιμοποιεί το είδος της επιστημονικής φαντασίας για να σχολιάσει την πολιτική και οικονομική δυναμική του πλανήτη μας. Εξάλλου τι είναι η τέχνη (τις περισσότερες φορές) αν όχι ένας μακροσκελής τρόπος για να περιγράψεις γλαφυρά κι έντονα, κάτι που θα μπορούσες να πεις με δυο κουβέντες; Ο Νιλ Μπλόμκαμπ υπερασπίζεται τα δικαιώματα όλων των κατατρεγμένων, όλων των αφανών ηρώων που σκίζουν τον κώλο τους στη δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί ώστε οι λίγοι να συνεχίζουν να ζουν στη φούσκα τους.
Οι παραλληλισμοί των Ηλυσίων Πεδίων με το σήμερα είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Σε παγκόσμιο επίπεδο ο πλούτος είναι συγκεντρωμένος στα χέρια των λίγων, ενώ ο τρίτος κόσμος εργάζεται σε άθλιες συνθήκες προκειμένου να παρέχει στον πρώτο όλα τα κουλ προϊόντα μιας άνετης ζωής. Αν το δούμε σε εθνικό επίπεδο, πάλι (σε άλλη αναλογία βέβαια) ο πλούτος ανήκει στους λίγους, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία εργάζεται για 500-700 ευρώ και δεν μπορεί να πάει ούτε στον οδοντίατρο. Συνεχίζοντας στην ίδια λογική η σωστή φαρμακευτική περίθαλψη είναι πάλι προνόμιο των λίγων που μπορούν να αντέξουν οικονομικά τις πανάκριβες θεραπείες. Όπως και να το κάνουμε, άλλο να είσαι ευκατάστατος φορέας του AIDS και άλλο να είσαι φορέας από τη Σουαζιλάνδη. Οι μέρες του τελευταίου είναι δυστυχώς μετρημένες. Όσο για την πολιτική εξουσία, όπως φαίνεται πομπωδώς στην ταινία του Μπλόμκαμπ, εξαρτάται άμεσα από τα οικονομικά συμφέροντα των επιχειρήσεων. Για την ακρίβεια οι εταιρείες ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις κατά το δοκούν.
Είναι όμως όλα τα παραπάνω αρκετά για μια καλή ταινία; Δυστυχώς οι ευγενείς προθέσεις του σκηνοθέτη χάνονται σ’ έναν αχταρμά κακώς στιλιζαρισμένου μπαμπ μπουμ που με δυσκολία θα ικανοποιήσει ακόμα και τους εραστές και τις ερωμένες της δράσης. Η δε εμμονή του Μπλόμκαμπ να φτιάχνει υβρίδια τεχνολογίας και ανθρώπου μοιάζει να ικανοποιεί μονάχα τις δικές του ορέξεις, αφού οι τενχο-άνθρωποι ή ρομποτάνθρωποι ή πείτε τους όπως θέλετε, μοιάζουν παράταιροι κι εκτός του φανταστικού κόσμου του «Elysium». Τέλος καιρό είχα να δω τόσο κακές ερμηνείες. Όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες είναι σχηματικοί και οι ηθοποιοί εγκλωβίζονται σε ρόλους άσπρων και μαύρων απλοϊκών καρικατούρων με μπροστάρισσα την Τζόντι Φόστερ σε ίσως τη χειρότερη ερμηνεία της κατά τα άλλα εκπληκτικής καριέρας της.
Ο Νιλ Μπλόμκαμπ είναι μόλις 34 ετών, έχει όραμα, έχει ιδέες, έχει σφραγίδα και είναι ό,τι πιο φρέσκο κυκλοφορεί στο δύσκολο και δύσβατο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Θεωρώ πως το «Elysium» απλώς δεν του βγήκε τόσο καλό όσο θα ‘πρεπε. Αναμένω ήδη την επόμενη ταινία του με την ίδια αγνή λαχτάρα που περίμενα κι αυτήν.
