Σκηνοθεσία: Τζος Τρανκ
Παίζουν: Ντέιν Ντεχάν, Άλεξ Ράσελ, Μάικλ Μ. Τζόρνταν, Μάικλ Κέλι
Διάρκεια: 84΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Το χρονικό”
Τρεις νεαροί αποκτούν με μυστηριώδη τρόπο τηλεκινητικές ικανότητες. Ο ένας από αυτούς, ο πιο θλιμμένος, ο πιο περιθωριοποιημένος, ο πιο λιγομίλητος κουβαλάει πάντα μαζί του μια κάμερα και κινηματογραφεί όλες τους τις κινήσεις. Κινηματογραφεί πώς ανακαλύπτουν σιγά σιγά τις απεριόριστες δυνατότητές τους ,πώς δοκιμάζουν ακόμα και να πετάξουν, πώς κάνουν τις πρώτες τους πλάκες σηκώνοντας φούστες κοριτσιών και παίζοντας με ανυποψίαστους ανθρώπους στο σούπερ μάρκετ. Έχει χαβαλέ να είσαι να είσαι ένας μικρός θεός, γιατί όχι; Μαζί, όμως, με τις μεταφυσικές ή υπερφυσικές δυνάμεις τους, έρχεται χέρι-χέρι και η ύβρις. Είναι πολύ εύκολο να χάσεις τον έλεγχο, όταν μπορείς να κάνεις τα… πάντα. Και είναι ακόμα πιο εύκολο να προκαλέσεις την τύχη σου ή αυτήν την αδίστακτη θεότητα που λέγεται Νέμεσις… Όπως καταλαβαίνετε, μετά το πρώτο στάδιο διασκέδασης, ο έλεγχος χάνεται οριστικά και αμετάκλητα.
Η κάμερα στο χέρι και η κινηματογραφική αφήγηση μέσω μιας ψευδούς υφής ντοκιμαντέρ δεν είναι κάτι καινούριο. Είναι, όμως, κάτι αρκετά πρόσφατο στον εμπορικό αμερικάνικο κινηματογράφο, μια παράδοση που ξεκίνησε το 1999 με το περιβόητο «Blair witch project» και συνεχίστηκε με ταινίες όπως το «My little eye», το «Cloverfield» και η τριλογία «Paranormal activity». Έτσι, λοιπόν, με εικόνες που υποτίθεται ότι προέρχονται όχι μόνο από την κάμερα του πρωταγωνιστή, αλλά και από διάφορες άλλες κάμερες που χειρίζονται άλλοι χαρακτήρες ή ακόμα και από πλάνα από κάμερες ασφαλείας, έχουμε την πρώτη ταινία με υπερήρωες σε μορφή ψευδοντοκιμαντέρ. Και πάλι αυτό δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα αν ενορχηστρωτής δεν ήταν ο πρωτομεφανιζόμενος 26χρονος (!) σκηνοθέτης Τζος Τρανκ που έχει κάτι περισσότερο από μεράκι κι αγάπη για το πόνημά του. Άψογη χρησιμοποίηση όλων των νεανικών κλισέ προκειμένου να φτιάξει με φρεσκάδα και κέφι το προφίλ τριών νέων που σίγουρα φαντασιώθηκαν να έχουν την δύναμη, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκαν πως αυτό που εύχονται, μπορεί κάποτε να τους συμβεί…
Πέρα, όμως, από το ευφάνταστο στήσιμο και τις ευρηματικές καταστάσεις, υπάρχει κάτι ακόμα που μαγνητίζει…
Έχετε νιώσει ποτέ το αίμα σας να βράζει, το μηνίγγια σας να χτυπάνε σαν τρελά, έχετε νιώσει ποτέ πως όλοι σας πατάνε και θέλετε να πάρετε ένα ρόπαλο και να τους δείξετε ποιος είστε; Έχετε ποτέ συγκεντρώσει όλο το μένος σας και εξαντλήσει όλο το υβρεολόγιό σας στο απρόσωπο τέρας της κοινωνίας που θεωρείτε πως σας κατασπαράζει τις σάρκες; Έχετε νιώσει τόση οργή, χωρίς να ξέρετε το πώς και το γιατί, ίσως γιατί έχετε μάθει από μικρός, από τεσσάρων ετών να σκύβετε το κεφάλι και να λέτε: «έλα, μωρέ, αφού όλοι έτσι κάνουν»; Έχετε φανταστεί πώς θα ήταν σε αυτές τις στιγμές συσσωρευμένης οργής να μπορούσαν με κάποιον μαγικό τρόπο να οπτικοποιηθούν τα συναισθήματά σας; Κτίρια να σκάζουν, αυτοκίνητα να τσακίζονται σαν σπιρτόκουτα, οι ουρανοί να ανοίγουν και να φτύνουν φωτιές;
Το 1976 η τηλεκινητική Κάρι του Μπράιαν Ντε Πάλμα και του Στίβεν Κινγκ, σεξουαλικά καταπιεσμένη, θύμα μιας εξουσιαστικής μητέρας και αποδιοπομπαίος τράγος μιας πουριτανής κοινωνίας τελειομανίας, έδωσε μαθήματα εκδίκησης. 36 χρόνια μετά είναι η σειρά του εσωστρεφούς Άντριου, στη σκιά ενός παράλογα βίαιου και αποτυχημένου πατέρα που ξεσπάει πάνω του, δορυφόρος μιας παρέας κουλ ατόμων, ανίκανος να αντεπεξέλθει στο πρότυπο του τέλειου κοινωνικού και δημοσιοσχεσίτη νέου ενός αδηφάγου συστήματος, στο οποίο είμαστε όλοι αναλώσιμοι. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, αλλά καμιά φορά και ζεστό είναι μια χαρά…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
