Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Παίζουν: Έλαρ Κολτρέιν, Ίθαν Χοκ, Πατρίσια Αρκέτ, Λορελάι Λινκλέιτερ
Διάρκεια: 165’
Δίχως την παραμικρή διάθεση υπερβολής ή θετικής προδιάθεσης, το Boyhood αποτελεί ένα κινηματογραφικό εγχείρημα χωρίς προηγούμενο στην ιστορία αυτής της τέχνης. Η σύλληψη, κατάρτιση και εκτέλεση αυτού του απίστευτου project από τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ισοδυναμεί με αδιανόητο σκηνοθετικό άθλο. Προς τι όλος αυτός ο ενθουσιασμός; Λοιπόν, φανταστείτε μία ταινία που γυρίζεται επί δώδεκα συναπτά έτη, με ολιγοήμερα γυρίσματα κάθε χρόνο. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν αποχωρεί, κανείς δεν λακίζει και μια όμορφη ιστορία απλώνεται σε αυτό τον δωδεκαετή καμβά χωρίς μουτζούρες και σβησίματα. Μία ταινία που ακολουθεί με προσήλωση και κέφι τους ήρωές της, καθώς εξελίσσεται η ζωή. (Να προσθέσουμε σε αυτό το σημείο πως ουδείς από τους συντελεστές της ταινίας δεσμευόταν με συμβόλαιο, διότι βάσει νόμου απαγορεύεται στις ΗΠΑ η επαγγελματική δέσμευση ηθοποιών και κινηματογραφικού συνεργείου για περίοδο που υπερβαίνει τα 7 έτη.)
Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ναι, καλά το υποψιαστήκατε. Το Boyhood δεν χρησιμοποιεί μήτε άλλους ηθοποιούς μήτε το μακιγιάζ για να απεικονίσει το πέρασμα του χρόνου. Διότι απλούστατα, το Boyhood έχει αφεθεί και το ίδιο στον χρόνο που κυλά. Απόπειρα παράτολμη που γίνεται ακόμη πιο παράτολμη, όταν ο βασικότερος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένα παιδί 6 ετών, το οποίο βλέπουμε να μεγαλώνει και να φτάνει ως τα 18. Ο ανέκαθεν συμπαθής Λινκλέιτερ έβαλε με τον εαυτό ένα τεράστιο κινηματογραφικό στοίχημα και το κέρδισε και με το παραπάνω και ο κυριότερος λόγος είναι ένας. Πέτυχε να κρατήσει τα μπόσικα της ιστορίας του με χαρακτηριστική άνεση, αποτρέποντάς την από το να ξεχειλώσει και να μετατραπεί σε καρικατούρα. Το μόνο ανάλογο δείγμα γραφής που συναντούμε στην ιστορία του σινεμά είναι το Up Series του ντοκιμαντερίστα Μάικλ Άπτεντ, που παρακολουθεί εδώ και 50 χρόνια (!) τις ζωές κάποιων Βρετανών. Το Up Series όμως, όσο εντυπωσιακό κι αν είναι, δεν παύει να είναι ντοκιμαντέρ. Μία ταινία μυθοπλασίας που εκτείνεται στον χρόνο συνιστά μία πρόκληση πολύ μεγαλύτερου μεγέθους. Οι ανάγκες πειστικής δραματουργίας, στρωτής αφήγησης και αισθητικής συνοχής είναι πολύ υψηλότερες. Ο Λινκλέιτερ δεν ξεστρατίζει, μένει πιστός στο όραμά του και παραδίδει μία ιστορία ενηλικίωσης στον πιο «αληθινό» κινηματογραφικό χρόνο που έχουμε δει ποτέ.
Οι απαρχές των πάντων τοποθετούνται στο 2002, με κύριους (τότε) πρωταγωνιστές τον Ίθαν Χοκ και την Πατρίσια Αρκέτ, γονείς μίας διαλυμένης τετραμελούς οικογένειας (την κόρη υποδύεται η αληθινή κόρη του Λινκλέιτερ, Λορελάι!). Σταδιακά όμως, η οπτική γωνία μετατοπίζεται και είναι φανερό πως θα δούμε τον μίτο να ξετυλίγεται μέσα τη ματιά του μικρού αγοριού, ονόματι Μέισον. Σιγά σιγά λοιπόν, θα γνωρίσουμε τον αληθινό σταρ της ταινίας, τον ‘Ελαρ Κολτρέιν, ένα μικρό αγόρι, συντοπίτη του Λινκλέιτερ, από το Όστιν του Τέξας. Και θα τον αγαπήσουμε ολοκληρωτικά. Χάρη στον Λινκλέιτερ και την απίστευτη φυσικότητα με την οποία στολίζει την ταινία του. Με μία αφηγηματική οικονομία τρομακτικά προσεγμένη, η οποία μεταδίδει το αβίαστο πέρασμα του χρόνου. Με μία εντυπωσιακή στιλιστική και αφηγηματική συνοχή, παρά το πέρας 12 ετών. (Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ερωτηθείς για τη συνοχή της ταινίας του, στη συνέντευξη τύπου μετά την προβολή της στη φετινή Μπερλινάλε, την απέδωσε στο ότι δεν έχει ωριμάσει διόλου ως δημιουργός όλα αυτά τα χρόνια…). Κι αν το Boyhood σας φανεί ανά στιγμές, όπως σε μένα, κάπως υπέρμετρα feel good, μην το φοβηθείτε. Διότι στο τέλος, θα σας κάνει όντως να νιώσετε αυθεντικά καλά. Διότι το Boyhood δεν είναι μία bigger than life ταινία, απλούστατα γιατί δεν το έχει ανάγκη. It is life itself and life is big enough…
