Ολοκληρώθηκαν, λοιπόν, τα 92α βραβεία Όσκαρ, τα οποία επιφύλασσαν τη (μίνι) έκπληξη για το φινάλε της βραδιάς, σε μία κατά τα άλλα αδιανόητα προβλεπόμενη τελετή όσον αφορά το συντριπτικό ποσοστό των αγαλματίδιων που απονεμήθηκαν. Μέγας θριαμβευτής της οσκαρικής τελετής τα Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-χο, τα οποία, πέρα από το αναμενόμενο Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, σάρωσαν στο διάβα τους σε όλες τις βαρυσήμαντες κατηγορίες, αποσπώντας τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου (δύο προσωπικές νίκες, δηλαδή, για τον Μπονγκ Τζουν-χο σε σκηνοθεσία και σενάριο).
Το Parasite, πέρα από το ότι ανέτρεψε εν μέρει τα προγνωστικά (ας μην λησμονούμε πως δεν ήταν αουτσάιντερ, αλλά το δεύτερο φαβορί) έγραψε το όνομά του στα χρυσά κατάστιχα της κινηματογραφικής ιστορίας, καθώς έγινε η πρώτη μη αγγλόφωνη ταινία που κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Ομολογουμένως, ανεξάρτητα από το ότι επρόκειτο για μια εξαιρετική ταινία, η εικόνα του συμπαθέστατου και αυθεντικά σαστισμένου Μπονγκ Τζουν-χο (που δήλωσε επανειλημμένα ότι θα πίνει μέχρι το πρωί για να το γιορτάσει) να ανεβαίνει τετράκις στη σκηνή όσο και το γεγονός ότι ακούστηκε τόσο πολλές φορές η (πολύ εύηχη, να προσθέσουμε) κορεάτικη γλώσσα σε μια τελετή που αντιμετωπίζει καθετί μη αγγλόφωνο ως εξωτικό φρούτο, αναμφίβολα άφησαν μια γλυκιά γεύση. Παρεμπιπτόντως, ο φόρος τιμής του Μπονγκ Τζουν-χο στον Μάρτιν Σκορσέζε, όταν παρέλαβε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, ήταν μία από τις συγκινητικότερες στιγμές της βραδιάς.
Για να υπάρξει θριαμβευτής σε μία αναμέτρηση, αναγκαστικά θα πρέπει να υπάρξει και κάποιος ηττημένος. Και στα 92α Όσκαρ είχαμε μπόλικους από αυτούς. Με πρώτο και καλύτερο το 1917 του Σαμ Μέντες, το οποίο προαλειφόταν ως το απόλυτο φαβορί για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, έχοντας αποσπάσει το αντίστοιχο βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες και στα BAFTA, τους δύο βασικότερους προπομπούς των Όσκαρ. Ο τελικός απολογισμός του 1917 ήταν εντέλει μάλλον πενιχρός για μια ταινία που είχε τον αέρα του φαβορί, καθότι έφυγε από την τελετή με τρία βραβεία στις αποσκευές του: τα Όσκαρ Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας (το δεύτερο Όσκαρ στην καριέρα του σπουδαίου Ρότζερ Ντίκινς), Ηχητικού Μιξάζ και Ειδικών Εφέ.
Από εκεί και πέρα, μάλλον υποτονική ήταν η βραδιά και για το Once Upon a Time in Hollywood του Κουέντιν Ταραντίνο, το οποίο απέσπασε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Μπραντ Πιτ και αυτό της Διεύθυνσης Παραγωγής (για το οποίο πάντως δεν ήταν φαβορί), ενώ ισάριθμα αγαλματίδια κέρδισε και το Joker, με τους Χοακίν Φίνιξ και Χίλνουρ Γκουνταντότιρ να επιβεβαιώνουν τα προγνωστικά, κερδίζοντας στις κατηγορίες του Α’ Ανδρικού Ρόλου και της Μουσικής.
Αν πάντως έπρεπε να κατανομάσουμε τον απόλυτο χαμένο της βραδιάς αυτός δεν θα ήταν άλλος από το The Irishman του Μάρτιν Σκορσέζε, το οποίο έφυγε με ολόαδεια χέρια από την 92η τελετή, με μόνη παρηγοριά για τον Μάρτι τα πολύ ένθερμα εγκώμια που εισέπραξε από πληθός συναδέλφων της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Στον αντίποδα, μια ακόμη μίνι έκπληξη της βραδιάς αποτέλεσε ο ικανοποιητικότατος απολογισμός του υποτιμημένου Ford vs. Ferrari του Τζέιμς Μάνγκολντ, το οποίο τσίμπησε και τα δύο βραβεία στα οποία είχε βάσιμες ελπίδες, τα Όσκαρ και Μοντάζ και Ηχητικού Μοντάζ.
Προχωρώντας στα υπόλοιπα βραβεία, όπως προαναφέραμε, στους ανδρικούς ρόλους, τα βραβεία ήταν σαν να είχαν δοθεί πριν από την τελετή, με τους Χόακιν Φίνιξ και Μπραντ Πιτ να επικυρώνουν τις σχεδόν βέβαιες νίκες τους, ενώ αντίστοιχα κύλησαν τα πράγματα και στον τομέα των γυναικείων ρόλων, με την Ρενέ Ζελγουέγκερ να αποσπά το δεύτερο αγαλματίδιο της καριέρας της, για την ερμηνεία της ως Τζούντι Γκάρλαντ στο Judy και την αγαπημένη Λόρα Ντερν να κερδίζει το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου στην τρίτη οσκαρική υποψηφιότητα της καριέρας της.
Ο περίπατος των φαβορί, πάντως, δεν περιορίστηκε στα Όσκαρ των ερμηνειών, αλλά υπήρξε ο κανόνας και σε πλείστες άλλες κατηγορίες, όπως πχ αυτές του Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου, με τον Ταϊκα Γουαϊτίτι του Jojo Rabbit να παίρνει το αγαλματίδιο σπίτι του, όπως και του Καλύτερου Τραγουδιού, όπου η νίκη του Έλτον Τζον αντιμετωπίστηκε σχεδόν ως εκ προοιμίου δεδομένη.
Όσον αφορά τη συνολική αίσθηση που άφησε η σφιχτοδεμένη και μαζεμένη από άποψη διάρκειας βραδιά, ήταν αυτή της καλοβαλμένης και επιμελημένης διεκπεραίωσης. Η έλλειψη παρουσιαστή για δεύτερη σερί χρονιά υπό τη δαμόκλεια σπάθη μιας ακαθόριστης πολιτικής ορθότητας μπορεί να συνδράμει θετικά στο σκέλος της εξοικονόμησης χρόνου, αλλά σίγουρα αφαιρεί ολίγη από την αστερόσκονη που οφείλει να διαθέτει μια τελετή τέτοιου βεληνεκούς. Στην έναρξη της βραδιάς, πάντως, τον λόγο πήραν αρχικά δύο παλαιοί οικοδεσπότες, ο λατρεμένος Στιβ Μάρτιν και ο πάντα συμπαθής Κρις Ροκ, οι οποίοι φρόντισαν να αφήσουν ορισμένες αιχμηρές σπόντες για την Ακαδημία και το Χόλιγουντ.
Στα μεγάλα μείον της βραδιάς το χλιαρότατο μουσικό σκέλος, με ίσως μόνη εξαίρεση την ερμηνεία του τραγουδιού Stand Up (από την ταινία Harriet) της Σύνθια Ερίβο, ενώ στον αντίποδα ανάμικτα συναισθήματα προκάλεσε η εμφάνιση-έκπληξη του Eminem, ο οποίος ερμήνευσε το Lose Yourself, 17 ολόκληρα χρόνια μετά την οσκαρική του βράβευση, με τις κακοτεχνίες στην ηχητική μπάντα να είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Highlight αυτής της απρόσμενης εμφάνισης το ενσταντανέ στο οποίο η κάμερα συνέλαβε τον Μάρτιν Σκορσέζε σχεδόν να έχει αποκοιμηθεί την ώρα της performance!
Όπως αναμένετο, οι περισσότερες αναφορές -τόσο από παρουσιαστές επιμέρους βραβείων όσο και από βραβευθέντες- στα κακώς κείμενα της Ακαδημίας αφορούσαν κατά κύριο την ισχνή παρουσία γυναικών στις φετινές υποψηφιότητες, ενώ ο μόνος ευχαριστήριος λόγος που κύλησε διαφορετικά από τους υπόλοιπους ήταν αυτός του Χοακίν Φίνιξ: αποφεύγοντας τις συνηθισμένες ατελείωτες ευχαριστίες προς συντελεστές, συναδέλφους και οικογένειες (ειλικρινά, δεν νομίζω να έχουν ακουστεί ξανά τόσα πολλά “mama I love you” σε μία τελετή) πραγματοποίησε έκκληση ευαισθητοποίησης και ανάληψης δράσης σε ζητήματα οικολογίας και περιβάλλοντος, αναφέρθηκε για πολλοστή φορά στο χρέος του καλλιτέχνη να αρθρώνει φωνή και να ορθώνει ανάστημα από το προνομιακό βήμα που του έχει δοθεί, ενώ έκλεισε τον λόγο του –εμφανώς ταραγμένος και αποπροσανατολισμένος- με μια συγκινητική αναφορά στον αδικοχαμένο αδερφό του, τον αλησμόνητο Ρίβερ Φίνιξ.
Aυτά από εμάς, ραντεβού του χρόνου πάλι. Αν θέλετε να δείτε την πλήρη λίστα με όλους τους νικητές της βραδιάς, κάντε κλικ ΕΔΩ.
