Σκηνοθεσία: Φιλ Λορντ, Κρις Μίλερ
Παίζουν: Τζόνα Χιλ, Τσάνινγκ Τάτουμ, Άις Κιουμπ, Μπρι Λάρσον, Ντέιβ Φράνκο
Διάρκεια: 109΄
Πριν 25 χρόνια, ω, ναι, περάσανε ΤΟΣΑ χρόνια, ο Τζόνι Ντεπ γινόταν διάσημος και στόλιζε με τη θλιμμένη μούρη και το γεμάτο αφέλειες μαλλί τους τοίχους δωδεκάχρονων κοριτσιών. Ήταν η χρυσή εποχή της Ομάδας Δράσης 21, κάποιοι θα την θυμάστε, κάποιοι θα την ζήσατε έντονα. Κατά την προσφιλή μέθοδο των αμερικανικών στούντιο παραγωγής να ανασταίνουν νεκρούς, να ξεπατικώνουν ευρωπαϊκές και ασιατικές ταινίες και να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη σειρές, καρτούν, βιντεοπαιχνίδια, επιτραπέζια παιχνίδια, κούκλες και ό,τι άλλο τους κατέβει, η Ομάδα Δράσης 21 αναβιώνει εν έτει 2012. Προς τιμή των δημιουργών, όμως, αντί να ακολουθήσουν τον εύκολο δρόμο της απομίμησης, που σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στο γνωστό αποτέλεσμα πατάτα, προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν απλώς το ευρύτερο κόνσεπτ για να δώσουν τη δική τους εκδοχή-παρωδία των νεανικών ταινιών με μπάτσους (μήπως είναι πολιτικά ορθό να πω «αστυνομικούς»;)
Η ιδέα, λοιπόν, είναι η εξής: Δυο νέοι ατζαμήδες αστυνομικοί (ή μήπως να πω καλύτεροι μπάτσοι;) στέλνονται στο λύκειο σε μυστική αποστολή προκειμένου να εξαρθρώσουν μια σπείρα ναρκωτικών που προωθεί ένα νέο χημικό χάπι που κάνει τους εφήβους να σαλτάρουν κι ενίοτε να πεθαίνουν… Η σχηματική υπόθεση που δεν έχει και πολύ μυστήριο εδώ που τα λέμε, χρησιμοποιείται ως ένα ιδανικό όχημα για να παρωδήσει τα κλισέ των ταινιών «λυκείου», όπου το τι εστί «κουλ» αλλάζει πλέον ανά δυο χρόνια, και των ταινιών δράσης. Η αλήθεια είναι ότι το πετυχαίνει μπόλικες φορές, προκαλώντας αυθόρμητο γέλιο πολλάκις από τις απρόβλεπτες περιπέτειες στις οποίες το αχτύπητο δίδυμο μπλέκει με χαρακτηριστική άνεση. Κυρίως, όμως, εκεί που πετυχαίνει διάνα είναι στην παρώδηση αυτού του τόσο διευρυμένου είδους των λεγόμενων «μπάντι μούβις», όπου δυο κολλητοί συνήθως διαμετρικά αντίθετοι (μαύρος και λευκός, κοντός και ψηλός, όμορφος και άσχημος, χοντρός και λιγνός, έξυπνος και χαζούλης, αθώος και πονηρός) συνδέονται με βαθιά αντρική φιλία, αλληλοσυμπληρώνονται σαν κλειδί με κλειδαριά και δημιουργούν μια αόρατη, ανομολόγητη ερωτική ένταση: το αληθινό και ισχυρότερο συναισθηματικό δέσιμο μπορεί να υπάρξει μόνο μεταξύ αντρών, ενώ οι γυναίκες είναι είτε περιττές είτε εισάγονται με δευτερεύουσα σημασία στην εξίσωση μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν το σεξουαλικό ένστικτο του ενός ή για να προσδώσουν μια «κανονικότητα» στη σεξουαλικότητα των αντρών και να φρενάρουν τις όποιες «κακές» σκέψεις. Και όχι, δεν είναι οι μπάντι μούβις ταινίες με θέμα την ομοφυλοφιλία, αλλά αφορούν το συναισθηματικό αδιέξοδο και την κρίση του αρσενικού να αυτοπροσδιοριστεί και να ορίσει τι σημαίνει να είσαι άντρας, ενώ ταυτόχρονα ξεγυμνώνει το δογματισμό της ετεροφυλοφιλίας και θέτει υπό αμφισβήτηση τη δογματικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Και όχι, όλα τα παραπάνω δεν είναι πάντα συνειδητές επιλογές των δημιουργών των ταινιών μπάντι μούβις, αλλά λογικές ερμηνείες που εκμαιεύονται από τα σύμβολα και τις συμβάσεις. Εν πάση περιπτώσει εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως οι σκηνοθέτες Λορντ και Μίλερ έχουν πλήρη επίγνωση αυτών των κωδικών και με τη συνδρομή των απολαυστικών ηθοποιών Τζόνα Χιλ και Τσάνινγκ Τάτουμ σχολιάζουν εύστοχα και ξεκαρδιστικά όλη αυτήν την μπερδεμένη και ματαιωμένη σεξουαλικότητα.
Όσο για το κερασάκι στην τούρτα, το σύντομο πέρασμα των δυο πρωταγωνιστών της αυθεντικής σειράς (ναι, ο κύριος Τζόνι Ντεπ) αποζημιώνει τους οπαδούς της σειράς και παρωδεί για μια ακόμα φορά τη νοοτροπία του τέλειου κι ανώτερου αντρικού δεσίματος στο οποίο καμιά γυναίκα δεν χωρά…
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας:
