Σκηνοθεσία: Τοντ Χέινς
Παίζουν: Τζούλιαν Μουρ, Όουκς Φέγκλι, Μισέλ Γουίλιαμς
Διάρκεια: 117′
Δύο χρόνια μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του Carol, ο Todd Haynes επιστρέφει, εμπιστευόμενος ξανά τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν ως δημιουργό: Τη ρομαντική του διάθεση, την αριστοτεχνική αναπαράσταση εποχής και το καλώς εννοούμενο στιλιζάρισμα. Βασισμένος και πάλι στην εξαντλητική λεπτομέρεια κάθε κάδρου, ο αμερικανός δημιουργός αφηγείται μια λιγότερο δυνατή ιστορία σε σχέση με προηγούμενές του.
Για την ακρίβεια, αφηγείται δύο ιστορίες με κοινή θεματική, οι οποίες λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικά χρονικά σημεία. Οι αποδράσεις δύο παιδιών με προορισμό τη Νέα Υόρκη, η οποία συμβολίζει -και εδώ- τη Γη της Επαγγελίας. Το μέρος όπου δύο βασανισμένες παιδικές ψυχές θα βρουν τη λύτρωση. Οι αναλογίες ανάμεσα στις δύο ιστορίες είναι προφανείς. Και τα δύο παιδιά είναι κωφά, το ένα εκ γενετής, το άλλο από ατύχημα. Και τα δύο το σκάνε από το σπίτι τους αναζητώντας την οικογενειακή θαλπωρή που τους έλειπε. Και τα δύο, τέλος, βασίζοναι στη μοίρα για να υπερνικήσουν τις δυστυχίες που βιώνουν.
Δυστυχώς, προφανής είναι και η σύνδεση των δύο ιστοριών. Αυτό όμως, όπως και η σχηματική απεικόνιση των χαρακτήρων, δεν ματαιώνει το σκοπό του έργου. Ο Haynes ενδιαφέρεται να δημιουργήσει ένα παραμύθι, με ήρωες δύο βασανισμένα παιδιά, που στερούνται αυτό που κάθε παιδί αξίζει, μια αληθινή οικογένεια. Δεν προσεγγίζει ρεαλιστικά το θέμα του, αλλά δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να παρασύρει το θεατή στον παραμυθικό κόσμο που κυριαρχεί.
Η μία ιστορία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1920, ενώ η άλλη κάπου στα 1970. Η αναπαράσταση των εποχών είναι εντυπωσιακή, γεμάτη λεπτομέρειες και συμβολισμούς που μαρτυρούν ότι, ως συνήθως, ο Haynes δούλεψε στην εντέλεια σ´ αυτόν τον τομέα. Η φωτογραφία και η αριστουργηματική καλλιτεχνική διεύθυνση όχι μόνο έχουν τον πρώτο λόγο, αλλά καλύπτουν και τυχόν αφηγηματικές αδυναμίες του έργου. Έτσι, όταν η ιστορία αρχίζει να κουράζει, το εξαιρετικό οπτικό σύνολο επαναφέρει το ενδιαφέρον του θεατή.
Σε γενικές γραμμές, πάντως, το παραμύθι του Haynes ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που το ίδιο δημιουργεί στο θεατή. Παραμένει μέχρι τέλους πιστό στον εαυτό του και, όπως κάθε καλό παραμύθι, διαθέτει τις σκοτεινές προεκτάσεις του. Ο αγώνας των παιδιών, τα αδιέξοδα της αθώας τους ψυχής, η καταλυτική παρέμβαση του πεπρωμένου, όλα καδράρονται με γοητευτικό τρόπο. Και αυτό, χωρίς να καθιστά το έργο αριστούργημα, αρκεί για να κάνει το δίωρο το κοινού ευχάριστο.
