-
Δεν έχουμε μιλήσει καθόλου για τον αυστριακό Ούλριχ Ζάιντλ, στον οποίο γίνεται και ειδικό αφιέρωμα. Πρόπερσι είχα πάρει να δω μια ταινία του σε DVD. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν μεσάνυχτα, είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι, ήμουν πτώμα από την κούραση και την έβαλα. Ήταν η ταινία «Import/Export». Εξάγουμε νεόπλουτους, κακομαθημένους νέους και καμένους τύπους που τριγυρίζουν σε οικονομικά εξαθλιωμένες χώρες για να ικανοποιήσουν όλα τα βίτσια τους και να κάνουν σεξοτουρισμό. Εισάγουμε γυναίκες που φεύγουν από το τίποτα για να έρθουν εδώ και να δουλεύουν σε πορνεία ή ακόμα καλύτερα (ή χειρότερα) έγκλειστες σε σπίτια, να μας βοηθούν να πεθάνουμε. Η τελευταία σκηνή (δεν θα την περιγράψω) έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου, ήταν ασφυκτική, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έχω δει άπειρες ταινίες τρόμου, διαστροφές, ακρωτηριασμούς κτλ, όλα με προσπερνάνε και δεν μ’ αγγίζουν. Κι όμως, μια εικόνα και μια λέξη δίχως μια σταγόνα αίμα, δίχως βία, δίχως σεξ, δίχως τίποτα, μπορεί να σοκάρει και να στοιχειώσει όσο τίποτα άλλο. Είναι ταινία βαριά και ασήκωτη, δύσπεπτη και ζόρικη. Είναι, όμως, αριστούργημα. Προβάλλεται στις 20.00
-
Και απόψε έχουμε έναν σταρ (δυστυχώς μόνο στη μεγάλη οθόνη). Το όνομά του; Σον Πέν και πλάι του η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ (βλέπε «Μόνο αίμα», «Φάργκο» και «Καυτό απόρρητο» των αδερφών Κοέν). Ο Σον Πεν υποδύεται έναν πενηντάρη πρώην ροκ σταρ που στο στιλ θυμίζει λίγο τον Ρόμπερτ Σμιθ των The Cure, ο οποίος έχοντας χάσει τον πατέρα του υποβάλλει στον εαυτό του ένα νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν. Πρόκειται για την ιδιόρρυθμη, μίνιμαλ ταινία «This must be the place», ιδιότυπο ρόουντ μούβ από τον Ιταλό σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο, έναν από τους τιμώμενους σκηνοθέτες του Φεστιβάλ. Προβάλλεται στις 23.00 και είναι μάλλον η πιο χοτ πρόταση της βραδιάς.
-
Το Σαντιάγκο Ντε Κομποστέλα της Ισπανίας (εκτός από μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου) είναι η πρωτεύουσα της Γαλικίας. Έχει έναν από τους γνωστότερους και πιο μεγαλοπρεπείς καθεδρικούς στον καθολικό κόσμο στον οποίο (υποτίθεται) βρίσκονται τα λείψανα του Απόστολου Ιακώβου. Από το Μεσαίωνα μέχρι τις μέρες μας χιλιάδες προσκυνητές καταφτάνουν κάθε χρόνο στο Σαντιάγκο από όλες τις άκρες της Ευρώπης μέσω ενός πολυσύνθετου και οργανωμένου δικτύου μονοπατιών. Είναι το περίφημο προσκύνημα του Σαντιάγκο. Λίγο πιο πέρα από το Σαντιάγκο βρίσκεται η Φινιστέρε, το τέλος της γης, ένα από τα πολλά σημεία της δυτικής Ευρώπης στα οποία κάποτε πίστευαν ότι ο κόσμος τελείωνε. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι στις 22.00 προβάλλεται η ισπανική σουρεαλιστική ταινία «Στην άκρη της γης» του Σέρχιο Καμπαγιέρο, στην οποία δυο φαντάσματα (!) αποφασίζουν να κάνουν το προσκύνημα μέχρι να φτάσουν στη Φινιστέρε…
-
Ξέρω ότι θα ακουστεί λίγο ρατσιστικό αυτό, αλλά θεωρώ ότι οι Ιάπωνες είναι ό,τι κοντινότερο στους εξωγήινους… Σκεφτείτε μια κοινωνία τόσο μακρινή, αμόλυντη από τη δυτική σκέψη και φιλοσοφία και συγχρόνως άκρως αναπτυγμένη. Είναι υπέροχο. Οι γιαπωνέζικες ταινίες έχουν το δικό τους σύμπαν, κινούνται σε μια άλλη φούσκα, είναι όλα παράξενα. Σήμερα έχουμε μια γιαπωνέζικη πρόταση. Είναι η ταινία «Cut» του Αμίρ Ναντέρι. Να είστε προετοιμασμένοι για πολύ ξύλο και βία. Ένας νεαρός επίδοξος σκηνοθέτης βρίσκει τον μπελά του με την Γιακούζα εξαιτίας του νεκρού αδερφού του που άφησε πολλά χρωστούμενα. Ο πρωταγωνιστής προκειμένου να εξοφλήσει δέχεται να γίνει… ανθρώπινος σάκος του μποξ (!) και για κάθε γροθιά που δέχεται να ξεπληρώνει ένα μερίδιο του χρέους… Θυσία, τιμή, στωικότητα, σινεφίλ αναφορές και ασύστολος μαζοχισμός. Ο συνδυασμός προμηνύεται εκρηκτικός.
-
Να έχετε μια όμορφη Παρασκευή, να την απολαύσετε και να μην σκέφτεστε από τώρα το βράδυ της Κυριακής! Μέχρι τότε έχετε… ουουου… πολλές ώρες…
