-
Τρία πράγματα θυμάμαι πάρα πολύ έντονα από το 1986… 1) Τη Βραζιλία του Ζίκο να αποκλείεται στη διαδικασία των πέναλτι από τη Γαλλία του Πλατινί στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό. Μάλιστα ο Ζίκο έχασε και πέναλτι στη κανονική διάρκεια του παιχνιδιού. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί το θυμάμαι τόσο έντονα αυτό το παιχνίδι, αλλά το θυμάμαι. 2) Την έκρηξη του διαστημόπλοιου Τσάλεντζερ λίγα δευτερόλεπτα μετά την απογείωση. Έκανα και σχετική ζωγραφιά τότε. Ακόμα την έχω κάπου. 3) Την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ στην Ουκρανία (τότε ανήκε στην ΕΣΣΔ) και την μετέπειτα αγωνία αν η βροχή θα μας κάψει όλους. Ήταν στις 26 Απριλίου. Οι καταστροφικές συνέπειες είναι ακόμα αδύνατο να υπολογιστούν. Στο Τσέρνομπιλ, λοιπόν, μας ταξιδεύει ο Μιχάλε Μπογκάνιμ με την ταινία Η χώρα της λήθης. Καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια της ζωής τους και να τα βάλουν σε μια σειρά μερικά χρόνια μετά την καταστροφή. Στα συν να βάλουμε και την αληθινά εκθαμβωτική ηθοποιό παύλα μοντέλο Όλγα Κιριλέλκο, η οποία κάποτε υπήρξε και κορίτσι του Τζέιμς Μποντ.
-
Το βραβείο του πιο εξεζητημένου τίτλου της ημέρας πηγαίνει στην ταινία… Όταν πετάξουν τα γουρούνια της Σάρα Ντράιβερ. Πετάει το γουρούνι; Πετάει. Η ταινία είναι του 1993, πρόκειται για κωμική ταινία φαντασμάτων και μια αληθινά ανεξάρτητη παραγωγή… Αν θέλετε να δείτε τη Μαριάν Φέιθφουλ σε ρόλο φαντάσματος είστε στο σωστό δρόμο…
-
Και τώρα κάτι τελείως διαφορετικό. Το πανκ πέθανε. Ζήτω το πανκ! Όχι, όχι, κάνω μεγάλο λάθος. Punk’s not dead. Όσοι αγαπήσατε τους άναρχους ήχους της πανκ μουσικής, μάλλον αυτή η πρόταση είναι για σας. Ο σκηνοθέτης Βλαντιμίρ Μπλαζέφσκι τοποθετεί την ιστορία του στη χώρα που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την Ελλάδα και που όνομα δεν έχει. Ένας ρομαντικός πανκ άντρας που παλεύει να ζήσει στα Σκόπια αρπάζει την ευκαιρία για επανένωση του παλιού πανκ συγκροτήματος στο οποίο ήταν μέλος. Η ταινία συστήνεται ως μαύρη κωμωδία κι έχω ένα προαίσθημα ότι θα είναι πάρα πολύ καλή. Είπα «προαίσθημα», δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.
-
Για το βράδυ προτείνω την ταινία Ογδόντα γράμματα του Τσέχου Βάτσλαβ Κάντρινκα που συμμετέχει στο διεθνές διαγωνιστικό πρόγραμμα. Μεταφερόμαστε στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία, έτος 1987. Μάνα και γιος έχουν βάλει στόχο να φύγουν για Μεγάλη Βρετανία όπου ήδη βρίσκεται ο πατέρας της οικογένειας. Εγγυημένος λυρισμός, όμορφες εικόνες και μπόλικη ευαισθησία.
-
Και για όσους αναρωτιούνται… όχι, ο τίτλος δεν είναι παραπλανητικός και ναι, η μεταμεσονύκτια προβολή: Βρόμικα ημερολόγια: 12 μικρού μήκους φεμινιστικής πορνογραφίας είναι όντως πορνογραφία (έχει ακόμα και… φίστινγκ… λυπάμαι αλλά αν δεν ξέρετε τι είναι, ντρέπομαι να σας εξηγήσω…) . Εντάξει, είναι σίγουρα κάπως αρτιστίκ, έχει άποψη και θέτει ξεκάθαρο στόχο την αλλαγή ρόλων εξουσίας, την υπονόμευση του άντρα και τη χρησιμοποίηση του ως σκεύος ηδονής (σε ένα… διασκεδαστικό animation μια γυναίκα χρησιμοποιεί έναν μικροσκοπικό άντρα ως… δονητή). Αν και φαν των ακραίων προβολών του φεστιβάλ, θα σας έλεγα να πάτε πάσο, εκτός αν έχετε πραγματικά μεγάλη περιέργεια εφάμιλλη μιας γάτας.
-
Τικ, τακ, τικ, τακ, το ακούτε; Είναι το ρολόι που χτυπάει…
