Μεταφρασμένος τίτλος: “Άπληστοι γείτονες”
Σκηνοθεσία: Χένρικ Ρούμπεν Γκενζ
Παίζουν: Τζέιμς Φράνκο, Κέιτ Χάντσον, Τομ Γουίλκινσον, Σαμ Σπρούελ
Διάρκεια: 90΄
Ένα ζευγάρι Αμερικανών έχει μετακομίσει στο Λονδίνο και τα πράγματα δεν τους πάνε καλά. Όχι, καθόλου καλά. Αυτός, αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, αναγκάζεται να τη βγάζει με μερεμέτια και αυτή, που απ’ ό,τι φαίνεται έχει ως μοναδικό στόχο ζωής να μείνει έγκυος, δεν μπορεί και απογοητεύεται. Γενικά αγάπη υπάρχει, διότι χωρίς αγάπη όλα στο διάολο θα καταλήξουν, αλλά καμιά φορά η αγάπη δεν είναι αρκετή. Όχι, δεν είναι. Χρειάζεται και λίγο ρευστό. Ευτυχώς υπάρχουν λύσεις, όταν κανείς χρειάζεται ρευστό. Στο από κάτω σπίτι ο νοικιάρης μπλέκεται εκεί που κανένας δεν μπλέκει, και βρίσκεται νεκρός. Ο Αμερικανός φίλος μας βρίσκει στο διαμέρισμα του νεκρού μια βαλίτσα με 220.000 λίρες και τις λιμπίζεται. Και η Αμερικανίδα φίλη του τις λιμπίζεται. Διότι όπως μας λέει ο μεταφρασμένος τίτλος (και όχι ο αγγλικός) οι άνθρωποι είναι άπληστοι. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα χρήματα είναι βρόμικα και κάποιοι πολύ κακοί άνθρωποι τα ψάχνουν. Και προκειμένου να τα βρουν, μπορούν να σπάσουν δάχτυλα, πλευρά, πόδια και κεφάλια. Τόσο κακοί είναι.
Ο Τζέιμς Φράνκο είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Είναι ωραίος, γοητευτικός, ταλαντούχος και εργασιομανής. Είναι τόσο εργασιομανής που αναρωτιέται κανείς πώς του φτάνουν οι ώρες της ημέρας. Μήπως έχει κλωνοποιηθεί; Μήπως είναι εξωγήινος; Δεν κάνω πλάκα. Είναι 36 χρονών και στα 16 χρόνια καριέρας του έχει συμμετάσχει ήδη σε περίπου 90 παραγωγές (!!!), ενώ μες στον επόμενο χρόνο θα κυκλοφορήσουν ακόμα 10! Σαν δεν έφταναν όλα αυτά έχει σκηνοθετήσει ήδη 10 ταινίες μεγάλου μήκους, 3 ντοκιμαντέρ, 8 μικρού μήκους ενώ προσεχώς θα κυκλοφορήσουν 3 ακόμα ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ. Προφανώς έχει γράψει και καμιά εικοσαριά σενάρια, έτσι για γαρνιτούρα. Το πότε θα καεί, δεν γνωρίζω, αλλά ελπίζω να τρώει καλά και να παίρνει βιταμίνες.
Προφανώς οι επιλογές του σε ταινίες είναι τόσο ασυνάρτητες μεταξύ τους, που δεν θα μπω καν στη λογική να τις ομαδοποιήσω. Και είναι ασυνάρτητες διότι είναι αψυχολόγητες. Όπως αψυχολόγητη κατά μία έννοια είναι και τούτη η ταινία, γυρισμένη από Δανό σκηνοθέτη, με δυο Αμερικανούς να τριγυρνούν στο Λονδίνο και να τα βάζουν με το λονδρέζικο υπόκοσμο. Ο Τζέιμς Φράνκο, όπως πάντα, γράφει υπέροχα στο φακό, με τα σακουλιασμένα από την κούραση μάτια του και το χαρισματικό μειδίαμά του. Δεν χρειάζεται να κάνει πολλά. Έτσι κι αλλιώς μάλλον δεν του ζητήθηκε να κάνει και πολλά, εκτός από το να περιφέρει τη γοητεία του και να εκφέρει μερικές αληθινά πομπώδεις ατάκες. Στο πλάι του η Κέιτ Χάντσον ξέρει πως βρίσκεται σε ασφαλή χέρια κι έτσι σιγοντάρει δείχνοντας τελείως αχρείαστα τα οπίσθιά της.
(Προσοχή! Ακολουθεί κλισέ!) Η ταινία θα ήθελε να είναι κάτι άλλο, δεν ξέρω τι, αλλά δεν τα καταφέρνει. Έχει μια μονίμως γκρίζα φωτογραφία και τον Τομ Γουίλκινσον ιδανικό στο ρόλο του καταραμένου ντετέκτιβ που κυνηγάει φαντάσματα από το παρελθόν, αλλά μερικοί κούκοι δεν φέρνουν καμιά άνοιξη. Οι χαρακτήρες υπερφορτώνονται με ιστορίες από το παρελθόν σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φανούν πιο ενδιαφέροντες, μερικές ατάκες είναι τόσο κακές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι, ενώ η δράση χτίζεται πάνω σε υπερβολές και απιθανότητες μέχρι το ακραία απίθανο και στα όρια της παρωδίας φινάλε.
Εδώ το ποντάρισμά του Τζέιμς Φράνκο δεν έπιασε τόπο, αλλά και τι έγινε; Το έχει ήδη ξεχάσει. Αν συνεχίσει έτσι, μέχρι τα 40 του θα έχει κάνει καμιά πενηνταριά ταινίες ακόμα. Άραγε θυμάται τους τίτλους των ταινιών στις οποίες έχει παίξει;
