Ο Li Ruijun είναι το ανερχόμενο αστέρι του Κινεζικού και ολόκληρου του Ασιατικού Κινηματογράφου. Γεννήθηκε το 1983 στο Gaotai, στην επαρχία της Gansu στη Λαϊκή Δημοκρατίας της Κίνας. Από μικρός, σε ηλικία 14 ετών, έδειξε την αδιαφορία του προς τις θετικές επιστήμες και την κλίση του προς τις τέχνες. Με απόφαση του πατέρα του, ο Li σπούδασε μουσική και ζωγραφική. Τελειώνοντας τις σπουδές του, ένας καθηγητής του του πρότεινε να δουλέψει στην τηλεόραση κάνοντας διάφορα πράγματα, από διαφημιστικά σποτ μέχρι τηλεσκηνοθεσία. Κάπως έτσι, γεννήθηκε η αγάπη του για την σκηνοθεσία και τον Κινηματογράφο. Ο Li, συνειδητοποίησε πως ήθελε κι έπρεπε να πει ισοτρίες. Ο Κινηματογράφος έγινε η δεύτερη φύση του. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Li έχει ήδη τρεις πολύ πετυχημένες μεγάλου μήκους ταινίες να επιδείξει σε παγκόσμια κλίμακα και δύο ταινίες μικρού μήκους.
Lao lu tóu (2010)
Fly with the Crane (2012)
Jia zai shui cao feng mao di di fang (2014)
Οι ταινίες του Li τείνουν να εστιάζουν στη σχέση μεταξύ των ανθρώπων και της γης, καθώς και στη στάση των αγροτών απέναντι στην οικογένεια, στη ζωή και στο θάνατο σε μια ραγδαία και διαρκώς μεταβαλλόμενη Κίνα. Οι περισσότερες ταινίες του είναι τοποθετημένες στη γενέτειρά του, στο Gaotai στην επαρχία Gansu βορειοδυτικά της Κίνας. Πολλοί από τους ηθοποιούς που εμφανίζονται κατά καιρούς στις ταινίες του δεν είναι επαγγελματίες, αλλά μάλλον επιλέγονται μέσα από τους στενούς φίλους και τους συγγενείς του στο Gaotai.
“Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ακόμα, πραγματικά, για τα θέματα των ταινιών μου, αλλά αν υπάρχει ένα κοινό νήμα μεταξύ των, θα έλεγα πως είναι η σχέση μεταξύ των αλλαγών που συνβαίνουν κι εκείνων που είναι αναγκασμένοι να αλλάξουν. Στην Κίνα, οι πολιτικές είναι πολύ υποκειμενικές, χωρίς κατεύθυνση και δεν είναι καθόλου καλά σχεδιασμένες προς την βελτίωση της ζωής των χαμηλών οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων. Παρά τις καλύτερες προθέσεις της κυβέρνησης για τη βελτίωση της ζωής, πολλές πολιτικές έχουν στην πραγματικότητα προκαλέσει τις ζωές των ανθρώπων να κάνουν βήματα προς τα πίσω, και στη διαδικασία αυτή, πολλοί πόροι σπαταλώνται άδικα”.
“Το ντοκυμαντέρ, για μένα, παραείναι αληθινό, πραγματικό. Δε νομίζω πως είμαι ο κατάλληλος να διαχειριστώ την “αντικειμενική” αλήθεια σε ένα ντοκυμαντέρ – μου είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτώ τη σκληρή πραγματικότητα. Μάλλον θα κατέρρεα και θα συνειδητοποιούσα πως είμαι ανίκανος να καταγράψω την ανθρώπινη δυστυχία. Θα μου ήταν πολύ δύσκολο, μάλλον, να διαχωρίσω το “εγώ” ως καταγραφέα – κινηματογραφιστή από το “εγώ” ως ανθρώπινο ον. Είναι προτιμότερο, πιστεύω, να δώσουμε λεφτά για την επίλυση ενός προβλήματος, παρά για την καταγραφή του μέσα από ένα ντοκυμαντέρ”.
Στις ταινίες του Ruijun Li όλα φαίνονται να έρχονται πολύ φυσικά, όλα γίνονται στον χρόνο τους. Κανείς δεν προσπαθεί πολύ, ούτε να μιλήσει, ούτε να δείξει, ούτε να παίξει. Υπάρχει μια φυσική, σχεδόν αταλάντευτη χαλαρότητα. Αυτό που σίγουρα αποδεικνύει ο ποιητής Li, είναι πως για τους Ανατολικούς, ο Χρόνος κυλάει αλλιώς, μέσα στην ασφάλεια του κύκλου. “Δε μπορώ να ξεχωρίσω καμία από τις ταινίες μου, όλες τις λατρεύω. Βλέπω τις ταινίες μου όπως βλέπει η μητέρα τα παιδιά της, που προσπαθεί να μην αδικήσει, να μην στεναχωρήσει κανένα και να είναι όλα χαρούμενα… Έτσι κι εγώ με τις ταινίες μου”!
