Το «Truman», εκτός από μια ενδιαφέρουσα δράμεντι και σαρωτικός νικητής των φετινών ισπανικών βραβείων Goya, είναι η καινούρια ταινία του Ρικάρντο Νταρίν. Αυτό από μόνο του αρκεί για να τρέξει κανείς να το δει, αφού ο Αργεντινός έχει καταφέρει να μετατρέψει το όνομά του σε εγγύηση ποιότητας για τις ταινίες στις οποίες λαμβάνει μέρος και να αναχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του ισπανόφωνου κινηματογράφου τα τελευταία 20 χρόνια. Όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε εδώ απογοητεύει.
Ο Χούλιαν είναι ένας αργεντινός ηθοποιός που ζει στη Μαδρίτη και δίνει μία άνιση μάχη με τον καρκίνο. Σε ανύποπτο χρόνο δέχεται επίσκεψη από τον συμπατριώτη και παιδικό του φίλο Τομάς, ο οποίος διαμένει στον Καναδά. Ευρισκόμενος σε πλήρη επίγνωση της κατάστασης της υγείας του, ο Χούλιαν αποφασίζει να διακόψει τις χημειοθεραπείες, πεπεισμένος πια ότι αυτές είναι αδιέξοδες. Έτσι, και με τον Τομάς στο πλευρό του, αρχίζει ένα ταξίδι συμφιλίωσης με την ιδέα του θανάτου, που μοιάζει να βρίσκεται στο κατώφλι του.
Υπάρχουν πολλές πεπατημένες οδοί τις οποίες μπορεί να διαβεί μια ταινία με θέμα το θάνατο. Στην προκειμένη περίπτωση, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί λίγο από όλες. Έτσι, σε σημεία η ταινία θυμίζει ελαφρύ μελό, σε άλλα παρουσίαση της εξαντλητικής διαδικασίας εσωτερίκευσης του θανάτου, ενώ υπάρχουν και οι κωμικές πινελιές που της δίνουν μία ξεχωριστή αύρα. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που η ταινία του Κεσκ Γκαΐ καταλαγιάζει γλυκά στην ψυχή του θεατή, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της λεπτό. Δεν δίνει ποτέ κάτι το πραγματικά καινοτόμο, ούτε διαθέτει κάτι το εξαιρετικό ή το αρτιστίκ στη σκηνοθετική της προσέγγιση. Το μείγμα όμως στο οποίο βασίστηκε είναι απόλυτα ομοιογενές.
Οι πρωταγωνιστές δίνουν έναν διαρκή σιωπηλό αγώνα, καταδικασμένοι να τον χάσουν. Κανείς δεν εξιλεώνεται και κανείς δεν υπερβαίνει την εγγενώς ελαττωματική του φύση. Όλοι όμως έρχονται σε επαφή με την πραγματική διάσταση του τέλους και αναγνωρίζουν ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να το αγκαλιάσουν. Στα μάτια του Γκαΐ, η πραγματική τραγωδία του ανθρώπου έγκειται στο ότι αυτός γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα φτάσει το τέλος του και αυτό του προκαλεί πανικό, καθώς αδυνατεί να προτάξει οποιοδήποτε λογικό επιχείρημα για να το αντιμετωπίσει. Όταν δε το τέλος πλησιάζει δραματικά, οπότε η διαχείρισή του καθίσταται επιτακτική, ο άνθρωπος αναγνωρίζει την ανεπάρκειά του και αυτό είναι ίσως το μόνο που μπορεί να κερδίσει. Η γνώση της ατέλειάς του.
Ένα σημείο που αξίζει να σταθεί κανείς είναι οι ερμηνείες, ιδίως οι κεντρικές. Ο Νταρίν στον ρόλο του καρκινοπαθούς Χούλιο παραδίδει ένα ολοκληρωμένο μάθημα υποκριτικής. Στο βλέμμα του καθρεφτίζονται όλοι οι φόβοι, οι μετάνοιες, η οργή για την ατυχία και όλα αυτά χωρίς δόση υπερβολής. Ο Χαβιέ Καμάρα, γνωστός μας από το αλμοδοβαρικό «Μίλα της» και το υπέροχο «Η Ζωή είναι Ωραία με τα Μάτια Κλειστά», επίσης αποδίδει εξαίσια. Πάντα τραγικά αμήχανος στο πέρασμα του θανάτου, δίχως να βρίσκει ποτέ τον τρόπο να πει το σωστό πράγμα ώστε να ανακουφίσει τον πόνο του φίλου του είναι και ο ίδιος μια τραγική, πέρα ως πέρα ανθρώπινη ύπαρξη. Και γι` αυτό τελικά καταφέρνει να βοηθήσει τον Χούλιαν και να του δώσει το στήριγμα που χρειάζεται, επειδή ακριβώς, όπως και ο ίδιος, είναι κατ` ουσίαν άναυδος μπροστά στο τέλος.
Διαθέτοντας ένα καλογραμμένο σενάριο που μένει μακριά από εντυπωσιασμούς, ο Γκαΐ φρόντισε να σκηνοθετήσει συνετά και έτσι συνέθεσε μια από τις πιο τρυφερές ανθρώπινες ιστορίες για ένα απάνθρωπο, όσο και πάγκοινο δράμα. Τα υλικά του είναι απλά και οι ήρωες του ακόμα πιο απλοί. Το «Truman» όμως διδάσκει ότι μερικές φορές η εμπιστοσύνη στην απλότητα είναι και η μόνη οδός για την ειλικρινή έκφραση. Και αυτό το καθιστά κινηματογραφικά πολύτιμο.
