Ρώμη, ανοχυρώτη πόλη (Roma città aperta / Rome, Open City, 1945), του Ρομπέρτο Ροσελίνι
H ναυαρχίδα και ο καθεδρικός του Νεορεαλισμού. Η ταινία που διαμόρφωσε ένα ρεύμα και επηρέασε αμέτρητες άλλες, ακόμη κι αν δεν είχαν καμία σχέση με τον Νεορεαλισμό.
Μάμα Ρόμα (Mamma Roma, 1962), του Πιερ Πάολο Παζολίνι
Ο φόρος τιμής και συγχρόνως η περιπαικτική απάντηση του Παζολίνι στην ακριβώς από πάνω ταινία. Με την Άννα Μανιάνι και πάλι.
Διακοπές στη Ρώμη (Roman Holiday, 1953), του Γουίλιαμ Γουάιλερ
Η Ρώμη είναι το ιδανικό μέρος για να ερωτευτεί μία πριγκίπισσα. Ιδίως αν την κορτάρει ο Γκρέγκορι Πεκ, καβαλώντας μία κουλ βέσπα.
Ντόλτσε Βίτα (Dolce Vita, 1960), του Φεντερίκο Φελίνι
Ο Μαρτσέλο, η Ανίτα Έκμπεργκ, η περίφημη σκηνή στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η συγκεκριμένη ταινία έπλασε τη λέξη “παπαράτσι”, μέσα από ένα χαρακτήρα της.
Κλέφτης ποδηλάτων (Ladri di Biciclette / The Bicycle Thief, 1948), του Βιτόριο Ντε Σίκα
Ένα από τα πλέον συγκινητικά φινάλε στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά, το οποίο ενεργοποεί ακόμη κάθε δακρυγόνο αδένα που σέβεται τον εαυτό του.
Το πουλί με τα κρυσταλλένια φτερά (L’ Ucello dalle Piume di Cristallo / The Bird With the Crystal Plumage, 1970), του Ντάριο Αρτζέντο
Ήταν δυνατόν να βαδίσουμε μονάχα σε mainstream μονοπάτια; Ο άρχοντας του giallo εντάσσει τη Ρώμη στις σκοτεινές περιδινήσεις του ευφάνταστου μυαλού του.
Η έκλειψη (L’eclisse / Eclipse, 1962), του Μικελάντζελο Αντονιόνι
Η Ρώμη της βίαιης ανάπλασης, μνημείο κενότητας και αέρα κοπανιστού. Η Ρώμη ως τόπος που εξαϋλώνεται στα καταληκτικά μεγαλοπρεπή πλάνα αφανισμού της ανθρωπότητας.
Η κοιλιά του αρχιτέκτονα (The Belly of an Architect, 1987), του Πίτερ Γκρίναγουεϊ
Μία διαδρομή εφιαλτικής συμμετρίας και διαθλασμένης διαλεκτικής, όπου συναντιούνται η ζωή και ο θάνατος. Η μουσική του Βιμ Μέρτενς ντύνει μία συγκλονιστική σκηνή.
Roma (1972), του Φεντερίκο Φελίνι
Ήταν αδύνατον να αποφύγουμε μία δεύτερη φελινική καταχώρηση. Το κινηματογραφικό γκροτέσκο στα καλύτερά του, ένα ρωμαϊκό όργιο επί της μεγάλης οθόνης.
Η τέλεια ομορφιά (La Grande Bellezza / The Great Beauty, 2013), του Πάολο Σορεντίνο
Η Ρώμη είναι τόσο όμορφη που μπορεί να σε αφήσει νεκρό χωρίς προειδοποίηση. Ο Τόνι Σερβίλο είναι ο παρηκμασμένος άρχοντας μία παρηκμασμένης αυτοκρατορίας του στυλ.
