Δημιουργός : Τέρενς Ουίντερ, Μάρτιν Σκορσέζε
Πρωταγωνιστούν : Στιβ Μπουσέμι, Μάικλ Πιτ, Μάικλ Σάνον, Κέλι ΜακΝτόνλαντ, Μάικλ Στούλμπαργκ, Μάικλ Κένεθ Ουίλιαμς
Διάρκεια Επεισοδίου : 60 λεπτά
Υπάρχει μια περίεργη κατάσταση στην ψυχοσύνθεση των Αμερικανών. Όχι μόνο μία δηλαδή, αλλά εν προκειμένω μία είναι που μας ενδιαφέρει. Αντίθετα με άλλους λαούς, οι Αμερικανοί απεικονίζουν στην τέχνη τις όχι και τόσο ευχάριστες ή τιμητικές στιγμές του παρελθόντος τους με μια αύρα ένοχου θαυμασμού και νοσταλγίας. Θα έλεγε κανείς ότι προσπαθούν να βρουν πάντα μια θετική πλευρά, μια παράμετρο που αγιοποιεί ακόμα και τις χειρότερες και ντροπιαστικές τους στιγμές. Οι ταινίες που αφορούν το Βιετνάμ, για παράδειγμα, όσο κι αν τονίζουν τη ματαιότητα του συγκεκριμένου πολέμου και καταδικάζουν την εμπλοκή σε αυτόν, επιμένουν περισσότερο στους χαρακτήρες των βετεράνων, των πρωταγωνιστών, των ανθρώπων που έζησαν τη φρίκη και επιβίωσαν, πάλεψαν με τους δαίμονές τους και γύρισαν για να διαμορφώσουν μια ακόμα δυνατότερη χώρα που έμαθε από τα λάθη της. Όσο για αυτό το τελευταίο γελάει ο κόσμος, αλλά αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα. Ακόμα και στις ταινίες ή τα συγγράμματα για τον εμφύλιο, οι ηττημένοι υπέρμαχοι της δουλείας Νότιοι εμφανίζονται πολλές φορές ως θύματα και οι ίδιοι, άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εμπλακούν σε καταστάσεις που ουσιαστικά δεν τους αφορούσαν, τραγικές φιγούρες που στράφηκαν απέναντι στους αδερφούς τους, για να επικρατήσει έπειτα το αμερικανικό πνεύμα μεγαλείου και νικητές και ηττημένοι να πορευτούν ειρηνικά, σβήνοντας το αμαρτωλό παρελθόν.
Η μέγιστη εμφάνιση της ένοχης μελαγχολίας των Αμερικανών για περασμένες εποχές λαμβάνει χώρα στις ταινίες, τα κείμενα και τις σειρές που αφορούν τη Μαφία. Οι γκάνγκστερ που δρουν απροκάλυπτα και δε φοβούνται κανέναν, μιας και ελέγχουν λίγο πολύ τα πάντα, τελειώνουν όποιον τους κοιτάει στραβά, βρίσκουν τρόπους να ξεγελούν πάντα τον ταλαίπωρο τίμιο αρχηγό της αστυνομίας και περιτριγυρίζονται από τα ομορφότερα κορίτσια, τα ακριβότερα ουίσκι και καμιά δεκαριά τύπους που τρέχουν να τους ανοίξουν όλες τις πόρτες είναι, όσο κι αν το αρνούνται οι σημερινοί Αμερικανοί, η υγρότερη φαντασίωση εξουσίας και η επιτομή του cool. Σε αυτόν τον τομέα τη μεγαλύτερη δουλειά έκανε ο Francis Ford Coppola με την επική τριλογία του Godfather, αλλά και ο Martin Scorsese, του οποίου οι αγιογραφίες τύπων που κανείς μας σε τελική ανάλυση δε θα ήθελε να γνωρίσει από κοντά, όπως ο Nicky Sandoro του Casino, ο Tomy DeVito των Goodfellas (αμφότεροι ερμηνευμένοι από τον τεράστιο Joe Pesci) ή ο Johny Boy του Mean Streets. Απ’ ότι φαίνεται, πάντως, παρά τα χρόνια που περνούν και δε χαρίζονται σε κανένα, ο Scorsese επιμένει να μαγεύεται από τη δύναμη και το ειδικό βάρος του οργανωμένου εγκλήματος και επέστρεψε, στη μικρή οθόνη αυτή τη φορά, με το μεγαλεπήβολο project του Boardwalk Empire, που μπήκε πλέον στον τρίτο του κύκλο. Στο πλευρό του ο Terence Winter, ο κύριος που υπέγραψε μια κάποια σειρά που μπορεί να έχετε ακούσει κάπου, την παράσταση ζωής του James Gandolfini, The Sopranos.
Η σειρά ξεκίνησε με αστρονομικές προσδοκίες από το κοινό, όνειρα χίλια και δυσθεώρητο badget για τηλεοπτικά δεδομένα. Η υποδειγματική απεικόνιση του μικρόκοσμου της Atlantic City, οι εμβληματικές φιγούρες των «καλόπαιδων» που παρελαύνουν από τη μυθολογία της σειράς προεξάρχοντος του σταθερά καλού Steve Buscemi και η άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή έφεραν το project άμεσα στα καυτά ονόματα του τηλεοπτικού χάρτη. Ο Buscemi παραδίδει μαθήματα ως Nucky Thompson, αφεντικό της Atlantic City που βρίσκει την ευκαιρία να πλουτίσει ελέγχοντας το λαθρεμπόριο αλκοόλ εκμεταλλευόμενος την απαγόρευση. Πλαισιωμένος από 4 Michael, τον Michael Pitt στο ρόλο του άλλοτε προστατευόμενού του και σταδιακά αντίπαλου δέους για το ρόλο του «alpha male» της πόλης James Darmody, τον εσαεί κολοσσιαίο Michael Kenneth Williams, γνωστό και από το ρόλο του Omar στο The Wire, εδώ ως αφεντικό της «μαύρης» κοινότητας με το ολότελα ειρωνικό όνομα «Chalky» White, τον εξαιρετικό Michael Stuhlbarg στο ρόλο του Arnold Rothstein και τον ανατριχιαστικό Michael Shannon ως ειδικού πράκτορα του FBI Nelson Van Alden, δημιουργεί ένα ασύγκριτο αντρικό καστ που κυριαρχεί στην οθόνη, αφήνοντας τη γυναικεία παρουσία ως «υπόγειο» παράγοντα στην πλοκή, στα πρόσωπα των Kelly McDonald, Gretchen Mol και Paz de la Huerta.
Το αποτέλεσμα περιλαμβάνει δύο υπέροχες σεζόν και προκαταβάλλει για μια εξίσου αξιόλογη τρίτη. Με αυτήν λοιπόν σε εξέλιξη και 5 επεισόδια ήδη στο τσουβάλι, σχηματίζουμε τις εντυπώσεις μας. Συνοψίζοντας, με τον Buscemi να κεντάει, τη σειρά να είναι άρτια από πλευράς σκηνοθεσίας, σκηνογραφίας και μουσικής, το σενάριο να βρίθει από ενδιαφέροντες και πολυδιάστατους δεύτερους ρόλους και την πλοκή να είναι η απόλυτη ονείρωξη κάθε λάτρη γκανγκστερικών ιστοριών, θα περίμενε κανείς το αριστούργημα να συνεχίζεται και η ποιότητα να χτυπάει όλο και ψηλότερα ταβάνια. Αμ δε. Η τρίτη σεζόν απλά δεν λειτουργεί. Και υπάρχουν πολλά μέτωπα που πάσχουν.
Από δω και πέρα, όποιος συνεχίσει να διαβάζει ας είναι έτοιμος και για κάποια spoiler, τα οποία θα προσπαθήσω πάντως να κρατήσω στο ελάχιστο. Έχουμε και λέμε. Ο Buscemi παραμένει εξαιρετικός, αλλά κι ο Θεός ο ίδιος χρειάζεται το Διάβολο δίπλα του για να «δείξει». Η απουσία του υπέροχου, ώριμου πλέον υποκριτικά Pitt είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και δεν καλύπτεται με τίποτα. Το μόνο εύκολο για ένα σενάριο είναι η σύγκρουση μεταξύ ενός καλού και ενός κακού χαρακτήρα, όπου το κοινό παίρνει εύκολα θέση και ταυτίζεται με έναν από τους δύο. Το πραγματικό αριστούργημα του Boardwalk στις πρώτες δύο σεζόν ήταν ακριβώς η απουσία ευδιάκριτων ορίων ανάμεσα στο καλό και το κακό στη συμπεριφορά και τις πράξεις των χαρακτήρων. Το κοινό διχάζεται και δύσκολα μπορεί να πάρει θέση ανάμεσα στον Buscemi και τον Pitt, κάτι που το οδηγεί «καθαρό» από προκαταλήψεις στην απόλαυση της πλοκής. Ο άνθρωπος που αντικαθιστά τον Darmody ως αντίπαλο δέος, ο Gyp Rosetti, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια γκανγκστερική καρικατούρα, εκλεπτυσμένη όσο και ένας έφηβος μπαμπουίνος, και πλέον ο Nucky εμφανίζεται μπροστά του ως το καλό παιδί της διπλανής πόρτας, ενώ το σενάριο για να κρατήσει τις ισορροπίες τον ωθεί σε πράξεις που ο Nucky τον προηγούμενων σεζόν δε θα έκανε με τίποτα.
Επιπροσθέτως, οι ρόλοι των Williams και Stuhlbarg καταλαμβάνουν ανεξήγητα μειωμένο χρόνο στην οθόνη, γεγονός που στερεί από τη σειρά την παρουσία δύο πολύ ενδιαφέροντων χαρακτήρων. Η δε Margaret, ενσαρκωμένη από τη McDonald, σύζυγος πια του Nucky, περιφέρεται άσκοπα στο σενάριο έχοντας ξεπέσει τόσο σε σημασία όσο και σε ένταση. Ο άλλοτε επιβλητικός και απρόβλεπτος Van Alden υποκαταστάθηκε από ένα τρομαγμένο, καταπιεσμένο ανθρωπάκι. Εν ολίγοις, περιμένουμε την έκρηξη σε πολλά μέτωπα, αλλά μετά από 5 επεισόδια είμαστε όλο μέλι μέλι και από τηγανίτα τίποτα. Κλείνοντας, να σημειώσω για να μην παρεξηγηθώ ότι το Boardwalk δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη κακή σειρά. Παραμένει ιδιαιτέρως αξιόλογη και σημαντική σε πολλά επίπεδα, απλώς δείχνει να έχει χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής της, κυρίως από τις σεναριακές επιλογές των δημιουργών. Περιθώρια βελτίωσης και ανάκαμψης υπάρχουν, αλλά μέχρι στιγμής απογοητεύει ξεκάθαρα και δικαιώνει όσους υποστήριξαν ότι θα έπρεπε είτε να τελειώσει στη δεύτερη σεζόν, είτε να παραταθεί το δίπολο μεταξύ των Buscemi και Pitt, καθώς με την απώλεια του τελευταίου η σειρά καταφεύγει σε αλχημείες για να διατηρήσει ψηλά το ενδιαφέρον. Και οι αλχημείες αυτές, μέχρι στιγμής, αποτυγχάνουν οικτρά.
Το trailer της τρίτης σεζόν
