Μεταφρασμένος τίτλος: «Αγώνες πείνας»
Σκηνοθεσία: Γκάρι Ρος
Παίζουν: Τζένιφερ Λόρενς, Τζος Χάτσερσον, Γούντι Χάρελσον, Στάνλεϊ Τούτσι, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Λένι Κράβιτζ
Διάρκεια: 142΄
Σε μια δυστοπία ενός όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος, στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία ζει στην φτώχεια και την ανέχεια, ενώ μια προνομιούχα ελίτ φοράει φρου φρου και αρώματα, ένα απάνθρωπο τηλεπαιχνίδι συντηρεί όρθιο το σύστημα. Η λογική πολύ απλή: 24 έφηβοι συνολικά, δηλαδή ένα αγόρι κι ένα κορίτσι από τις δώδεκα περιφέρειες της Αμερικής, επιλέγονται με κλήρο και συγκεντρώνονται σ’ ένα νησί. Ανάμεσά τους και η Κάτνις, εξαιρετική τοξότρια, η οποία προσέφερε τον εαυτό της στη θέση της μικρής αδερφής της. Ο στόχος όλων είναι σαφής, η επιβίωση. Δυστυχώς μόνο ένας μπορεί να φύγει όρθιος , οπότε μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται… Το έλα να δεις…
Μπορεί να έχουμε φαινομενικά αποβάλει όλα τα βίαια ένστικτά μας και να θεωρούμε πως οι αρένες με τους μονομάχους που ξεκοιλιάζονταν ανήκουν σ’ ένα γραφικό πρωτόγονο παρελθόν, αλλά η ζωώδης φαντασίωσή μας για κανιβαλισμό κι αίμα παραμένει ζωντανή στο δυτικό κόσμο. Μπορεί να μην έχουμε το αληθινό πράγμα, αυτό που θα τινάξει την αδρεναλίνη στα ύψη και θα πιστοποιήσει την ανθρώπινη φθαρτότητα με τον πλέον εμφατικό τρόπο, αλλά έχουμε χίλια δυο πλασίμπο και υποκατάστατα για να κατευνάζουν την αιμοδιψή μας σκοτεινή πλευρά, αυτή που σταματάει σε κάθε ατύχημα στο δρόμο, αυτή που κοιτάει με αηδία και δέος τα πολτοποιημένα ζώα, αυτή που τρελαίνεται να ακούει ιστορίες πτώσης για ανθρώπους που προσπάθησαν να κάνουν το δικό τους κι έφαγαν τα μούτρα τους.
Τι είναι το ποδόσφαιρο, αν όχι μια προσομοίωση αρένας ή πεδίου μάχης; Τι είναι η πυγμαχία αν όχι η νομιμοποιημένη απόλαυση του να βλέπεις δυο μυώδεις άντρες να φορτώνουν και να φορτώνονται με ξύλο; Τι είναι όλα τα ριάλιτι αν όχι η ικανοποίηση του ηδονοβλεψία που τρέφεται από τις δυστυχίες και τις εφήμερες ευτυχίες των ζωών των άλλων; Τι είναι οι ειδήσεις αν όχι ένα παράθυρο στον θάνατο του κόσμου, στο οποίο παρελαύνουν δολοφονίες, σφαγές, βιασμοί, βομβαρδισμοί κι ένα σωρό φυσικές καταστροφές; Τι είναι οι ταινίες, αν όχι μια χρυσή ευκαιρία για να παρουσιαστούν οι δυο χιλιάδες τρόποι με τους οποίους μπορεί να πεθάνει ένας άνθρωπος; Αν είμαστε τυχεροί, και ο σκηνοθέτης θέλει, μπορεί να δούμε μέχρι και ανθρώπινα εντόσθια…
Ο κανιβαλισμός, μεταφορικός και κυριολεκτικός, είναι το βασικό συστατικό της δυστοπίας, αλλά είναι ταυτόχρονα και αναπόσπαστο κομμάτι του δυτικού πολιτισμού, αλλά σε πιο λάιτ μορφή, για ευαίσθητα στομάχια. Κακά τα ψέματα, μας εξιτάρει ο θάνατος, διότι υπήρξε ανέκαθεν η μεγαλύτερη ανθρώπινη φαντασίωση και φοβία. Οι Αγώνες πείνας ξεγυμνώνουν όπως τόσες άλλες ταινίες στο παρελθόν την κανιβαλιστική μας διάθεση και η αλήθεια είναι ότι δεν το κάνουν με άσχημο τρόπο. Η απροσάρμοστη Τζένιφερ Λόρενς είναι ιδανική στο ρόλο της ατίθασης Κάτνις που θέλει πάση θυσία να βγει ζωντανή, ενώ ο σκηνοθέτης Γκάρι Ρος (που κάποτε μας είχε δώσει το ευφάνταστο Pleasantville) βάζει τις σωστές πινελιές έπους χωρίς να το παρακάνει με τους απαραίτητους μελοδραματισμούς και τις υποχρεωτικές στιγμές συγκίνησης. Έτσι μπορούμε κι εμείς για ακόμα μια φορά να κατακρίνουμε τον κανιβαλισμό, απολαμβάνοντας απενοχοποιημένα το θέαμα νεαρών κορμιών να βρίσκουν τραγικό θάνατο με ποικίλους τρόπους…
