Μεταφρασμένος τίτλος: «Μέσα στον κυκλώνα»
Σκηνοθεσία: Στίβεν Κουέιλ
Παίζουν: Ρίτσαρντ Αρμιτάζ, Σάρα Γουέιν Κάλις, Ματ Γουόλς
Διάρκεια: 89΄
Όταν ήμουν μικρός, ήμουν πάρα πολύ λεπτός. Μια μικρή οδοντογλυφίδα. Θυμάμαι μια φορά στο δημοτικό ο δάσκαλος με είχε σηκώσει στην τάξη, τράβηξε την μπλούζα μου κι έδειχνε στους συμμαθητές μου τα κόκαλα του θώρακα. Οκέι, δεν ήταν και η καλύτερη παιδαγωγική μέθοδος, αλλά είχε και την πλάκα του. Τέλος πάντων, εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως ήμουν τόσο λεπτός που συχνά πυκνά μου έλεγαν για πλάκα να βάζω πέτρες στην τσέπη μου για να μην με πάρει ο αέρας. Θυμάμαι την πρώτη φορά που φύσηξε αληθινά δυνατά, φοβήθηκα γιατί πραγματικά είχα πιστέψει πως θα με πάρει ο αέρας και θα με πετάξει κάπου στη Χαλκιδική…
Πού να φανταζόμουν τότε πως κάποτε θα έβγαινε μια ταινία που θα πραγματευόταν ακριβώς αυτό το πράγμα. Έναν αέρα τόσο δυνατό που στο πέρασμά του τα κάνει όλα λίμπα. Για την ακρίβεια πρόκειται για ανεμοστρόβιλο, τον πιο δυνατό ανεμοστρόβιλο όλου του κόσμου, ο οποίος καταπίνει φορτηγά, κτίρια, δρόμους, δέντρα, ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Όπως πολύ εύκολα μπορείτε να φανταστείτε, η πλοκή της ταινίας είναι σχηματική, ίσα ίσα να υπάρχουν μερικοί χαρακτήρες, οι οποίοι προσπαθούν να αποφύγουν το φρικτό θάνατο. Μια ομάδα που κυνηγάει ανεμοστρόβιλους για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ, ένας πατέρας που προσπαθεί να σώσει το παιδί του, μια ομάδα φοιτητών που βρίσκει καταφύγιο σε ένα σχολείο και δυο ημικαθυστερημένοι τύποι, που για κάποιον λόγο το θεωρούν πολύ αστείο να βρίσκονται όσο πιο κοντά μπορούν στον ανεμοστρόβιλο και να τον καταγράφουν με την κάμερά τους. Στο πλαίσιο της μόδας που ξεκίνησε με το «Blair Witch Project», στην κλασική κινηματογράφηση μπαίνουν εμβόλιμα πλάνα είτε από τις κάμερες τις οποίες κρατούν οι διάφοροι χαρακτήρες, είτε από τις κάμερες ασφαλείας που βρίσκονται σε διάφορους κλειστούς χώρους, ώστε να αποδοθεί με όσο το δυνατό καλύτερο τρόπο η κατάσταση πανικού και το απόλυτο χάος που η κατάμαυρη δίνη σπέρνει.
Κάποτε στον ανθρώπινο νου δεν χωρούσε η δύναμη των στοιχείων της φύσης κι έτσι διάφοροι θεοί και θεότητες θεωρούνταν πως κρύβονταν πίσω από κάθε φυσικό φαινόμενο. Πλέον μπορεί να μην πιστεύουμε κάτι τέτοιο, αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθούμε να νιώθουμε δέος μπροστά στην πανίσχυρη φύση. Κατά κάποιον τρόπο γουστάρουμε να θυμόμαστε πόσο ασήμαντοι είμαστε, ότι κατά βάθος είμαστε και εμείς μερικά φοβισμένα μυρμήγκια που περιφέρονται σε αυτόν τον πλανήτη. Ένα καλό τσουνάμι, ένας αδιανόητος σεισμός, ένα ηφαίστειο, ένας ανεμοστρόβιλος μπορούν να μας διαλύσουν για πλάκα κι ας χτίζουμε πύργους και τείχη και κάστρα και ό,τι άλλο τραβάει η φοβισμένη ψυχή μας. Και φυσικά όπως έχουμε πει πολλάκις, υπάρχει μέσα μας βαθιά μια διεστραμμένη δίψα για την απόλυτη καταστροφή. Μια σκοτεινή φαντασίωση, μια μοιρολατρική επιθυμία.
Βέβαια, όλα τα παραπάνω αποτελούν μονάχα μια απόπειρα εξήγησης του λόγου ύπαρξης τούτης της ταινίας, η οποία αναλώνεται σε μια επίδειξη οπτικών και ηχητικών εφέ και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί… Γιατί; Αλήθεια, γιατί; Ευτυχώς όπως κάθε μπόρα, έτσι και η ταινία διαρκεί λίγο. Πολύς σαματάς και μετά η ηρεμία του τίποτα.
