Μεταφρασμένος τίτλος: «Νομοταγείς τύποι»
Σκηνοθεσία: Φίσερ Στίβενς
Παίζουν: Κρίστοφερ Γουόκεν, Αλ Πατσίνο, Άλαν Άρκιν, Βανέσα Φερλίτο
Διάρκεια: 95΄
Ο Βαλ (Αλ Πατσίνο) μόλις αποφυλακίζεται και ο Ντοκ (Κρίστοφερ Γουόκεν), ο καλύτερος και μοναδικός μάλλον φίλος του, τον περιμένει για μια τελευταία ατελείωτη νύχτα. Σε αυτήν τη νύχτα θα θυμηθούν τα παλιά, θα παλιμπαιδίσουν, θα μπλέξουν σε διάφορες εξωφρενικές περιπέτειες με γυναίκες, αλκοόλ, ναρκωτικά και πιστολίδια, στις οποίες θα συμμετέχει και ο τρίτος της παρέας, ο Χιρς (Άλαν Άρκιν), ο οποίος εντωμεταξύ έχει καταλήξει σε οίκο ευγηρίας. Μάλιστα μέσα στη φρενήρη νύχτα θα σώσουν και τη Σίλβια, την οποία υποδύεται η Βανέσα Φερλίτο. Κι αν δεν σας λέει τίποτα το όνομά της, τότε σας λέω εγώ πως πρόκειται για τη μελαψή κοπέλα που υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ταραντίνο έδωσε έναν από τους πιο αισθησιακούς χορούς για τα μάτια του σκληρού Κερτ Ράσελ στην ταινία «Death Proof». Τέλος πάντων, αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι πως τούτη η γλυκόπικρη νύχτα θα πρέπει να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται, διότι ο Ντοκ έχει αναλάβει τη χειρότερη υπόθεση όλων των εποχών: Μέχρι το ξημέρωμα θα πρέπει να σκοτώσει τον Βαλ και ο Βαλ το ξέρει.
Η ταινία ανήκει στο genre «καλός ο νέος, αλλά ο παλιός το κάνει αλλιώς». Ο Αλ Πατσίνο αισίως έχει φτάσει τα 73 χρόνια, ο Κρίστοφερ Γουόκεν είναι 70 ετών και ο Άλαν Άρκιν 79. Θυμάμαι όταν ήμουν μπόμπιρας (όπως κι όλοι σας), όλους τους μεγαλύτερους να με περιεργάζονται αναφωνώντας «πόσο μεγάλωσες». Άργησα λίγο, αλλά κατάλαβα ότι αυτό που πραγματικά τους εξέπληττε δεν ήταν η δική μου ηλικία, αλλά η δική τους. Διότι αν εγώ είχα μεγαλώσει, αυτό δεν θα μπορούσε παρά να σημαίνει πως και ο υπόλοιπος κόσμος είχε μεγαλώσει εξίσου. Αποτελούσα ουσιαστικά τη δική τους προβολή του φόβου για το πέρασμα του χρόνου. Στο δικό μου μεγάλωμα, έβλεπαν τη δική τους χαμένη νιότη ή τα γκρίζα μαλλιά και τις ρυτίδες. Έτσι και τώρα παρακολουθώντας την ταινία «Νομοταγείς τύποι» (αλήθεια, πόσο κακή μετάφραση;), δεν μπορούσα να αντισταθώ και να μην αναφωνήσω: «θεέ μου, πόσο μεγάλωσαν». Ναι, ο Αλ Πατσίνο και ο Κρίστοφερ Γουόκεν, με τις ταινίες των οποίων γαλουχήθηκα εγώ και δυο γενιές ακόμα, μεγάλωσαν σηματοδοτώντας το τέλος μιας τεράστιας εποχής εξαιρετικών ταινιών κι ερμηνειών. Η νοσταλγία είναι σαν ένα γλυκό βαρίδιο που σου δένει τα πόδια. Δεν σε βυθίζει υποχρεωτικά στον πάτο της θάλασσας, αλλά μπορεί να σε αφήνει πλεούμενο για πάντα μερικούς πόντους κάτω από την επιφάνεια. Το πώς θα καταφέρεις να κολυμπήσεις με το κεφάλι έξω από το νερό είναι δικό σου θέμα.
Ναι, πρόκειται για μια άκρως συμπαθητική ταινία, η οποία όμως θα μπορούσε να είναι και πολύ καλύτερη, αν οι ηθοποιοί υποδύονταν λίγο περισσότερο την πραγματική τους ηλικία και αν αποφεύγονταν διάφορες σκηνοθετικές και σεναριακές ευκολίες. Εντάξει, δεν πειράζει. Προφανώς οι ερμηνείες τους είναι εξαιρετικές διότι μιλάμε για τρεις ηθοποιούς-θρύλους και προφανώς υπάρχει διάχυτη η γλυκιά αίσθηση του τέλους και του αιώνιου απωθημένου, την οποία και οι ίδιοι προσπαθούν να γευτούν στο μάξιμουμ. Η παραδοσιακή αξία της φιλίας θριαμβεύει και συγκινεί, διότι στο genre «καλός ο νέος, αλλά ο παλιός το κάνει αλλιώς», αυτό που πρέπει πάντα να θυμόμαστε είναι πως οι αληθινοί άντρες φτιάχνουν αληθινές φιλίες…
