Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Γουάιλερ
Παίζουν: Όντρεϊ Χέπμπορν, Γκρέγκορι Πεκ
Διάρκεια: 115′
Ελληνικός τίτλος: “Διακοπές στη Ρώμη”
Η Άννα είναι μία νεαρή Ευρωπαία πριγκίπισσα, κληρονόμος του θρόνου της χώρας της, η οποία επισκέπτεται με τιμές αρχηγού κράτους τη Ρώμη. Επιθυμώντας διακαώς να σπάσει τα ασφυκτικά δεσμά του βασιλικού πρωτοκόλλου που ήταν υποχρεωμένη να ακολουθεί, η νεαρή το σκάει από το χώρο όπου διαμένει και συναντά τον Τζό Μπράντλι, έναν μποέμ Αμερικανό δημοσιογράφο. Και ενώ η πριγκίπισσα αφήνεται σε τούτη την τυχαία γνωριμία δίχως ατζέντα, ο κυνικός Μπράντλι βλέπει στο πρόσωπο της Άννα μία απίθανη ευκαιρία για αποκλειστική συνέντευξη. Όλα αυτά, βέβαια, θα αλλάξουν μετά από μερόνυχτο περιπλάνησης στην Αιώνια Πόλη…
Οι Διακοπές στη Ρώμη είναι μια ταινία που απέκτησε τη χροιά αρχέτυπου για το αμερικανικό σινεμά. Μία επίδειξη ισχύος σε ξένο έδαφος, υπό τη μορφή καλοκαιρινών διακοπών στη μαστιζόμενη από τη φτώχεια ιταλική πρωτεύουσα, με τα επίπεδα της παραγωγής να αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη για την ευρωπαϊκή κινηματογραφική βιομηχανία της εποχής. Μία ρομαντική κομεντί που τιμά τους προπάτορές της, συνδυάζοντας το screwball στοιχείο με το παραδοσιακό ρομάντζο. Ένα παραμύθι με πρωταγωνιστές ανθρώπους όμορφους εξωτερικά και εσωτερικά. Σε τελική ανάλυση, το φιλμ του Γούιλιαμ Γουάιλερ είναι από εκείνα που, μέσα στην απλότητά τους και τις λείες γωνίες τους, δημιούργησαν σχολή.
Η ονειρική, αλαφροπάτητη πριγκίπισσα που αναζητά τη διαφυγή από την εξαντλητική της καθημερινότητα παρουσιάζεται εδώ (και σε πόσες ταινίες που αγαπήθηκαν στο μέλλον, π.χ. Νότινγκ Χιλ) ως ένας αντικατοπτρισμός της καθημερινής γυναίκας που πασχίζει να ξεφύγει από τη δική της ασφυκτική πραγματικότητα. Ο Γουάιλερ διηγείται ένα σύγχρονο, ενήλικο παραμύθι που στο ρόλο του αρσενικού ήρωα έχει τον Αμερικανό γόη, με όψη τόσο αλήτικη όσο απαιτείται, ο οποίος εκκινεί το ταξίδι με ταπεινά αίτια αλλά υφίσταται την απαραίτητη μεταστροφή μπροστά στην αφοπλιστική καλοσύνη της πριγκίπισσας.
Καθώς ο Μπράντλι ξεναγεί την Άννα στα ρωμαϊκά αξιοθέατα, ο θεατής γίνεται μάρτυρας μίας ιστορικής σύμπραξης: ένας Αμερικανός παίρνει από το χέρι την ευρωπαϊκή αριστοκρατία και της γνωρίζει την πληγωμένη μα ζωντανή ακόμα -στην πραγματικότητα άχρονη- αιώνια πόλη. Και αν αυτή η σύλληψη μοιάζει αποτύπωση ενός συμπλέγματος ανωτερότητας, ο Γουίλιαμ Γουάιλερ και ο Ντάλτον Τράμπο διασκεδάζουν με άνεση τούτη την εντύπωση. Η ταινία μοιάζει με ερωτική επιστολή προς τη Ρώμη, που καθίσταται πρωταγωνίστρια, φωτογραφημένη από τους πιο κολακευτικούς ασπρόμαυρους φακούς που κρύβουν τις πληγές και αναδεικνύουν τον καρτ-ποσταλικό κάλλος της, σαν ένα περιβάλλον που εξευγενίζει ψυχές αλλά ταυτόχρονα τις καλεί για νυχτερινό ξεφάντωμα. Με λίγα λόγια, σαν ο απόλυτος προορισμός για διακοπές.
Γυρισμένο εξ ολοκλήρου σε φυσικές ρωμαϊκές τοποθεσίες και στα στούντιο της Τσινετσιτά, το Roman Holiday είναι ένα κάτι παραπάνω από μία γλυκιά εξαπάτηση του θυμικού των θεατών του, κι αυτό γιατί όσο καλλωπισμένη και αν είναι η εικόνα του, ουδέποτε αποτάσσεται τις μελαγχολικές του νότες. Και είναι αυτές που το οδηγούν σε ένα εμβληματικό για το είδος φινάλε, στο οποίο αποτυπώνεται μία ακόμα σπουδαία αρετή.
Σε μία ταινία που βασίζεται κυρίως στο διαλογικό της μέρος, μεγαλύτερη σημασία έχουν όσα δεν λέγονται ποτέ, όσα ομολογούνται μέσα από βλέμματα και φειδωλές κινήσεις. Ανάμεσα στις ξεκαρδιστικές περιπέτειες του ζευγαριού και τη σαγηνευτική εικοσιτετράωρη εξόρμησή του, φωλιάζει η αύρα του εφήμερου, η προσταγή της συνήθειας και της ομαλότητας, που δεν θα έρθει να διαλύσει εμφατικά μία απαγορευμένη ιστορία αγάπης, αλλά θα περιμένει καρτερικά να κλείσει τον βραχύ κύκλο της.
Κι αν ούτε το καλοφτιαγμένο ρομάντζο, η κωμική σπιρτάδα των περιπλανήσεων, η πανέμορφη πόλη ή ο φυσικός γλυκόπικρος τόνος αρκούν για να πείσουν τον αλλεργικό στις ρομαντικές ιστορίες θεατή, τούτη η ταινία είναι ιστορική και για έναν ακόμα λόγο. Είναι η ληξιαρχική πράξη γέννησης μίας από τις αγαπημένες σταρ της ιστορίας του σινεμά, μία φιγούρας που έτυχε τόσο καθολικής λατρείας όσο ελάχιστες.
Ο λόγος για την Όντρεϊ Χέπμπορν, που εδώ προβάλλει για πρώτη φορά ως η αλαβάστρινη και γλυκύτατη πριγκίπισσα Άννα, σ’ έναν ρόλο που σημάδεψε μία για πάντα την καριέρα της και της απέφερε και το οσκαρικό αγαλματίδιο. Συνολικά, οι Διακοπές στη Ρώμη είναι μία εξωπραγματική ιστορία, από αυτές τις οποίες οι άνθρωποι διαχρονικά εύχονται να ζήσουν πετώντας επί ματαίω νομίσματα στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Μία τρυφερή ιστορία αυθήμερης διαφυγής, απευθυνόμενη σε θεατές που χρειάζονται τη διαφυγή πολύ περισσότερο από τους ήρωες της ταινίας.
