Σκηνοθεσία: Άριελ Κλάιμαν
Παίζουν: Βενσάν Κασέλ, Τζέρεμι Σάμπριελ, Φλοράνς Μετσάρα
Διάρκεια: 98’
Ένα περιβάλλον απόλυτης οικογενειακής στοργής και θαλπωρής. Ενθάρρυνση και προσεγμένη ανατροφή, βασισμένη σε ξεκάθαρες αρχές. Τρυφερότητα και επιδοκιμασία, ενδιαφέρον και προστασία, όλα στον υπερθετικό βαθμό. Μία περίκλειστη και απομονωμένη Εδέμ, ταπεινή αλλά αυτάρκης, που αγκαλιάζει τα μέλη της και τα θωρακίζει απέναντι στη βία και την ασχήμια του, εκτός των τειχών, κόσμου. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Άριελ Κλάιμαν κατασκευάζει ένα απίστευτα ιδιόρρυθμο και νοσηρό παράδεισο, ο οποίος περικλείει εντός του μια βαθιά και άρρητη κόλαση. Βασίζεται στο αίμα, βασίζεται στην άγνοια, βασίζεται στην απόλυτη αποδοχή των δεδομένων και τη μηδενική περιέργεια.
Ο Βενσάν Κασέλ υποδύεται τον Γκριγκόρι, ένα απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο pater familias. Ερμηνεύει από την αρχή ως το φινάλε σε ένα καθεστώς που ισορροπεί υποδειγματικά ανάμεσα στην έκρηξη και τον αυτοέλεγχο, ανάμεσα στην αγάπη και στην ιδιοτέλεια. Μάλιστα, ακόμη και η πρόδηλα ξενική προφορά των αγγλικών του δεν αποπροσανατολίζει, αλλά συντελεί στην αύρα του αλλόκοτου που κυριαρχεί στην ταινία. Ο Γκριγκόρι είναι ο Θεός, ο Πατέρας, ο Σύζυγος και ο Αφέντης μαζί. Είναι το λιοντάρι που φροντίζει και εξουσιάζει μία αγέλη από πολλές πιστές κι υποταγμένες λέαινες και από πειθήνια λιονταράκια, στα οποία εμφυτεύει υπογείως το κακό. Ωσότου έρθει το πλήρωμα του χρόνου και εκκολαφθεί ο πρώτος «αντάρτης».
Ο Κλάιμαν διαθέτει δεξιοτεχνία, διαθέτει ύφος και ματιά και δεν παραλείπει να το καταδείξει σε πάμπολλες στιγμές, αγγίζοντας ενίοτε την κατάχρηση των εκφραστικών του τεχνασμάτων. Συνολικά μιλώντας πάντως, κατορθώνει να πλάσει ένα σύμπαν γοητευτικό, αύταρκες και πλήρες, μέσα στις τόσες χτυπητές ιδιαιτερότητές του. Στις σκηνές ενός ρουτινιάρικου, αλλά την ίδια στιγμή σφόδρα παράδοξου κι αρρωστημένου, οικογενειακού βίου. Στην καθημερινότητα που κυλά σε ένα αρχοντικό που συνδυάζει την ερείπωση και την παρακμή με την απόλυτη λειτουργικότητα και την πεπαλαιωμένη ομορφιά. Στις στιγμές διασκέδασης, εορτών και φαγοποτιού που αποπνέουν κάτι παγωμένο και απόκοσμο.
Στην αίσθηση ενός υφέρποντος Κακού που σιγοβράζει πίσω από φαινομενικά άκακες εικόνες. Στο εύρημα των pop βραδιών χαλάρωσης, που αφήνει ένα εμμέσως γκροτέσκο και βαθιά θλιμμένο στίγμα. Στη διδασκαλία της βίας, σε πρώτο στάδιο εν είδει παιχνιδιού, και στη μετέπειτα άσκησή της, με τρόπο κλινικό και αποστειρωμένο από συναίσθημα. Στη μουντή και ανήλιαγη απεικόνιση του έξω κόσμου, ο οποίος δεν αναπαρίσταται απλουστευτικά ως απαγορευμένο θέλγητρο. Αντιθέτως, είναι γκρίζος, δεν είναι διόλου συντροφικός και δεκτικός. Είναι κατά βάση αδιάφορος για την κάστα των εκδιωγμένων, τους οποίους ουδόλως θέλει να επαναπατρίσει.
Ο Κλάιμαν ποντάρει στον μινιμαλισμό του όλου κλίματος και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας ίσως και λίγο παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Είναι λεπτομερής και μεθοδικός στην οικονομία των προθέσεων, των κινήτρων και του λόγου. Είναι λειτουργικός στον υπαινιγμό όλων των εσωτερικών φωνών. Κι ενώ εικαστικά και υφολογικά δεν λαθεύει, η ιστορία που μας διηγείται έχει σε κάποια στιγμή ανάγκη από κάτι παραπάνω. Από ένα βοηθητικό υπόστρωμα που θα την πλαισιώνει και θα την ολοκληρώνει και το οποίο θα την γλίτωνε από τη χροιά του ημιτελούς που την περιβάλλει. Σίγουρα όχι από μία σαφή εξήγηση ή μια διεξοδική ανάλυση των πεπραγμένων και του παρελθόντος, καθώς μία τέτοια κίνηση θα κατέστρεφε σίγουρα το αίσθημα του υποδόριου και του αφαιρετικού. Έστω όμως από μία πιο στιβαρή διάρθρωση. Από μία πιο συμπαγή μορφή των χαρακτήρων και των ενεργειών τους. Μολαταύτα και παρά τις όποιες υπερβολές, πρόκειται για ένα ντεμπούτο που αφήνει πολλές υποσχέσεις…
