Kenji Mizoguchi – Chikamatsu monogatari (1954) [Σταυρωμένοι εραστές]
Ο χρόνος για τους δυτικούς, είναι μια ευθεία που δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι, όμως, τόσο αντιφατικό, όσο και παράδοξο αυτό αφού μια ευθεία δε νοείται χωρίς αρχή και τέλος. Ακόμα κι αν δε μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε το σημείο εκκίνησης ή το σημείο τερματισμού μιας ευθείας, πρέπει κάπου να υπάρχουν, γιατί αλλιώς δε θα ‘ναι ευθεία. Για τους ανατολικούς, ο χρόνος είναι Άναρχος, χωρίς αρχή δηλαδή, άρα και χωρίς τέλος. Ο κύκλος είναι το γεωμετρικό σχήμα που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Η αρχή και το τέλος της καμπύλης του κύκλου είναι ένα και το αυτό, μιας και όποιο σημείο της περιφέρειας του κύκλου το βαφτίσουμε ως αρχή είναι αυτομάτως και τέλος.
Κατά τον Χριστιανισμό, ο Θεός είναι Άναρχος -επίσης χωρίς αρχή- αφού ο Θεός δε γεννήθηκε, ούτε έπεσε ουρανοκατέβατος (ο ουρανός εξάλλου είναι θεϊκό δημιούργημα), αλλά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Ο Θεός, μέσα στη μοναξιά του κύκλου του αποφάσισε να κλείσει ένα σύμπαν αντάξιό του, ένα σύμπαν παραδεισένιο, γιατί αλλιώς δε θα ‘ταν Θεός. Κι αφού έφτιαξε τον ουρανό, τη γη, το φως, τα ψάρια, τα πουλιά και τα ζώα, την έκτη μέρα της Δημιουργίας του, πήρε λίγο χώμα (homo) κι έφτιαξε τον άνδρα (Αδάμ) κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, δίνοντάς του το προνόμιο ν’ απολαύσει όλα τ’ αγαθά που με τόσο μόχθο έφτιαξε. Αλλά ο άντρας δε θα μπορούσε να ζει μόνο με τα ζώα και τα πουλιά, οπότε ο Θεός τον έριξε σε βαθύ ύπνο. Μετά πήρε ένα κομμάτι από τον άνδρα, παϊδάκι για την ακρίβεια, και του χάρισε ένα ον (Εύα) αντάξιό του για συντροφιά, τη γυνή ή γυναίκα (γυναικα σημαίνει: αυτή που πάρθηκε από τον άντρα).
Η Εύα, λοιπόν, εμφανίσθηκε στον Παράδεισο της Εδέμ, ως μπριζόλα κι ως μπριζόλα (ένα κομμάτι κρέας) εμφανίζεται πάντα η γυναίκα μέσα στον παράδεισο της πατριαρχίας. Κάθε φορά λοιπόν που ο άντρας νιώθει σουβλιές στα πλευρά, είναι γιατί βλέπει μπροστά του αυτό το κομμάτι κρέας που του λείπει κι αντί να το πάρει και να το βάλει εκεί, απ’ όπου μπάζει, κατά το «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν», αυτός το καταβροχθίζει μέχρι και το τελευταίο κοκαλάκι. Φυσικά, δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού αυτές οι σουβλιές δεν είναι τίποτ’ άλλο απ’ τον έρωτα, που έρχεται απρόσκλητος στο τραπέζι και σου ανοίγει την όρεξη και τρως μέχρι να τελειώσει η μπριζόλα. Και μετά τη μπριζόλα, τρως τις σάρκες σου, γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο να φας.
Για τον Πλάτωνα, ο έρωτας είναι η αγωνιώδης προσπάθεια μας, να ξαναβρούμε το χαμένο Ανδρόγυνο, όπως ήταν πριν ο Θεός αποφασίσει να το χωρίσει στα δύο. Ο Bataille προεκτείνοντας τη θεωρία του Πλάτωνα για τον έρωτα, τον περιγράφει ως την απόπειρα επαναφοράς στο αρχετυπικό της ιδέας του ανθρώπου πριν το θεϊκό χειρουργείο. Είναι η προσπάθεια της ολικής επανένταξης στο κοσμικό χάος, όταν δεν υπήρχε ζωή ή θάνατος. Σύμφωνα με τη διαλεκτική, η αιώνια πάλη μεταξύ τάξης και αταξίας, αρμονίας και χάους, αντιπροσωπεύει, μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη του ανθρώπου για το σύμπαν. Και για να ‘μαστε συνεπείς ως προς τη διαλεκτική αν υπάρχει ζωή, υπάρχει και θάνατος.
Ο οργασμός, κατά τον οποίο χάνουμε πρόσωρινά τη συνείδησή μας, είναι μια εμπειρία του αναπόδραστου, εκείνου δηλαδή που πρόκειται να μας συμβεί, είν’ ένας μικρός θάνατος. Τον οργασμό, φοβούνται αυτοί που φοβούνται τον θάνατο. Αυτοί που τρέφουν την ψευδαίσθηση πως θα νικήσουν τον χρόνο, πως θα γίνουν θεοί και θα παραμείνουν αθάνατοι. Μόνο ανέραστοι και ανοργασμικοί είναι όσοι δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τη θνητότητά τους, αφού χρειάζεται πολλά κότσια για να πεθάνεις, όπως και να κάνεις έρωτα ως μελλοθάνατος. Για να ερωτευτείς με ένταση και πάθος, μάλλον πρέπει να έχεις βαθιά συνείδηση της θνητότητάς σου.
