«Μη μεγαλώσεις. Είναι παγίδα.»
Η ιστορία ενός ορφανού αγοριού που η τύχη του το ήθελε να γίνει κάτοικος μιας φανταστικής χώρας, της χώρας του Ποτέ Ποτέ. Εκεί θα γνωρίζει τη χαρά μα και τον κίνδυνο, μέχρι που ανακαλύπτει το πεπρωμένο του: να γίνει ένας ήρωας και να μείνει γνωστός για πάντα ως Πίτερ Παν.
Αυτή τη στιγμή στο Χόλλυγουντ υπάρχουν δύο μεγάλες μόδες εκτός από τα τρέιλερ που αποκαλύπτουν όλο το έργο. Η μία είναι η ταινία να βασίζεται έστω και ελάχιστα σε αληθινή ιστορία. Και αν δεν μπορείς να πετύχεις αυτό, τότε η ταινία να διηγείται την πραγματική ιστορία του ατόμου που κρύβεται πίσω από τον χαρακτήρα που αγάπησες. Από τον Darth Vader, τον Μάγο του Οζ και τον Βασιλιά Αρθούρο μέχρι το Γούλβεριν, τα Μίνιονς και ολόκληρη την πόλη του Γκόθαμ ισχύει η άποψη πως είναι απαραίτητο το κοινό να μάθει τι συνέβη στη ζωή τους (κατά προτίμηση σε τριλογία) πριν τους δούμε στην ταινία (ή τριλογία) που έβγαλε πολλά λεφτά, ώστε οι παραγωγοί της να βγάλουν περισσότερα λεφτά. Δυστυχώς, σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το «Παν» παρόλο που είχαμε μεγαλύτερες προσδοκίες λόγω σκηνοθεσίας Τζο Ράιτ.
Ο Τζο Ράιτ είχε μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη με μεγάλη επιτυχία τρία αγαπημένα διηγήματα, άλλα πιστά στο γράμμα του βιβλίου («Εξιλέωση», «Περηφάνια και Προκατάληψη») και άλλα με μία πιο εναλλακτική νότα («Άννα Καρένινα»). Σε κάθε περίπτωση μπόρεσε να μεταφέρει άθικτη τη ψυχή του βιβλίου, κάτι που δεν συνέβη σε αυτή την ταινία. Λογικό από μία πλευρά και γιατί το σενάριο δεν βασίζεται στο ίδιο το βιβλίο και γιατί δεν πρωταγωνιστεί η Κίρα Νάιτλι. Άν ερμήνευε τον Πήτερ-Παν μπορεί να μιλούσαμε για αριστούργημα. Πλάκα πλάκα θα μπορούσε.
Ο Πήτερ Παν αποτελεί σύμβολο της αιώνιας νιότης, ανεμελιάς και χαράς, κάτι που χάσαμε οι περισσότεροι μας και κάτι που προσέγγισε και αποτύπωσε πετυχημένα σε ένα βαθμό ο Στίβεν Σπίλμπεργκ με το «Hook» του 1991 με τον αείμνηστο Ρόμπιν Γουίλλιαμς. Ο Τζο Ράιτ υπόσχεται πως θα δείξει την αληθινή ιστορία του Πήτερ Παν. Στην αρχή της ταινίας ο Πήτερ Παν δεν παρουσιάζεται χαρούμενος, αλλά πληγωμένος και μετέωρος γιατί δεν γνώρισε ποτέ τη μητέρα του. Έτσι, τα πρώτα λεπτά της ταινίας δημιουργούν προσδοκίες για κάτι διαφορετικό, δίνοντας την εντύπωση ότι θα δούμε μία ψυχαναλυτική ανάγνωση του αιώνιου παιδιού. Θα βυθιστούμε στην ιστορία του άνδρα του οποίου ο εαυτός δεν έχει βρει ένα σημείο ισορροπίας και είναι παγιδευμένος ανάμεσα στον άνδρα που δεν θέλει να γίνει και στο παιδί που δεν μπορεί να εξακολουθήσει να είναι λόγω ηλικίας.
Σύμφωνα, με το παραμύθι του Τζέιμς Μάθιου Μπάρι ο Πήτερ Παν είναι ένα παιδί που μπορούσε να πετάξει, έφευγε από το σπίτι των γονιών του, ζούσε περιπέτειες στη χώρα του Ποτέ – Ποτέ με πειρατές και ινδιάνους και επέστρεφε στην οικογένεια του μέχρι που μια ημέρα βρήκε την μπαλκονόπορτα κλειστή και την αγκαλιά των γονιών του κατειλημμένη από ένα άλλο παιδί. Έτσι, σύμφωνα με μία ψυχαναλυτική θεωρία ο Πήτερ Παν αντί να μεγαλώσει, να γίνει ενήλικας και να αποκτήσει βάρος και πίστη στον εαυτό του, έμεινε ανάλαφρος και μικρός με αποτέλεσμα να φτερουγίζει στο χρόνο αναζητώντας ένα χαμένο κομμάτι της παιδικής του ηλικίας. Όμως, ο σεναριογράφος της ταινίας Τζέισον Φουχς ακολουθεί άλλο μονοπάτι αλλοιώνοντας την ιστορία και πλέοντας σε ρηχά νερά
Ο Πήτερ Παν ναι μεν είναι συναισθηματικά ανολοκλήρωτος και ανώριμος, αλλά ταυτόχρονα είναι και ο εκλεκτός που θα φέρει ειρήνη στην χώρα του Ποτέ – Ποτέ σύμφωνα με την προφητεία, μιας και η μητέρα του ήταν η μεγάλη πολεμίστρια των γηγενών και ο ίδιος μπορεί και πετάει. Άμα είναι να το κάνετε καλά, βάλτε για πρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς και για πράκτορα Μαυρογένη τον Χιούγκο Γουίβινγκ. Επίσης, ο κακός του παραμυθιού είναι ο Καπετάν Μαυρογένης και όχι ο Κάπτεν Χουκ, που είναι κολλητός του Πήτερ Παν. Οκ, αποδεχόμαστε όλες αυτές τις αλλαγές για χάρη της ελευθερίας της επαναδημιουργίας. Όμως, η διαφοροποίηση της ιστορίας δεν προσφέρει κάτι που δεν ξέρουμε και ξενίζει το γεγονός πως χτίστηκε ολόκληρη η ταινία με βάση το σκεπτικό της τριλογίας. Βέβαια, οι παραφωνίες δεν εντοπίζονται μόνο στο σενάριο μιας και εδώ για ακόμη μια φορά (όπως παρόμοια συνέβη και στο «Aloha» και στο «Exodus: Gods and Kings») η Ινδιάνος Τάιγκερ Λίλυ δεν ερμηνεύεται από μία ιθαγενή ηθοποιό, αλλά από τη λευκή Ρούνει Μάρα.
Όμως, παρά την επιφάνεια του το «Παν» σε κερδίζει με τον παραμυθένιο κόσμο που πλάθει δημιουργώντας την πεποίθηση πως όλα είναι δυνατά. Ο ορθολογισμός και η βαρύτητα δεν έχουν θέση σε αυτό τον κόσμο. Τα καράβια πετάνε, οι κόσμοι της χώρας του Ποτέ – Ποτέ είναι ονειρικοί και η φαντασία και ο αυθορμητισμός έχουν την πρωτοκαθεδρία. Τα ειδικά εφέ, σε συνδυασμό με τα ζωηρά χρώματα της διεύθυνσης φωτογραφίας και τα κοστούμια παγώνουν τις ευθύνες της ενήλικης ζωής. Ενώ, το κερασάκι στη τούρτα είναι το επικό score του John Powell, πομπώδες, συναισθηματικό και καταιγιστικό μαζί με τις χορωδιακές διασκευές των «Smells Like Teen Spirit» και «Blitzkrieg Bop». Σκοτεινές και μακάβριες , η τέλεια εισαγωγή για τη γνωριμία του κοινού με τον Μαυρογένη αλλά και με τη σάπια ενήλικη ζωή που υποκρύπτει ως νόημα η μορφή του.
Καλή δουλειά έγινε στην επιλογή των ηθοποιών. Αρχικά, ο Λιβάι Μίλερ με το έξυπνο και θαρραλέο βλέμμα του, και με τη μικρόσωμη φιγούρα του πείθει αρκετά για Πήτερ Παν. Δίπλα του ο Γκάρετ Χέντλαντ ως Κάπτεν Χουκ πριν τον παρασύρει η σκοτεινή πλευρά, είναι ευχάριστος ως παρορμητικός και τσαπατσούλης πειρατής. Αν και θα πρέπει το κοινό να παραβλέψει τη διαρκώς «είμαι μπουκωμένος» αρρενωπή φωνή του Χέντλαντ και το γεγονός πως ο Χουκ παρά ήταν όμορφος στα νιάτα του. Η Ρούνει Μάρα είναι γλυκύτατη ως Τάιγκερ Λίλι, αν και η προετοιμασία της για το συγκεκριμένο ρόλο πρέπει να κράτησε όσο η διαδρομή από το σπίτι της στο γύρισμα. Βέβαια, αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο Χιου Τζάκμαν. Γλειώδης, αηδιαστικός και σαρκαστικός ο Τζάκμαν είναι μεν καρικατούρα, αλλά θυμίζει σημειολογικά έναν διεφθαρμένο πολιτικό ή έναν άπληστο δικηγόρο.
Ουσιαστικά, η εικόνα, οι ηθοποιοί (ο Χιου Τζάκμαν βασικά) και το 3D σώζουν το έργο. Και μπορεί στην προσγείωση της η ταινία να μην αγγίζει βάθη θαλασσών με κρυμμένους θησαυρούς, σε κάνει όμως να πετάξεις μαζί της. Να πετάξεις με τη βοήθεια της νεραϊδόσκονης και μερικών όμορφων σκέψεων στον κόσμο όπου όλα μπορούν να συμβούν. Στον κόσμο όπου το ρολόι σταματάει και οι υποχρεώσεις παγώνουν. Στον κόσμο όπου οι μυρωδιά του κακάο και του καλοκαιριού ήταν η ευτυχία σου. Στον κόσμο της παιδικής σου ηλικίας.
