Μεταφρασμένος τίτλος: «Επιστροφή στον έρωτα»
Σκηνοθεσία: Νταβίντ Φενκινός, Στέφαν Φενκινός
Παίζουν: Οντρέι Τοτού, Φρανσουά Νταμιέν, Μπρούνο Τοντεσκίνι, Μέλανι Μπερνιέ
Διάρκεια: 108΄
Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από το να χάσεις τον άνθρωπο της ζωής σου, όταν μάλιστα ο έρωτας βρίσκεται ακόμα στην κορυφή, πετάς στα σύννεφα, κάνεις όνειρα και δεν έχει επέλθει κορεσμός μήτε έχουν κάνει την εμφάνισή τους άσχημες σκέψεις. Κι όταν λέω «χάσεις» δεν εννοώ να τον/την βρεις στο κρεβάτι να συνουσιάζεται με κάποιον άλλον που δεν είσαι εσύ, αλλά να συμβεί κάτι ασύλληπτα τραγικό, όπως να τον/την χτυπήσει αυτοκίνητο. Η ζωή σου λογικά πρέπει να γίνεται μια ατελείωτη κόλαση, τα πάντα χάνουν το νόημά τους, είναι αδύνατο να αντλήσεις ευχαρίστηση από το οτιδήποτε, εκτός… αν είσαι μέσα σε μια γαλλική κομεντί με πρωταγωνίστρια την Οντρέι Τοτού…
Όταν η Ναταλί χάνει απροσδόκητα τον έρωτα της ζωής της, δεν ξεκινάει να χαπακώνεται με κοκτέιλ αντικαταθλιπτικών ούτε πηγαίνει σε ψυχολόγο ούτε κλαίει ασταμάτητα μέχρι να της πέσουν τα μάτια. Στέκεται όρθια, πετάει όλα τα αντικείμενα που της θυμίζουν την ύπαρξή του, το ρίχνει στη δουλειά (η εργασιομανία κάνει θαύματα) και η ζωή μοιάζει τουλάχιστον υποφερτή, αν όχι και όμορφη. Μάλιστα μερικά χρόνια μετά το θάνατο του αγαπημένου της, ας πούμε τρία, ξεκινάει δειλά-δειλά και με απροσδόκητο τρόπο ένα μικρό ειδύλλιο μ’ έναν Σουηδό υφιστάμενό της και η ζωή μοιάζει να γίνεται ακόμα πιο όμορφη.
Οι πρώτες σκηνές της ταινίας που με συνοπτικό τρόπο παρουσιάζουν τον πρώτο μεγάλο ειδυλλιακό έρωτα της Ναταλί είναι τόσο σιροπιαστές που προκαλούν αναγούλα ακόμα και στον πιο ρομαντικό άνθρωπο του σύμπαντος. Μετά το τραγικό ατύχημα τα πράγματα μπαίνουν σε μια πιο ανεκτή τροχιά, με σποραδικές σκηνές που ίσως προκαλούν λίγο γέλιο ή μια κάποια ευπρόσδεκτη αμηχανία. Κυρίως διότι η μεγάλη και μοναδική ανατροπή της ταινίας είναι πως ο νέος άντρας με τον οποίο φλερτάρει η Ναταλί, δεν έχει ουδεμία σχέση με τον ζεν πρεμιέ, λευκό ιππότη μακαρίτη. Αντιθέτως πρόκειται για έναν κάπως άχαρο άντρα με αστεία δόντια, προχωρημένη φαλάκρα, κοιλίτσα και αφρόντιστο στιλ. Είναι ο άνθρωπος που ποτέ δεν θα γινόταν μοντέλο, ποτέ δεν θα στόλιζε τους τοίχους εφηβικών δωματίων και ποτέ δεν θα ερέθιζε τα σεξουαλικά ένστικτα των θεατών. Η ανθρώπινη, καθημερινή του υπόσταση προσδίδει μια άκρως ευπρόσδεκτη οικειότητα, ασυνήθιστη για τα αμερικανικά τουλάχιστον δεδομένα των υπεργυμνασμένων καβαλάρηδων. Ο επαναπροσδιορισμός της αντρικής ταυτότητας, όμως, είναι και το μοναδικό ατού της ταινίας η οποία κατά τ’ άλλα κινείται στον αστερισμό της γνώριμης Τοτού, η οποία όσο και να προσπαθεί (αν προσπαθεί), δυσκολεύεται να βγάλει από πάνω της τη ρετσινιά της Αμελί, ειδικά όταν εν προκειμένω έχουμε μια ρομαντική-δραματική κομεντί.
Η μάστιγα των γαλλικών ταινιών του εν λόγω είδους δεν έχει τελειωμό. Αν και υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις, η πλειοψηφία τους είναι χολιγουντιανότερες και από το Χόλιγουντ, με άφθονη ανούσια φλυαρία, περιστατικά βουτηγμένα σε ζαχαρόνερο και σκηνοθετικές παρεμβάσεις που προσδίδουν μια δήθεν «προχώ» αίσθηση. Τα ασταθή πλάνα όταν η Ναταλί μαθαίνει για το θάνατο του φίλου της προκαλούν το γέλωτα, ενώ τα πολλαπλά πηδήματα στο χρόνο κουράζουν και αποδυναμώνουν την έτσι κι αλλιώς αδύνατη ιστορία. Τα χελιδόνια φέρνουν την άνοιξη και οι γαλλικές σαχλαμάρες το καλοκαίρι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα χελιδόνια, μου φαίνονται ιδιαίτερα συμπαθή. Οι γαλλικές σαχλαμάρες όμως πρέπει να σταματήσουν εδώ και τώρα.
