Σκηνοθεσία: Πιερ Σαλβαντόρι
Παίζουν: Όντρεϊ Τοτού, Ναταλί Μπάι, Σαμί Μπουαζιλά
Διάρκεια: 105΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Γλυκό ψέμα”
Η Έμιλι, μια νεαρή κοπέλα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να βάλει τη ζωή… των άλλων σε τάξη. Και κυρίως της μάνας της, η οποία εδώ και τέσσερα χρόνια ζει με το φάντασμα του άντρα της που την παράτησε για μια νεότερη γυναίκα και ακόμα ελπίζει πως κάποια μέρα θα γυρίσει. Όταν η Έμιλι, η οποία είναι συνιδιοκτήτρια ενός κομμωτηρίου, λάβει ένα ανώνυμο γράμμα ερωτικής εξομολόγησης, θα αποφασίσει να το στείλει στη μάνα της και πάλι ανώνυμα, προκειμένου να της ανεβάσει την αυτοπεποίθηση και να τη βγάλει από τον ψυχολογικό βάλτο στον οποίο έχει βουλιάξει. Μόνο που η μάνα ενθουσιάζεται τόσο πολύ, που προσμένει με πάθος κι ένα δεύτερο γράμμα, ενώ στο παιχνίδι μπαίνει και ο ταλαίπωρος άντρας που έγραψε το πρώτο γράμμα.
Αυτή είναι πάνω κάτω η ιδέα και από εκεί και πέρα είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τι ακριβώς συμβαίνει, αφού ξεκινάει μια σειρά ατελείωτων παρεξηγήσεων και τραγελαφικών καταστάσεων οι οποίες δεν πυροδοτούνται από ένα γλυκό ψέμα. Όχι. Υπάρχουν δεκάδες ψέματα το ένα πίσω από το άλλο, η ηθελημένη απόκρυψη της αλήθειας και η ανθρώπινη αδυναμία να σταθεί κανείς στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η γλυκύτατη Όντρεϊ Τοτού θυμίζει κάτι από την Αμελί, αλλά τούτη τη φορά σε μια περισσότερο ανθρώπινη, ευάλωτη κι αδύναμη εκδοχή. Η παρεμβατικότητά της δεν είναι βάλσαμο στα προβλήματα των άλλων, αλλά μοιάζει με την εγωιστική διάθεση ενός πεντάχρονου παιδιού (ή μιας ξερόλας μάνας – αυτά τα δύο είναι πολύ κοντά) να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του. «Είσαι τόσο εγωίστρια που θα έσπαγες το πόδι κάποιου για να χορέψει όπως θέλεις εσύ» λέει η μάνα στην Έμιλι συνοψίζοντας τα παραπάνω.
Πάντως όσο έβλεπα την ταινία σκεφτόμουν πως αν οι ιστορίες με ερωτικά γαϊτανάκια εξαλείψουν, οι Γάλλοι θα χάσουν το οξυγόνο τους, θα αρχίσουν να ζαλίζονται και θα σωριαστούν χάμω με τις καρδιές τους να αιμορραγούν… Υπερβάλλω και μάλιστα μ’ έναν τρόπο δογματικό και απαίσιο, αλλά είναι αλήθεια πως αν υπάρχει κάποιος κινηματογράφος που να κατέχει τα παιχνίδια ερωτικών παρεξηγήσεων, μπερδεμένων ανάλαφρων τρίο, που να φλερτάρουν μεταξύ χαλαρών υπαρξιακών αδιεξόδων, ήπιας μελαγχολικής διάθεσης, και άφθονων χιουμοριστικών διαλειμμάτων, αυτός είναι ο γαλλικός. Και ναι, θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει και για τον ισπανικό, αλλά εκεί η υφή είναι τελείως διαφορετική, μπολιασμένη από την ισοπεδωτική αλμοδοβαρική αισθητική κιτς υστερίας και τα ατελείωτα παιχνίδια μελοδραματικών και ακραίων συμπτώσεων.
Όπως και να έχει, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια άκρως ευχάριστη προσπάθεια που στηρίζεται στον καλό συγχρονισμό από τον έμπειρο Πιερ Σαλβαντορί, στον αθεράπευτο ρομαντισμό και φυσικά στους λαμπερούς πρωταγωνιστές. Η Όντρεϊ Τοτού παίζει το ρόλο στα δάχτυλά της, ενώ η αειθαλής Ναταλί Μπάι (δείτε οπωσδήποτε την ταινία «Μια πορνογραφική σχέση») δίνει την απαραίτητη σουρεαλιστική νότα στο ρόλο της μητέρας.
Ένα τελευταίο σχόλιο. Στην αξιολόγηση έβαλα δυόμισι αστεράκια. Αν τη δείτε χειμώνα με αυστηρή διάθεση ίσως να αξίζει λιγότερο. Θα σκεφτείτε πως πολύς σαματάς για το τίποτα. Αν όμως τη δείτε καλοκαιράκι με χαλαρή παρέα και διάθεση σε κάποιο θερινό σινεμά, τότε τα τρία αστεράκια αρμόζουν καλύτερα στην περίσταση. Στάνταρ.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”
