Σκηνοθεσία: Τζόελ και Ήθαν Κόεν
Παίζουν: Όσκαρ Άιζακ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζον Γκούντμαν, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ
Διάρκεια: 105′
Έτος παραγωγής: 2013
Καλώς ήρθατε στα άδυτα του Λούιν Ντέιβις ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς και ειλικρινείς, καλώς ήρθατε στα κατάβαθα του σινεμά των αδερφών Κοέν. Διότι το Inside Llewyn Davis είναι μία ταινία γεμάτη από τα στοιχεία που μας έχουν κάνει να λατρέψουμε στο πέρας των χρόνων τον Τζόελ και τον Ήθαν. Είναι διάσπαρτη από αυτό το τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό χιούμορ που φλερτάρει με την παρωδία και συγγενεύει με το ιλαρό.
Είναι αφιερωμένη σε ένα ήρωα που δεν γίνεται να μην καταλήξει συμπαθής, ακόμη και στις πιο “χαμηλές” του στιγμές. Διακοσμείται από περιφερειακούς παλαβούς χαρακτήρες, ολότελα τυπικούς ενός κλασικού “κοενικού” σύμπαντος νηφάλιας αρρυθμίας και πειθαρχημένης αταξίας. Φιγούρες στα όρια του καλτ και του γραφικού, που συντονίζονται σε μία παράξενη μελωδία, η οποία στο τέλος βγάζει νόημα.
Είναι βουτηγμένη σε ένα κόσμο, όπου δεν έρχονται ποτέ μήτε η καταστροφή μήτε η ευτυχία, όπου τίποτα δεν είναι ακριβώς ρόδινο αλλά και τίποτα συγκλονιστικά απελπιστικό. Είναι φίσκα στην ειρωνεία και τον σαρκασμό για όσα δείχνει, για όσα υπονοεί, για όσα είναι πιθανό να μας κάνει να σκεφτόμαστε. Τέλος, είναι ξέχειλη από αγάπη, λεπτομέρεια, σεβασμό και ζεστασιά για το θέμα που πραγματεύεται, το οποίο ποτέ δεν ταυτίζεται ακριβώς με το θέμα που υποτίθεται ότι πραγματεύεται.
Το Inside Llewyn Davis αγαπά τη φόλκ μουσική, αγαπά τα live σε υπόγεια με ημίφως, αγαπά την μποέμικη περιπλάνηση (και τις αβάσιμες αυτάρεσκες υπερβολές που συνοδεύουν τους μποέμ και wannabe μποέμ περιπλανώμενους) και το ξεροκέφαλο πείσμα. Αγαπά την εποχή στην οποία εκτυλίσσεται, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει πως την εκτιμά κιόλας. Και σίγουρα λατρεύει τον ίδιο τον Λούιν Ντέιβις, γι’ αυτό και ψαχουλεύει μέσα του για να ξετρυπώσει θησαυρούς, αλλά και σκουπίδια.
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Η Αμερική προσποιείται πως δεν κουβαλά μεταπολεμικές πληγές και απολαμβάνει τη χαζοχαρούμενη θαλπωρή του baby boom. Το χούλα χουπ, τα φορεματάκια, το ανέμελο ροκ ‘ν’ ρολ και η γρανίτα από λεμόνι είναι πέρα για πέρα αρκετά. Δεν υπάρχει χώρος για πιο σκοτεινά μονοπάτια. Ο Λούιν κουβαλά την κιθάρα του και περιφέρει τον εαυτό του από καναπέ σε καναπέ, από οντισιόν σε οντισιόν, από πρόβλημα σε πρόβλημα, από αποτυχία σε αποτυχία. Τραγουδά την τρυφερή μπαλάντα ενός αιώνιου loser, επιμένει κι υπομένει κι όταν κουραστεί και δεν αντέχει άλλο, η ζωή του δείχνει πως πρέπει να δείξει λίγη ακόμη επιμονή και υπομονή.
Ο Λούιν τραγουδά την μπαλάντα του με την αλαζονική αίσθηση ανωτερότητας του χαμένου που τα παίρνει όλα και με τον τίμιο ζήλο αυτού που αρνείται να εγκαταλείψει. Ως τώρα, δεν έχει καταφέρει απολύτως τίποτα, αντιθέτως έχει απογοητεύσει κατά συρροή τόσο τον εαυτό του όσο και όλους τους κοντινούς του ανθρώπους. Είναι ειρωνικός, είναι φορτικός, είναι εγωκεντρικός και γκρινιάρης, είναι ικανός μέχρι και να προσβάλει όσους τον έχουν βοηθήσει επανειλημμένα. Δεν είναι όμως κακός, κυρίως επειδή δεν καταβάλλει καμία καθώς πρέπει προσπάθεια για να φανεί καλός.
Εμείς θα γίνουμε μάρτυρες της προσωπικής του ολιγοήμερης “Οδύσσειας” (όσοι έχετε δει την ταινία, καταλαβαίνετε προς τι τα εισαγωγικά), σε ένα όμορφα δομημένο σχήμα κύκλου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Λούιν έχει αγγίξει πάτο, αν και το πηγάδι στο οποίο έχει πέσει, μοιάζει να είναι άπατο. Οι Κοέν γνωρίζουν άψογα να χειρίζονται τον φιλμικό χρόνο κι ενώ έχουν περάσει μονάχα λίγες μέρες, μας κάνουν να νιώθουμε πως έχει περάσει μία ολάκερη ζωή. Επιπλέον, ξέρουν με μοναδικό τρόπο να διοχετεύουν σφήνες γλυκύτητας και λυτρωτικού χιούμορ, χωρίς να χρειάζεται να το προαναγγείλουν ή να το διατυμπανίσουν.
Όλα λοιπόν δείχνουν να είναι μαύρα, αλλά οι Κοέν μας κλείνουν το μάτι πως τα πράγματα πολύ σύντομα θα στρώσουν. Ο Λούιν μπορεί να μην ήταν αυτός που άλλαξε τη ρότα, εντούτοις θα ανταμειφθεί. Θα ανταμειφθεί για την αξιολάτρευτη ξεροκεφαλιά του και για το ταλέντο του. Ιδίως όμως, για την ανόθευτη αγάπη του για αυτό που κάνει. Για αυτό που είναι μέσα του. Ίσως και για το ότι τη στιγμή που γραφόταν μουσική Ιστορία, αυτός έτρωγε ουρανοκατέβατες μπουνιές σε ένα βρώμικο στενό…
