Σκηνοθεσία: Ντέστιν Κρέτον
Παίζουν: Ντόμινικ Μπόγκαρτ, Άλβαρο Ορλάντο, Τάμι Μάινοφ
Διάρκεια: 90΄
Έτος: 2012
Ο νεαρός Μπρουκ μένει μόνος του σ’ ένα σπίτι αχούρι που το έχει μετατρέψει σε ερασιτεχνικό στούντιο ηχογραφήσεων. Εκεί φτιάχνει τη μουσική του και προσπαθεί να εξορκίσει τη μόνιμη μελαγχολία που μοιάζει να έχει κολλήσει πάνω του σαν βδέλλα. Στο στενό περίγυρο κουλάτων κι εναλλακτικών γνωστών, ο ίδιος αποτελεί ένα είδωλο. Τα μονίμως μισόκλειστα μάτια του, η απείθαρχη συμπεριφορά του, το «δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για το τι πιστεύεις για μένα» βλέμμα του και το ελαφρύ μειδίαμά του, του προσδίδουν μια καταδικαστική σαγήνη. Θα μπορούσαν να του βάλουν οποιαδήποτε ταμπέλα, αλλά ίδιος δεν νιώθει πως εντάσσεται κάπου, πως ανήκει σε κάποια ομάδα. Νιώθει μετέωρος και φοβάται. Φοβάται την απόρριψη από τους φίλους του, φοβάται ότι θα χάσει αυτούς που αγαπάει, φοβάται την απόρριψη της τέχνης του, φοβάται την απόρριψη από την οικογένεια του και φοβάται την ατελείωτη μοναξιά της ζωής. Για αυτό μαζεύεται και συσσωρεύει επιθετική ενέργεια και κυνισμό, φτιάχνοντας μια άμυνα προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του. Σε μια κρίση ειλικρίνειας λυγίζει και σπαράζει. Δεν θέλει να είναι καταθλιπτικός. Δεν το επέλεξε. Δεν ξέρει πώς έφτασε μέχρι εδώ…
Ο αμερικάνικος κινηματογράφος είτε εμπορικός είτε ανεξάρτητος έχει μια ενίοτε υποτιμημένη αρετή. Ξέρει να αφηγείται ιστορίες. Η ταινία προβλήθηκε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ και μπορεί να μην είναι η ταινία που θα κερδίσει βραβεία, αλλά είναι πάρα πολύ καλός κινηματογράφος με ελάχιστα μέσα. Κι αυτό είναι κάτι αρκετά σπάνιο.
