Σκηνοθεσία: Νόα Μπάουμπαχ
Διάρκεια: 86’
Πρωταγωνιστούν: Γκρέτα Γκέργουικ, Μίκι Σάμνερ, Άνταμ Ντράιβερ
“I like things that look like mistakes
Βλέπεις την Φράνσις και θέλεις να είσαι μαζί της. Όχι γιατί είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος – το αντίθετο θα έλεγα – αλλά γιατί μέσα από την παρέα μαζί της ανακαλύπτεις ξανά όλα εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε ξεχωριστοί. Εκείνα που μας κάνουν να ονειρευόμαστε με την απλότητα ενός μικρού παιδιού, σαν τότε που το μόνο που έμοιαζε να έχει σημασία ήταν το χαμόγελο, οι φίλοι και ο έρωτας μέσα στις μικρές, καθημερινές μας συναντήσεις.
H ταινία του Noah Baumbach μπορεί να είναι επηρεασμένη από χίλιες δυο κινηματογραφικές προσεγγίσεις (Nouvelle Vague, Woody Allen, David Bowie, κτλ), φαίνεται όμως εμπνευσμένη και από την ίδια την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία περιπλανιέται από τους θορυβώδεις δρόμους της Νέας Υόρκης και τα στριμωγμένα διαμερίσματά της, στη συναισθηματική αναζήτηση και τη μαυρόασπρη αλήθεια των νέων της μεγαλούπολης που θέλουν να παραμείνουν αφελείς, που νιώθουν την ανάγκη να πιστέψουν σε ένα όνειρο – και ας είναι λαθεμένο. Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις. Τα όνειρα, άλλωστε, οφείλουν να είναι για όλους.
Μέσα στο (μελο)δραματισμό του καθημερινού χάους, η Φράνσις (την οποία υποδύεται εξαιρετικά η Greta Gerwig) διατηρεί την αυθορμητισμό και το πάθος της, αντλώντας δύναμη από το πείσμα της να αποκτήσει την ενήλικη ταυτότητα που επιθυμεί. Εξοικειωμένη με τους ήχους της απογοήτευσης, καταφέρνει να διασώσει τον ρομαντισμό από την κωμικοτραγική αλήθεια που την αγκαλιάζει στοργικά, ακτινοβολώντας την σπουδαιότητα του ονείρου και την αξία του να κάνεις για ακόμα μια φορά λάθος.
Εκείνο που γοητεύει όμως περισσότερο είναι οι μικρές αλήθειες που έκρυψε ο Baumbach μέσα στο χαρακτήρα της Φράνσις, αλήθειες που ανέμελα σου ψιθυρίζουν ότι για να χαμογελάς δε χρειάζεται να ψάχνεις γύρω σου τη μυστική συνταγή της ευτυχίας, αλλά τον τρόπο να ερωτευτείς. Να ερωτευτείς όχι κάποιον άνθρωπο συγκεκριμένα, αλλά το χαμόγελο της ανάμνησης, τη μελαγχολία της ζωής και το βλέμμα των φίλων που, έστω και κλασματικά, μπόρεσαν να αντικρύσουν το δικό σου κόσμο… Ανεκτίμητο αυτό.
