Η Άρτεμις επιστρέφει μετά από χρόνια στο πατρικό της σπίτι στην Αθήνα για να φροντίσει τον σωματικά και νοητικά καταβεβλημένο πατέρα της. Δύο μέχρι πρότινος ουσιωδώς άγνωστοι άνθρωποι θα αναγκαστούν να έρθουν κοντά. Όσο εκείνη πλησιάζει στον περίκλειστο κόσμο του πατέρα, τόσο μυστικά και ψέματα του παρελθόντος αρχίζουν να της φανερώνουν εκδοχές του που ουδέποτε φανταζόταν ότι θα γνώριζε.
Η Ζακλίν Λέντζου, προκειμένου να αφηγηθεί αυτή την ιδιόμορφη ιστορία ενηλικίωσης, εμπιστεύεται μεγάλες σε διάρκεια σεκάνς που οπτικοποιούν το ψυχικό κενό ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες και το αντιδιαστέλλουν με την επιβεβλημένη φυσική εγγύτητα της φροντίδας. Η Άρτεμις υποχρεούται να στέκεται συνεχώς δίπλα στον πατέρα της, να τον βοηθά σε κάθε του κίνηση, να τον κουβαλά κυριολεκτικά, ωστόσο η συναισθηματική τους απόσταση παραμένει αγεφύρωτη.
Οι σκηνές στους άδειους χώρους του σπιτιού που ανήκουν στην αύρα της πατρικής παρουσίας εξερευνούν το κενό της επικοινωνίας μεταξύ πατέρα και κόρης. Απεικονίζουν μία αόρατη τάφρο που καταδικάζει τους δύο σε αιώνιο χάσμα και κάθε τους σύγκλιση σε προϋπόθεση έκρηξης. Είναι ένας «τόπος» τον οποίο η Άρτεμις αρχίζει να κατακτά πρώτα ακουσίως, όπως κανείς επιστρέφει σε άβολες αναμνήσεις του παρελθόντος του. Η «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» είναι άλλωστε και μία ταινία υψηλότατης συναισθηματικής ακρίβειας για την αίσθηση της επιστροφής στο σπίτι, μία κατάσταση με τις δικές της συμβάσεις και συνδηλώσεις, τα δικά της άρρητα και τις μοναχικές στιγμές που πλημμυρίζουν από εικόνες της παιδικής ηλικίας, όχι όμως γεμάτες γέλια και χαρές. Μία ενδοσκόπηση που κυριαρχείται από το ερώτημα του κατά πόσο αυτό που σήμερα αναγνωρίζουμε ως εαυτό είναι αποτέλεσμα όσων έλαβαν χώρα στο παρελθόν ανάμεσα σε αυτούς τους τείχους που αποκαλούμε σπίτι.
Περικλείοντας τον άφατο χείμαρρο συναισθημάτων στις συσπάσεις του προσώπου της Σοφίας Κόκκαλη, η οποία αποδίδει εδώ εξαιρετικά, η Ελληνίδα δημιουργός θέτει την χαρακτήρα σε μία σταδιακή, σχεδόν απρόθυμη, διαδικασία εξερεύνησης. Η Άρτεμις πρέπει πρώτα να κατανοήσει προκειμένου να εξετάσει αν δύναται να αποδεχθεί τις αντιφάσεις της πατρικής φιγούρας. Ο δικός της πατέρας ήταν μονίμως εκεί μα πάντα απών, οι χώροι του σπιτιού που με δική του επιλογή είναι «στην άκρη του κόσμου» γεμίζουν από την αίσθηση του κυρίαρχου ρόλου του, όχι από τη φυσική του παρουσία αλλά από τη «σκιά» του. Όσο εκείνη αναπαριστά τις ενέργειες του στα άδεια δωμάτια, εκείνος παραμένει ωσεί παρών σε κάθε της κίνηση. Και όσο αυτή εμβαθύνει μονομερώς στη σχέση τους, τόσο το αίνιγμα του πατέρα της πλησιάζει στη λύση του.
Η ταινία της Ζακλίν Λέντζου θυμίζει κάτι από φευγαλέα ανάμνηση: τα φιλμάκια της παιδικής ηλικίας που φέρνουν στο νου τον Γιόνας Μέκας, η εναλλαγή του τόνου ανάμεσα στις μεγάλου βάρους σκηνές θεραπείας και τα παιγνιώδη διαλείμματα στην πισίνα διαμορφώνουν μία αυθεντική συγκινησιακή ατμόσφαιρα. Με αφηγηματική οικονομία, που υποκρύπτει μία αφάνταστη ψυχική γενναιοδωρία, η «Σελήνη» διαθέτει μία καρδιά που χτυπάει δυνατά και ένα φως που χαϊδεύει τις σκοτεινές γωνιές της μνήμης για να τις απαλλάξει από τα συμπλέγματα που ορίζουν το κενό ανάμεσα στους δύο ανθρώπους της ταινίας. Παράλληλα, τελεί σε διαρκή επικοινωνία με τη γενιά της, τόσο στις κινηματογραφικές αναφορές της όσο και στον τρόπο που αφομοιώνει τη γραφικότητα του χάσματος με τις προηγούμενες γενιές (θεσπέσιες οι σεκάνς του ευρύτερου οικογενειακού συμβουλίου). Συνολικά, πρόκειται για μία άρτια κατασκευή που συγκινεί αβίαστα και οδηγεί την ιστορία σε μία λύτρωση, ουδόλως προφανή, μα απολύτως αναγκαία.
