Σκηνοθεσία: Τζον Λάντις
Παίζουν: Νταν Ακρόιντ, Τζον Μπελούτσι
Διάρκεια: 132′
«-Are you the Police?
-No ma’am, we’re musicians».
Μια φορά και έναν καιρό, ένα έξαλλο δίδυμο που προέκυψε από τη σκηνή του Saturday Night Live αποφάσισε ότι θέλει να μοιραστεί με τον κόσμο το πάθος του. Ζήτησε λοιπόν τη βοήθεια του υπέροχου Τζον Λάντις και των ζωντανών θρύλων της μπλουζ, επιστράτευσε όλη την τρέλα του και μερικές εκατοντάδες οχήματα και μια νύχτα ξεκίνησε το ταξίδι του. Απείχαν 106 μίλια από το Σικάγο, είχαν γεμάτο ρεζερβουάρ και μισό πακέτο τσιγάρα και από ένα ζευγάρι μυθικά γυαλιά ηλίου. Και πάτησαν το γκάζι ενός παλιού περιπολικού. Αυτοί είναι οι Blues Brothers.
Τζέικ και Έλγουντ. Όλα ξεκινούν με την αποφυλάκιση του πρώτου και την άμεση επίσκεψη τους στο χριστιανικό ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν και βρίσκεται σε κίνδυνο κατάρρευσης υπό το βάρος ενός χρέους στην εφορία. Η αδερφή Μέρι Στιγκμάτα χρειάζεται πέντε χιλιάδες δολάρια. Και τα αδέρφια έχουν την πιο απολαυστική ιδέα για να τη βοηθήσουν. Το όραμα του Τζέικ δείχνει το δρόμο: Η παλιά μπάντα πρέπει να ενωθεί και να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να παίξει μπλουζ. Το δίδυμο ξεκινάει ένα μακρύ ταξίδι για να εντοπίσει όλα τα παλιά μέλη και να τους πείσει να εγκαταλείψουν για λίγο τις κανονικές τους ζωές και να τους ακολουθήσουν. Στο δρόμο τους φυσικά θα συναντήσουν την αντίσταση της αμερικανικής αστυνομίας, κάποιους φασίστες του Ιλινόι καθώς και μια μυστηριώδη γυναίκα που τους θέλει νεκρούς δίχως σαφή λόγο (η υπέροχη, αυτοσαρκαστική Κάρι Φίσερ).
Η αναρχία που αφήνουν στο πέρασμα τους οι Blues Brothers και η παραληρηματική δομή του έργου υπηρετούνται ιδανικά από τη σκηνοθεσία του Λάντις, που είναι κεφάτη, ουδέποτε ελαφριά και πάντοτε συγκεντρωμένη. Το χάος που εκλαμβάνει ο θεατής –όπως άλλωστε και στη μουσική– είναι αδύνατο να επιτευχθεί χωρίς οργάνωση, η οποία μάλιστα δεν πρέπει να είναι εμφανής στον ίδιο. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που κερδίζει ο Αμερικανός σκηνοθέτης, που ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για τη δουλειά.
Από εκεί και πέρα, είναι φανερή σε κάθε στιγμή της ταινίας η αφοσίωση όλων των συμμετεχόντων στο έργο, που πηγάζει από την άδολη αγάπη για το έργο και τη μουσική που υμνεί. Ούτε ένα πέρασμα δεν έχει διαδικαστικό χαρακτήρα και όλοι μοιάζουν να το απολαμβάνουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι θρύλοι της τζαζ και μπλουζ μοιάζουν να χαιρετούν ολόψυχα την προσπάθεια του διδύμου και να δίνουν τον εαυτό τους σε αυτήν. Και πρόκειται για ονόματα που προκαλούν ρίγος: Τζέιμς Μπράουν, Αρίθα Φράνκλιν, Ρέι Τσαρλς, Τζον Λι Χούκερ και ένας 73χρονος Καμπ Κάλογουεϊ που λικνίζεται στους ρυθμούς του Minnie the Moocher, σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ταινίας.
Στο επίκεντρο φυσικά βρίσκεται το ζευγάρι των Τζον Μπελούσι και Νταν Ακρόιντ, οι οποίοι με αυτό το έργο κέρδισαν τη θέση τους στο βάθρο των αλησμόνητων διδύμων της μεγάλης οθόνης. Κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας αποπνέει την ασύγκριτη χημεία αυτών των δύο, το πάθος τους για τη μουσική και το σεβασμό τους στην κοινότητα των μπλουζ στην οποία υποκλίνονται. Αγέρωχοι, φαινομενικά ανέκφραστοι και αχώριστοι, σχηματίζουν ουσιαστικά μια οντότητα που τους υπερβαίνει και αποτελεί την επιτομή αυτού που οι φίλοι μας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα όριζαν ως cool. Οι Blues Brothers δεν είναι ο Μπελούσι και ο Ακρόιντ. Είναι το κοινό δημιούργημα αυτών των δύο, το αποτέλεσμα μιας κινηματογραφικής ένωσης που λειτουργεί πέραν των αρχικών του συστατικών, πρόθυμο πάντα να υπηρετήσει τα φαρσοκωμικά στοιχεία, τον υποδόριο μελαγχολικό τόνο του Λάντις και πάνω από όλα, τη μουσική.
Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την πρώτη της προβολή, η ταινία εξακολουθεί να μην χωρά σε κανένα καλούπι. Δεν είναι μιούζικαλ ή κωμωδία και δεν έχει απλώς έναν καλτ κύκλο θαυμαστών. Μιλά για μια εποχή που ήταν ήδη τότε παρελθούσα, ωστόσο δεν ενδίδει στη νοσταλγία της. Επαναφέρει ιδανικά το κλίμα της, χρησιμοποιώντας μερικούς γνήσιους εκφραστές του και επιτρέπει στο θεατή να ρίξει μια κλεφτή ματιά σε αυτό. Είναι 133 λεπτά αναρχίας και μουσικού ξεσηκωμού, ανεπιτήδευτα και αυθεντικά, με ξεκλειδωμένες όλες τις δυναμικές που χαρίζει η μουσική και το ασίγαστο μπρίο του συνολικού καστ. Το 1980, λοιπόν, οι Μπελούσι και Ακρόιντ, ο Τζον Λάντις και οι θρύλοι της μπλουζ μουσικής ανέλαβαν μια αποστολή. Και την εξετέλεσαν δίχως συμβιβασμούς. Επρόκειτο, άλλωστε, για μια θεϊκή αποστολή.
