Σκηνοθεσία: Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιο
Παίζουν: Σόνια Μπράγκα, Ουμπέρτο Καράο, Ιραντίρ Σάντος
Διάρκεια: 140′
Μετά το περσινό φεστιβαλικό πέρασμα του εντελώς απίθανου φιλμ: Sangue Azul (Blue Blood) του Lírio Ferreira, ο οποίος κατάγεται από το Recife, ιστορική πρώην πρωτεύουσα της Βραζιλίας και τωρινή πρωτεύουσα της πολιτείας του Pernambuco, έρχεται φέτος ένα ακόμα πιο εκπληκτικό φιλμ, και πάλι από το Recife, για να μας “τυφλώσει” και να επιβεβαιώσει πως το νερό που κυλάει σ’ αυτή την πόλη είναι θαυματουργό και το έχουν δοκιμάσει τουλάχιστον δυο άνθρωποι ως τώρα. Σίγουρα πράγματα! Ο Kleber Mendonça Filho θα γυρίσει στη γενέτειρά του ένα βραδύκαυστο ατμοσφαιρικό δράμα με το εξαιρετικό όνομα Aquarius.
Στην ελληνική μυθολογία, ο Γανυμήδης ήταν θεοποιημένος μυθικός νέος, γνωστός για την ομορφιά του, απ’ την Τρωάδα. O Δίας -κλασικά- μεταμορφώθηκε σε αετό και τον άρπαξε για να τον μεταφέρει στον Όλυμπο, όπου και τον εγκατέστησε ως οινοχόο των Θεών, γεγονός που προκάλεσε τη ζήλια της Ήρας, αλλά και της κόρης της Ήβης, η οποία ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή η επίσημη οινοχόος των Θεών. Οι συνεχείς πιέσεις μάνας και κόρης ανάγκασαν τον Δία να μεταμορφώσει τον νεαρό ευνοούμενό του στον αστερισμό του Υδροχόου, ο οποίος, για τους αρχαίους Έλληνες, ταυτιζόταν με τον θεό των πηγών του Νείλου. Είναι ο Υδροχόος του ζωδιακού κύκλου και προσωποποιεί το ανεξάντλητο νερό των σύννεφων που γονιμοποιεί τη Γη. Στην αγγλική γλώσσα, όπως και στην πορτογαλική, ο Υδροχόος λέγεται Aquarius.
Το Aquarius είναι ένα πανέμορφο παλιό κτίριο, απέναντι από μια πανέμορφη παραλία, στο οποίο μεγάλωσε η επίσης πανέμορφη Clara, την οποία υποδύεται ο ελεγειακών διαστάσεων ζωντανός μύθος, που ακούει στο όνομα Sonia Braga. Η Clara, στα 65 της, δίνει τη μάχη της με μια κατασκευαστική εταιρεία, για το Aquarius. Η εταιρεία έχει αποζημιώσει τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες προκειμένου να πάρει το κτίριο και στη θέση του να δημιουργήσει ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο.
Η Clara έχει απομείνει μόνη της στο κτίριο κι αρνείται πεισματικά να το εγκαταλείψει παρά μόνο νεκρή, κάτι που το ξεκαθαρίζει μονοκοντυλιά. Το παλιό έρχεται σε πολυμέτωπη και μετωπική σύγκρουση με το νέο. Το νέο εκφράζει την πιο χυδαία αντίληψη του τεχνοκρατισμού για την εξέλιξη και το παλιό είναι αυτό που αντιστέκεται σθεναρά με δυναμισμό και ξεχειλίζοντα συναισθηματισμό. Μια αλλόκοτη διαλεκτική σχέση. Ένα μυστηριώδες φιλμ – σπουδή πάνω στη σχέση ανθρώπου και χρόνου. Είμαστε τελικά τα ερεθίσματά μας, είμαστε τα αντικείμενά μας, είμαστε μουσική ή απλώς μια ανάμνηση; Υπάρχει παρόν, παρελθόν και μέλλον; Τα υπόλοιπα επί της οθόνης.
