Jarhead (2005), του Σαμ Μέντες
Πρόκειται για την τρίτη ταινία του Σαμ Μέντες, μετά το American Beauty (1999) και το Road to Perdition (2002), με πρωταγωνιστή τον υπέροχο Τζέικ Τζίλενχααλ, στη χρονιά που αρχίζει να χτίζει για τα καλά το ονομά του, καθώς πρωταγωνιστεί, επίσης, στο Brokeback Mountain. Ο τίτλος παραπέμπει στο slang παρατσούκλι των Αμερικάνων πεζοναυτών, ενώ η ταινία βασίστηκε στα (ομότιτλα) απομνημονεύματα του Αμερικάνου πεζοναύτη Anthony Swofford, που εκδόθηκαν δύο χρόνια νωρίτερα. Στο Jarhead, η δράση προκύπτει κυρίως μέσα από την πλήρη αδράνεια που παίζει επικίνδυνα με το ανθρώπινο μυαλό, από τη στατικότητα στις εσχατιές μίας no man’s land, όπου η λαχτάρα για αίμα γίνεται έμμονη ιδέα, όντας η μόνη πιθανή διέξοδος σε ένα βάλτο ψυχής και νου.
Full Metal Jacket (1987), του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Τα ενδιαφέροντα τρίβια για μία θρυλική ταινία, που μοιάζει ολίγον τι ιδιαίτερη κι αταίριαστη ως προς τη λοιπή φιλμογραφία του Κιούμπρικ, είναι πραγματικά ατελείωτα. Εκεί όπου πρέπει όμως οπωσδήποτε να σταθούμε είναι η περίπτωση του Ρ. Λι Έρμι, που υποδύεται τον εκπαιδευτή Hartman. Ο πρώην πεζοναύτης Έρμι προοριζόταν αρχικά για τον ρόλο του τεχνικού συμβούλου στην ταινία, πείθοντας τον Κιούμπρικ στην πορεία πως είναι τέλειος για τον συγκεκριμένο ρόλο του φωνακλά κι αθυρόστομου εκπαιδευτή. Ο Κιούμπρικ, επιζητώντας τη μέγιστη αυθεντικότητα στις σκηνές της στρατιωτικής εκπαίδευσης άφησε τον Έρμι να γράψει τις δικές του ατάκες, καθώς και να αυτοσχεδιάσει στο πλατό, δύο στοιχεία πέρα για πέρα αδιανόητα για μία ταινία του τυραννικά τελειομανούς Στάνλεϊ. Και ιδού το αποτέλεσμα:
Top Gun (1986), του Τόνι Σκοτ
Μία από τις bad movies we can’t help loving. Συγκλονιστική εμπορική επιτυχία στην εποχή του, ενώ έλαβε και 5 οσκαρικές υποψηφιότητες, κερδίζοντας (ευτυχώς μόνο) στην κατηγορία του Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού. Μάτσο ηρωισμός και ατελείωτη ποζεριά για τους άνδρες, ακατάσχετο ρομάντζο για τις κυρίες, το Take My Breath Away του συγκροτήματος Berlin να ακούγεται σε κάθε εφηβικό δωμάτιο (στο ίδιο δωμάτιο, βρισκόταν και η αφίσα του Τομ Κρουζ κρεμασμένη) και το πιο επιτυχημένο πρόμο που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί η εταιρεία Ray-Ban. Στον όποιο ελεύθερο χρόνο είχαν στη διάθεσή τους από την εξοντωτική εκπαίδευση, οι εκκολαπτόμενοι πιλότοι το έριχναν λίγο έξω και έστηναν στα πρόχειρα κάποιο cheesy ματσάκι μπιτς βόλεϊ, όπως αυτό.
An Officer and a Gentleman (1982), του Τέιλορ Χάκφορντ
Ένα ακόμη σουξέ της αμήχανης δεκαετίας του 1980, με πολύ καλύτερα, όμως, στοιχεία από το Top Gun. Ο τίτλος προέρχεται από μία παλιά ρήση του βρετανικού πολεμικού ναυτικού, η οποία υπάρχει αυτούσια και στον Κώδικα Στρατιωτικής Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, στο χωρίο “conduct unbecoming an officer and a gentleman”. Μία ιστορία ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και δίνουν τα πάντα για να δραπετεύσουν από αυτή τη μιζέρια, με τις συνθήκες και τις περιστάσεις να στήνουν εμπόδια στην ανηφόρα τους. Μία ευκαιρία να θυμηθούμε την Ντέμπρα Γουίνγκερ, που μάλλον δεν έκανε την καριέρα που αναλογούσε στο εντυπωσιακό της ξεκίνημα, αλλά και να διαπιστώσουμε για πολλοστή φορά πόσο στιλάτος ήταν ο Ρίτσαρντ Γκιρ με τη λευκή στολή. Και ιδού τι παθαίνεις όταν τα βάζεις με έναν ιπτάμενο και τζέντλεμαν και ολίγον νίντζα.
Λούφα και παραλλαγή (1984), του Νίκου Περάκη
Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει το πασίγνωστο εγχώριο δείγμα γραφής. Χωρίς περαιτέρω σχόλια. Αέρα.
