Like Father, Like Son (2013), του Χιροκάζου Κόρε-έντα
Οι δεσμοί της καρδιάς, τουλάχιστον στο ουμανιστικό σινεμά του Κόρε-έντα αποδεικνύονται πάντα πιο ισχυροί από τους εκείνους του αίματος και της καταγωγής.
The Son (2002), των αδερφών Νταρντέν
Στο σινεμά των Νταρντέν, η αγάπη βρίσκει τον τρόπο να τρυπώσει ακόμη και στις πιο άνυδρες γωνιές της ψυχής.
The Return (2003), του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
Η μακρά απουσία, η επώδυνη επιστροφή, το τελετουργικό της συμφιλίωσης, σε ένα συνταρακτικό σκηνοθετικό ντεμπούτο.
Bicycle Thieves (1948), του Βιτόριο ντε Σίκα
Ένα παιδικό χέρι που αναζητά την πατρική χούφτα ακόμη και μετά την πιο σκληρή ταπείνωση. Το ομορφότερο φινάλε πατέρα-γιου στην ιστορία του σινεμά.
The Road (2009), του Τζον Χίλκοουτ
Η αγάπη ενός πατέρα για τον γιο του, το μόνο σημάδι ζωής σε έναν κόσμο που άξιζε να χαθεί. Από το σπουδαίο βιβλίο του Κόρμακ ΜακΚάρθι που αποχαιρετήσαμε πρόσφατα.
The Shining (1980), του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Το άλγος και ο τρόμος της πατρότητας, συσκευασμένα σε τον πιο δαιδαλώδη ψυχαναλυτικό λαβύρινθο στην ιστορία του σινεμά.
Missing (1982), του Κώστα Γαβρά
Ένας πατέρας που αναζητά τον χαμένο γου γιο και στην πορεία ανακαλύπτει τη φρίκη ενός καθεστώτος, αλλά και το ίδιο του το παιδί.
The Sacrifice (1986), του Αντρέι Ταρκόφσκι
Η πατρική ενοχή, η αιώνια ανάγκη για συγχώρεση, οι ενοχές για έναν κόσμο που μοιάζει υπερβολικά σκληρός για να φιλοξενήσει το μέλλον.
Big Fish (2003), του Τιμ Μπάρτον
Το αίνιγμα του πατέρα, η λύση ενός γρίφου που δεν μπορεί ποτέ να αποκωδικοποιηθεί πλήρως. Ίσως η πιο τρυφερή στιγμή του Τιμ Μπέρτον.
The Kid (1921), του Τσάρλι Τσάπλιν
Ένα από τα σπουδαιότερα διαμάντια του βωβού σινεμά, που σου γδέρνει την καρδιά.
An Autumn Afternoon (1962), του Γιασουχίρου Οζού
Ο φόβος και η ευθύνη, η εγκαρτέρηση και η μοναξιά. Από τον κλειδοκράτορα των οικογενειακών σχέσεων στην ιαπωνική κοσμοθεωρία.
Indiana Jones and the Last Crusade (1989), του Στίβεν Σπίλμπεργκ
Ο Τζούνιορ και ο μπαμπάς του έρχονται για πρώτη φορά κοντά. Ποτέ δεν είναι αργά, παρά τις παραλείψεις και τις αστοχίες μιας ολόκληρης ζωής.
The Royal Tenenbaums (2001), του Γουές Άντερσον
Ο απώς και ανεύθυνος πατέρας γίνεται η γέφυρα της επανένωσης για μια οικογένεια γεμάτη από ανθρώπους-νησιά.
The Lion King (1994), των Ρότζερ Άλερς και Ρομπ Μίνκοφ
Η ιστορία του Σίμπα και του Μουσάφα, αιώνια πηγή συγκίνησης όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο μοντέρνα και αν γίνουν τα παιδικά animation.
Toni Erdmann (2016), της Μάρεν Άντε
Η επανασύνδεση ενός θεοπάλαβου πατέρα και μιας αποξενωμένης κόρης στην πιο ευφάνταστη εκδοχή της.
He Got Game (1998), του Σπάικ Λι
Αμαρτία, ενοχή και συγχώρεση και μπάσκετ. Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον αναζητεί τη λύτρωση στα open courts της ζωής και της ενοχής.
Train to Busan (2016), του Γέον Σανγκ-χο
Όταν καταλαβαίνεις τον λόγο για τον οποίο ζεις και παλεύεις και ό,τι έχει προηγηθεί μοιάζει επουσιώδες.
Beginners (2010), του Μάικ Μιλς
Η απώλεια ως καθρέφτης του παρελθόντος αλλά και ως υπόσχεση για το μέλλον, σε μια γλυκιά εναλλαγή της σκυτάλης.
Interstellar (2014), του Κρίστοφερ Νόλαν
Η πατρική αγάπη που διασχίζει κόσμους, αναποδογυρίζει σύμπαντα και κατακερματίζει τον χρόνο, αγγίζοντας όλη την ουσία.
Three Men and a Baby (1987), του Λέοναρντ Νίμοϊ
Τρεις μπαμπάδες στη συσκευασία του ενός, σε μια από τις πιο απολαυστικές daddy comedies όλων των εποχών.
Starred Up (2013), του Ντέιβιντ Μακένζι
Ακόμη και στα πιο ανήλιαγα σκοτάδια ενδέχεται να τρυπώσει από το πουθενά μια ηλιαχτίδα ελπίδας.
The Godfather (1972), του Φράνσις Φορντ Κόπολα
Όταν η πατρική σκιά ζυγίζει κόσμους ολόκληρους, μετατρέπεται σε κισμέτ, γίνεται φορτίο ολόκληρο που σκοτεινιάζει τον ουρανό.
Road to Perdition (2002), του Σαμ Μέντες
Ένας δρόμος γεμάτος απώλειες, σε ένα τριπλό ταμπλό πατέρα-γιου, μια ωδή στην ατελείωτη και επώδυνη ενηλικίωση.
Paper Moon (1973), του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς
Ο Ράιαν και η Τέιτουμ Ο’ Νιλ δίδυμο πατέρα-κόρης στη ζωή και στο κινηματογραφικό πανί.
Finding Nemo (2003), του Άντριου Στάντον
Ο πατέρας δεν σταματά ποτέ, επιμένει και υπομένει, συνεχίζει και προχωρά. Ακόμη και αν πρέπει να διασχίσει ωκεανούς ολόκληρους.
Father of the Bride (1950), του Βινσέντε Μινέλι
Αν σας αρέσει το remake με τον Στιβ Μάρτιν, πού να δείτε και το original.
To Kill a Mockingbird (1962), του Ρόμπερτ Μάλιγκαν
Όταν το πατρικό πρότυπο αγγίζει την τελειότητα στο πρόσωπο του αδέκαστου και στιβαρού Άτικους Φιντς.
Taken (2008), του Πιερ Μορέλ
Όταν μπλέκεις με τον λάθος μπαμπά και δεν μπορείς να κρυφτείς ούτε στην άλλη άκρη του κόσμου.
Padre Padrone (1977), των αδερφών Ταβιάνι
Όταν η πατρική ιδιότητα μεταμορφώνεται σε κτηνώδη και ανελέητη εξουσία.
East of Eden (1955), του Ελία Καζάν
Η μάχη με έπαθλο την πατρική αγάπη μπορεί πάντοτε να φτάσει μέχρι τα άκρα.
In the Name of the Father (1993), τoυ Τζιμ Σέρινταν
Μια ιστορία πολιτικού αναβρασμού, που διαπλέκει μια ταραχώδη ιστορική-πολιτική περίοδο με τα ανεπούλωτα τραύματα σε μια σχέση πατέρα-γιου.
Field of Dreams (1989), του Φιλ Άλντεν Ρόμπινσον
Δεν είναι ποτέ αργά για να δείξεις όσα δεν πρόλαβες, όσα στερήθηκες, όσα φωλιάζουν μέσα σου αλλά δεν μπόρεσαν να βγουν.
Floating Weeds (1959), του Γιασουχίρου Οζού
Ένα ακόμη κομψοτέχνημα από τον Οζού, που ξετρυπώνει και ξεκλειδώνει τις πιο αθέατες γωνιές και πόρτες της οικογένειας.
Hud (1963), του Μάρτιν Ριτ
Πατέρας-γιος, ένα ανταγωνιστικό δίπολο που ορισμένες φορές δεν έχει όρια, ούτε τελειωμό.
There Will Be Blood (2007), του Πολ Τόμας Άντερσον
Το ασήκωτο βάρος της ματαιωμένης αγάπης, της πατρικής εγκατάλειψης, της απώλειας της στερνής ελπίδας για εξανθρωπισμό.
Tree of Life (2011), του Τέρενς Μάλικ
H αγάπη του πατέρα, ένα ταυτοτικό στοιχείου του κόσμου μας, που ανατρέχει στις απαρχές του χρόνου και της ύπαρξης.
Paris, Texas (1984), του Βιμ Βέντερς
Ο Τράβις επιστρέφει από την έρημο με μια ιερή αποστολή: να ζητήσει συγχώρεση και να διασφαλίσει το μέλλον.
Broken Flowers (2006), του Τζιμ Τζάρμους
Ο Μπιλ Μάρεϊ αναζητά στη ραχοκοκαλιά της Αμερικής έναν γιο που δεν ήξερε ότι έχει. Και βρίσκει στην πορεία τον ίδιο του τον εαυτό.
My Life (1993), του Μπρους Τζόελ Ρούμπιν
Χτίζοντας μελλοντικές αναμνήσεις για όλα εκείνα τα πολύτιμα που δεν θα προλάβουμε καν να ζήσουμε.
A Perfect World (1993), του Κλιντ Ίστγουντ
Επουλώνοντας τραύματα και πληγές με τον πιο απροσδόκητο τρόπο, σε μια περιπλάνηση δύο μοναχικών απόκληρων.
The Son’s Room (2001), του Νάνι Μορέτι
Το αφόρητο πένθος, η ανατροπή της φυσικής ροής, η διακοπή της αλυσίδας του μέλλοντος.
I Am Sam (2001), του Τζέσι Νέλσον
Η πατρότητα δεν μπορεί να στριμωχτεί ποτέ σε ασφυκτικά καλούπια κανονικότητας.
Leave No Trace (2018), της Ντέμπρα Γκράνικ
Όταν ο μόνος δρόμος είναι η φυγή και η εγκατάλειψη, παρά τον απροσμέτρητο πόνο.
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου (2002), της Πέννυς Παναγιωτοπούλου
Η ελληνική παρουσία στη λίστα μας. Λιτό, συγκινητικό, τρυφερό, ανεπιτήδευτο.
Léon: The Professional (1994), του Λυκ Μπεσόν
Η ανθρώπινη καρδιά θέλει φροντίδα. Όπως ακριβώς ένα φυτό
