Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Εσπινόζα
Παίζουν: Τζέικ Τζίλενχααλ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον
Διάρκεια: 103’
Το ερώτημα του κατά πόσο είμαστε μόνοι σε αυτό το σύμπαν είναι μεν πρόσφατο ως προς το σκέλος της επιστημονικής του διερεύνησης, αλλά στην ουσία του έχει απασχολήσει τον άνθρωπο από την πρώτη σχεδόν μέρα της ύπαρξής του. Προσπαθώντας να ισορροπήσουμε σε μία τραμπάλα διττού φόβου, αναρωτιόμαστε ασταμάτητα για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής, νιώθοντας συγχρόνως έξαψη και τρόμο μπροστά σε μία τέτοια ιδέα. Από τη μία, η ανακούφιση μίας δυσβάσταχτης μοναξιάς και ενός αφόρητου φορτίου. Αν είναι μονάχα ο δικός μας πλανήτης ευλογημένος με το δώρο της ζωής, ξαφνικά μετατρέπεται σε ασήκωτο ηθικό χρέος η προάσπιση και εκμετάλλευση αυτού του δώρου, με την ανθρωπότητα να βαδίζει από το κακό στο χειρότερο όσον αφορά αυτό το καθήκον.
Παράλληλα, η φευγαλέα συνειδητοποίηση του αχανούς και -κυριολεκτικά- ασύλληπτου μεγέθους των όσων μας περιβάλλουν, εγείρει, έστω και υποδόρια, μία συγκλονιστική αίσθηση γύμνιας και αμηχανίας. Όσο και να προκαλεί δέος και αγωνία η πιθανότητα μίας συμπληρωματικής εστίας ζωής στο σύμπαν, ταυτόχρονα φτιάχνει και ένα δίαυλο επικοινωνίας. Επιτέλους, θα μπορέσουμε να μοιραστούμε με κάποιον τις αβάσταχτες και άλυτες απορίες μας. Είτε λάβουμε απαντήσεις είτε επιβεβαιώσουμε το αδιέξοδο, όπως και να έχει, πλέον θα είμαστε λιγότερο μόνοι.
Οι ταινίες που προσεγγίζουν το ζήτημα της εξωγήινης ύπαρξης κατέχουν τη δική τους περίοπτη θέση στην ιστορία του σινεμά. Ως παραβολές για την πάταξη των αδύναμων και των διαφορετικών του γήινου κόσμου. Ως αποτυπώσεις του αγιάτρευτου φόβου για το άγνωστο και το σκοτάδι. Ως αλληγορίες για την προαιώνια προφητεία της συντέλειας και της καταστροφής. Ως ευχολόγια οικουμενικής συναδέλφωσης και συστράτευσης σε ένα κοινό ιερό σκοπό. Το Life του Σουηδού, αλλά με πορτογαλικές ρίζες, Ντανιέλ Εσπινόζα φιλοδοξεί να βρει τη δική του ταπεινή θέση, έστω και στριμωγμένο, σε αυτή την τεράστια αίθουσα της έβδομης τέχνης. Μακριά, φυσικά, από τα κειμήλια και τους θησαυρούς, αλλά τουλάχιστον στην πτέρυγα με τα εκθέματα που δεν αναλώνονται στα τελείως προφανής και πρωτόλεια.
Κι όπως υποδηλώνει και ο λιτός τίτλος του, έχει στον πυρήνα της αναζήτησής του την έννοια της ζωής. Μία αναζήτηση που εγκολπώνει μέσα της κάτι εξ ορισμού ευγενές και μεγαλόπρεπο. Η σπίθα της ύπαρξης, η αρχή των πάντων αντανακλά μία βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι η ζωή είναι de facto προικισμένη με τις θετικότερες των ιδιοτήτων, με μία θεμελιώδη αίσθηση φωτεινής και υποσχόμενης έναρξης. Η καθαγιασμένη αυτή αναζήτηση της ζωής, στην οποία εμπλέκονται οι επίλεκτοι ήρωες του Life, διακατέχεται από μία ασυναίσθητη αλαζονεία. Από την υβριστική βεβαιότητα ότι αυτή η ζωή μπορεί να μείνει εγκλωβισμένη στις προθήκες ενός εργαστηρίου. Ότι αυτή η ζωή δεν έχει ως αυτοσκοπό τη δική της εξάπλωση, όπως κάθε μορφή ζωής, αλλά μπορεί να αρκεστεί στον ρόλο του πειραματόζωου, του ευρήματος και του συμβόλου για μία ενθουσιασμένη και αποσβολωμένη ανθρωπότητα.
Η παραπάνω σαγηνευτική αρχική μαγιά, αφήνει σε πρώτο επίπεδο το στίγμα της, αλλά δυστυχώς ξεφουσκώνει κάτω από το βάρος των επιλογών της πεπατημένης οδού μίας sci-fi περιπέτειας. Το Life υποκύπτει αφενός στην ευκολία της καρικατουρίστικης απεικόνισης ενός εκκολαπτόμενου εξωγήινου τέρατος (που εν μέρει ακυρώνει τη θεωρητική του εισαγωγή), αφετέρου παραδίνεται στην ευκολία της ανάπτυξης της δράσης σε μορφή βιντεοπαιχνιδιού, με άτυπες πίστες. Οδεύοντας προς το φινάλε, το Life δείχνει να έχει παίξει όλα τα χαρτιά του πρόωρα, και αδυνατεί να εκπλήξει ή να καθηλώσει, όχι σε κάποιο δευτερογενές βαθύ επίπεδο, αλλά ακόμη στο πρωτογενές στάδιο του οπτικού ερεθίσματος. Διασώζεται, πάντως, έστω και την τελευταία στιγμή με ένα παιχνιδιάρικο φινάλε, που διαφεύγει από τη μαύρη τρύπα του πατροπαράδοτου happy end. Ένα φινάλε ολίγον εξυπνακίστικο ή ακόμη και χειριστικό, αν κάποιος θέλει να εξαντλήσει την αυστηρότητά του, αλλά σίγουρα πιο καλοδεχούμενο από μία τετριμμένη αποθέωση της ανθρώπινης αυτοθυσίας. Καμιά φορά, η αναζήτηση ζωής κρύβει μέσα της μία ανομολόγητη αναζήτηση της Νεμέσεως και της δίκαιης καταστροφής…
