Σκηνοθεσία: Μάικ Νιούελ
Παίζουν: Λίλι Τζέιμς, Τζέσικα Μπράουν Φίντλεϊ, Τομ Κόρτνεϊ, Μάθιου Γκουντ, Πενέλοπε Γουίλτον
Διάρκεια: 124′
Μεταφρασμένος τίτλος: «Με αγάπη, Τζούλιετ»
Λονδίνο, 1946. Η Τζούλιετ Άστον είναι μία νεαρή επιτυχημένη συγγραφέας, η οποία εκδίδει τα βιβλία της υπό το (ανδρικό) ψευδώνυμο Ίζι Μπίκερσταφ. Κάποια μέρα δέχεται ένα γράμμα από κάποιον Ντόσι Άνταμς, που αναφέρει ότι βρίσκεται στο άρτι ελευθερωθέν από τη γερμανική κατοχή βρετανικό νησί Γκέρνσεϊ και αναζητά ένα βιβλίο.
Η Τζούλιετ ξεκινά να αλληλογραφεί τακτικά με τον νησιώτη Ντόσι και όταν αυτός της αποκαλύπτει την ύπαρξη μιας λέσχης ανάγνωσης στο νησί, αυτή αισθάνεται την ανάγκη να το επισκεφτεί. Έτσι, αφήνει προσωρινά τον αμερικανό αρραβωνιαστικό της και ξεκινά ένα ταξίδι σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο κομμάτι βρετανικής γης.
Πρόκειται για μια ταινία ακραιφνώς και απολαυστικά βρετανική: οι εσωτερικές ερμηνείες, η δυσκαμψία των χαρακτήρων και οι αβάσταχτες σιωπές στηρίζουν την ταινία από την αρχή ως το τέλος. Στο τιμόνι βρίσκεται άλλωστε ο «παλιός» Μάικ Νιούελ, ένας άνθρωπος που έχει δώσει προ πολλού τα διαπιστευτήριά του. Διαχειρίζεται με άνεση τις συγκρούσεις και το δράμα, φτιάχνει μια ταινία με στιβαρό ρυθμό και σπουδαίες ερμηνείες από το λαμπρό, ως επί το πλείστον βρετανικό του καστ.
Η Λίλι Τζέιμς είναι πειστική και παθιασμένη, ο Μάθιου Γκουντ απολαυστικός, ενώ οι παλιοί Τομ Κόρτνεϊ και Πενέλοπε Γουίλτον γεμίζουν κάθε κάδρο με τα καθαρά, πληγωμένα βλέμματά τους. Φυσικά, καιροφυλακτεί και το αναμενόμενο ρομάντζο, το οποίο όμως λειτουργεί επικουρικά και δεν λαβώνει σημαντικά τη σκληρή αλήθεια της ταινίας.
Το σημείο όμως το οποίο διακρίνει την ταινία από άλλες ομοειδείς είναι η διαχείριση του βασικού χαρακτήρα. Ο Νιούελ πετυχαίνει κάτι εξαιρετικά δύσκολο: κεντρικός του ήρωας δεν είναι ούτε η συγγραφέας ούτε κάποιος από τη λέσχη ανάγνωσης. Είναι η Ελίζαμπεθ, τακτικό μέλος της λέσχης, η οποία συνελήφθη από τους Γερμανούς κατά το τελευταίο διάστημα της κατοχής και η τύχη της αγνοείται. Η αναφορά και μόνο του ονόματός της προκαλεί αναταραχή στην ντόπια κοινότητα, φέρνει στην επιφάνεια σκέψεις και ενοχές που καταπιέζονται.
Όσο η νεαρή συγγραφέας κλιμακώνει τις ενοχλητικές ερωτήσεις της σχετικά με αυτήν, αποκαλύπτονται τα ολάνοιχτα τραύματα που έχει αφήσει η κατοχή στο νησί, οι εσωτερικές αντιφάσεις και τα συμπλέγματα της τοπικής κοινωνίας. Ο γοητευτικός τρόπος με τον οποίο ο βρετανός δημιουργός θέτει σαν κεντρικό άξονα έναν χαρακτήρα που δεν εμφανίζεται παρά μόνο σε περιορισμένα φλασμπάκ (όπου ερμηνεύει στιβαρά η Τζέσικα Μπράουν Φίντλεϊ) θυμίζει κάτι από τη χιτσκοκική Ρεβέκκα.
Το σύμπλεγμα νησιών Γκέρνσεϊ είναι ένα μέρος στο οποίο ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος άφησε πολύ διαφορετικές πληγές από ο, τι στην υπόλοιπη Αγγλία. Οι κάτοικοί του, σε αντίθεση με αυτούς του Λονδίνου, βίωσαν την κατοχή, την αναγκαστική και οδυνηρή συνύπαρξη με τον δυνάστη. «Όλοι έχασαν κάποιον στον πόλεμο» απαντά ένα μέλος της λέσχης στην Τζούλιετ όταν του αναφέρει πως έχασε του γονείς της, δίνοντας της να καταλάβει ότι η δική της εμπειρία και απώλεια είναι ολότελα διαφορετική από των νησιωτών βιβλιόφιλων. Για τους ανθρώπους αυτούς, το βιβλίο δεν υπήρξε ποτέ πολυτέλεια ή χαρούμενη ασχολία στο πλεόνασμα τους χρόνου τους. Ήταν (και είναι) μία όαση ελπίδας, ένας λόγος να διατηρήσουν το ηθικό τους, ένα γλυκό καταφύγιο και ένα αχνό φως στα σκοτάδια τους. Μια όαση ελευθερίας και επικοινωνίας με έναν κόσμο που παραμένει απρόσβλητος από τον όλεθρο.
